به گزارش ۸دی، مسئله هسته ای که بعد از سرکار آمدن دولت جدید رنگ و لعاب تازه ای به خود گرفت، آنقدر سیاسیون را درگیر خود کرد که حتی رفته رفته تمامی اقشار مردم نیز  همراه این جریان شده و در تمامی محافل همه افراد یا تحلیلی کارشناسانه از این قضیه داشتند و یا حداقل عکس العملی از خود بروز می دادند.

متفاوت ترین عکس العمل ها و یا بهتر بگوییم جذاب ترین نظرات از سوی چهره های معروف و دوست داشتنی اصحاب هنر و رسانه بود.

ایجاد فضای تبلیغاتی از سوی دولت روحانی در پایان هر مرحله از مذاکرات و برگزاری جشن و پایکوبی و عنوان کردن تعابیر تاریخی بدون اینکه کسی تامل کند که هنوز کاری به اتمام نرسیده و چیزی از این مذاکرات تصویب و عملی نشده است، باعث رقم خوردن رفتارهای سبک مردم در خیابان ها و اضحار نظرهای خام از سوی برخی هنرمندان شود.

حتی مقام معظم رهبری چند ماه قبل در بیاناتی تبریک و خوشحالی  برای این مسئله را زود و عجولانه تلقی کرده بودند.

در این میان برخی هنرمندان نیز در این همراهی جوگیرانه دسته جمعی بعد از پایان مذاکرات و بدون به تصویب رسیدن برجام، دست به تبریکات و اظهار نظرات عجیب و غریب زدند.

ولی برخی هم نظرات دیگری داشتند.

اما با گذشت زمان همه متوجه این قضیه شدند که جزء دیپلماسی لبخند هسته ای برنامه ی دیگری در وزارت امور خارجه دنبال نمی شود.

-بی حرمتی به دو ایرانی در فرودگاه سعودی!

-زندانی معلمان ایرانی در امارات!

-کشتار ایرانیان در مکه طی دو مرحله!

-نا امنی بیشتر منطقه بعد از مذاکرات با شعار برقراری صلح!

-رفتارهای افراطی برخی از مسئولین در رابطه با امریکا و به خصوص دست دادن ظریف با اوباما!

-رفتارهای منفعلانه ظریف در مقابل امیر کویت و زانو زدن مقابل این مقام!

-بیشتر شدن اتهامات تروریستی به ایران بعد از مذاکرات و….

تمامی این دلایل نشان از این است که موضوع مذاکرات چیزی فراتر از مسئله ی هسته ای در دولت تدبیر بوده و جای سوال دارد که با تبلیغ این همه موفقیت و تدبیر پس این خروجی های زیان بار و مضر از کجا آمده است!؟  و به فرموده مقام معظم رهبری مضراتش از منفعتش بیشتر است.

اما با مقایسه و مشاهده این همه دلیل واضح هنوز هم هنرمندانی هستند که در کوچه های مخفی شبکه های اجتماعی به خاطر منافع شخصی خود از یک دیپلمات ضعیف حمایت می کنند.

اخیرا مجید خسروانجم در کانال تلگرامی خود خاطره ای را تعریف کرد مبنی بر اینکه یکی از جوایز بین المللی او در وزارت خارجه مانده و به دلیل اشتباه تایپی در نامش به این فرد تحویل داده نشده است. اما در این روزها و با پیگیری یکی از دوستانش و ارتباط با وزیر خارجه ایران کارش به انجام می رسد. و به این واسطه این هنرمند افتخار خود را مبنی بر داشتن چنین وزیر امور خارجه ای اعلام می دارد.

اما جای سوال دارد که هنرمندی به خاطر منافع شخصی و رسیدن به یک جایزه کذایی که آن هم به طور غیر عمد در این وزارتخانه بوده، اینطور چشم خود را به روی واقعیت بسته و رسالت هنری خود را تحت شعاع یک منفعت قرار می دهد.

به هر حال هنرمندانی که قصد نظر دادن در این امور را دارند اول از همه واجب است که به رسالت هنری خود و به آن وجه اعتقادی و مفهومی کار خود دقت داشته باشند که اگر از روی میل شخصی قصد اظهار نظر  دارند بهتر است بدانند که آنان در یک جایگاه عمومی ، الگویی و رسالتی قرار دارند و نفع شخصی را در هنر عمومی خود مخلوط نکنند.

البته جای سوال دارد که نظر منفعلانه یک هنرمند به این قبیل از قضایا می تواند دلیلی باشد به هنر غیر خالص و نامرغوب او.