به گزارش ۸دی، در قواعد بین المللی رسانه ای جهان امروز تمامی کشورها برنامه هایی را در رسانه های ملی خود منتشر و پخش میکنند که در چهارچوب منافع و سیاست های خود آن کشورها باشد؛ حال بماند که در جهان امروز چه قواعد و سیاست هایی بد و کدامیک خوب است!

متناسب با این قاعده ای که همه کشورها پیروی میکنند مسلما در جمهوری اسلامی ایران هم این قاعده طبیعی باید پابرجا باشد و صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران به عنوان اولین و مهمترین رسانه ملی ، یک رکن اصلی برای اشاعه و گسترش مبانی اسلامی و گفتمان انقلاب محسوب شود.

اما صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران( که از عمد بر دو کلمه جمهوری و اسلامی تاکید میکنیم تا پایه های وظایف آن را مشخص کرده باشیم) چگونه میتواند در ارائه مبانی اسلامی موثر باشد در صورتی که در تولیدات و سیاست هایش یک روند تقریبا خنثی را پیگیری میکند.

بی شک که در اهداف و قوانین سازمان ارائه مبانی اسلامی در اولویت قرار دارد و آنچه که مورد نقد ما است نبود تحلیل درست و کار کارشناسی شده در روند رو به جلوی صداوسیما است.

از طرفی ما شاهد برنامه های مذهبی و مناسبتی خوب و تقریبا قابل قبول هستیم و از طرفی پخش برنامه های کسل کننده و بی محتوا وضعیت مناسب حالت اول را خنثی میکند، چه در رسانه ی ملی و چه در مراکز استانها.

به طور مثال در بین فیلمها و یا برنامه های پر محتوا و مناسب با آموزه های اسلامی ، به یکباره با پخش چند پیام بازرگانی به ظاهر ساده مخاطب را بین یک دوگانگی در دریافت محتوا قرار میدهد!

در پیام های بازرگانی چیزی جز مصرف گرایی ، ظاهر شیک با ژست مدرنیته غربی و تخریب اقتصاد بومی و مقاومتی و….وجود ندارد.

به طوریکه این تصور ایجاد میشود که صداوسیما برای کسب درآمد و کمبود بودجه خود دست به دامن تیزرهایی شده که هم اعتقادات و هم نوع زندگی مردم را تحت تاثیر قرار میدهد، شاید به ظاهر فقط چند تیزر ساده و بازرگانی دیده شود اما از جزئی ترین و کوچک ترین مسائل هم امکان بزرگترین تاثیر پذیری را میتوان داشت و لزوم تاثیر پذیری گفتن مطلب به زبان ظاهر نیست بلکه در باطن و لایه های زیرین یک تیزر هم مطالبی نهفته است.

ما در تیزرها افراد شیک پوشی را میبینیم که در خانه های بسیار شیک و آنچنانی زندگی میکنند که بیشتر یک فرم زندگی افراد ثروتمند را به تصویر میکشد و همچنین تبلیغ بیشمار از اجناس حتی غیر ضروری که با تکرار مکررات این تیزرها چیزی جز اصرار بر خرید لوازم غیر ضروری و مصرف گرایی را در بر ندارد و آنقد که حجم آن بالا است که دیگر در لابه لای تبلیغات باید برنامه و یا فیلمی جهت تنوع پخش کنند.

قالبی که در جامعه ایران و مبانی اسلامی حاکم نیست و آنقدر به تصویر کشیده میشود که جنبه شیک و همچنین کاخ نشینی بی حساب و کتاب از نقطه های عطف آن محسوب میشود؛ و صداوسیما با پول های هنگفتی که از این طریق به دست می آورد را صرف تولید فیلم میکند و گاهی اوقات فیلمها به سمت و سویی خارج از گود پیش میرود ، چنانکه اگر تولید طنز اجتماعی باشد تبدیل به هجو و تمسخر میشود به مانند: دست به نقد، خنده بازار و… و اگر صرف تولید سریال باشد تبدیل به چند فریم بی محتوا فقط برای تماشا میشود به مانند: سریال شمعدونی و….

در حالی که تعریف هدف رسانه به سرگرمی و تفریح اصلا درست نیست، هدف اصلی که یک فیلم ارائه میدهد یک الگو ، پند ، تحریک احساسات و تاثیر مستقیم و غیر مستقیم بر باورها است و به جهت اینکه این مطالب در قالبی زیبا و جذاب ارائه میشود که قابلیت سرگرم کنندگی دارد گاها به صرف سرگرم کننده بودن تعریف میشود که تاکید میکنیم درست نیست.

البته مجموعه تولیدات مثبت صداوسیما را نباید نادیده گرفت مانند: برنامه خندوانه، طنز درحاشیه، سریال تنهایی لیلا، برنامه معرفت شبکه ۴ و….

منتهی تولیدات مضر بر مخاطبین، اثر خنثی میگذارد که زیان آن بیش از منفعتش است.

پس دقت و بازنگری در نوع اجرای اهداف صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران و استفاده از کارشناسان نخبه در علوم دینی و علوم فنی رسانه ای در جزییات برنامه های سازمان، میتواند سریعترین و اولین راه حل شدنی این مشکلات امروز باشد.