به گزارش ۸دی، فاطمه احمدپور در یادداشتی نوشت:

این روزها بحث فضای مجازی بدجور گریبانگیر خانواده‌های ایرانی شده است. اصلا بحث فضای مجازی نیست، این قصه سر دراز دارد و هر بار خود را به نحوی نشان می‌دهد و اینبار در غالب فضای مجازی، و حرف من این است ما همیشه باید یک نسل تلفات دهیم بعد نتیجه‌گیری کنیم، چرا؟
نمی‌شود با تکنولوژی پیش نرفت و عقب ماند. اما قدم‌هایمان را نگاه کنیم کجا می‌گذاریم، روی زمین مسطح یا گل و لای یا باتلاق. از فضای مجازی باید استفاده کرد چون در خیلی از مواقع هم صرفه‌جویی هزینه دارد هم سرعت، اما… و موضوع سر این اماهاست. و حال سوال؟
آیا استفاده از تکنولوژی یعنی بی‌غیرتی و بی‌حیایی؟
آیا استفاده از تکنولوژی یعنی چهار دیواری اختیاری؟
آیا استفاده از تکنولوژی یعنی خانواده در یک خانه در سکوت مطلق؟
آیا استفاده از تکولوژی یعنی خیانت؟
آیا استفاده از تکنولوژی یعنی قلب‌های شل و وارفته؟
من فکر می‌کنم به کسانی که در نگارش فرهنگ لغت دست دارند باید خرده گرفت، انگار معنای استفاده از تکنولوژی درست قید نشده است. اصلا بحث اسلام نیست، جالب اینجاست شخصیت‌ها تغییر می‌کنند! بحث اخلاق است و خنده‌دار اینکه دوستان، اسمش فضای مجازی است، دنیای دیگری که نیست، دنیای خودمان است با همین آدم‌های اطرافمان و اینکه برهنگی و بی‌عفتی و بدتر از آن کشف حجاب محجبه‌ها واقعا جای تامل دارد. دست شبکه‌های اجتماعی درد نکندکه لااقل خیلی چیزها را به ما فهماند و نقاب از چهره‌ها برداشت.
نکته بعدی اینکه همسران برای آرامش هم آفریده شده‌اند نه نمایش مدل لباس و مد و …
و پیوندهای آسمانی به پیوندهای زمینی مبدل شدن اشکال ندارد گاهی می‌شود زمینی بود اما زمینی هم باشیم باید مال هم باقی بمانیم نه دیگران را به راحتی در آن شریک کنیم، شراکت بدون هزینه، و اینکه ما چه نفعی می‌بریم الله و اعلم..
حتما همان نفع شریکمان است. به این می‌گویند شراکت دو طرف سود به قول بعضی‌ها.
اعتماد داشتن خوب است اما نگذاریم اعتماد جایش را به بی توجهی بدهد و وقتی ما نمی‌دانیم فرزندمان از صبح تا شب با چه کسانی گفتمان می‌کند و روزش را چگونه می‌گذراند آیا این اسمش اعتماد است؟
زن و شوهری که کنار هم نشسته‌اند اما در سکوت و در دنیای خودشان این اسمش اعتماد است؟
نمی‌دانم انگار آقای دهخدا باید از نو فرهنگ لغت بنویسد این بظاهر تکنولوژی چرا نمی‌شود قوانینش را در هیچ چارچوبی گنجاند(نه قوانین اجتماعی، نه خانواده و نه اسلام)
باید ریزبینانه‌تر مسئله را وارسی کرد. انگار کلی گویی برای کسانی که در آن غرق شده جواب نمی‌دهد. فقط مراقب باشیم این بیماری مسری است ابتلا به آن تلفات جانی ندارد اما…
گفتم مسئله سر همین اماهاست. و باز سوال:
آیا گم کردن هویت و غرق شدن در باتلاق بی‌هویتی بهتر از تلفات جانی است؟
و کلام آخر، بیاییم مدرن باشیم اما نه به قیمت از دست دادن اخلاق و ارزش و عفت. و اجازه ندهیم افسار شخصیت‌مان رها شود که عواقب خانمان سوز به همراه خواهد داشت.