قرار بود صدای خفته‌ی نسل جدید ایران باشد خطاب به حاکمیت. قرار بود «گربه‌های ایرانی» در کنار «زنان و نوجوانان زیر ۱۸ سال در آستانه‌ی قصاص»، «همجنس‌گراهای در حال مهاجرت»، «دراویش گنابادی» و امثالهم، به قطورتر شدن پرونده‌ی حقوق بشری ایران روی میز «احمد شهید» کمک کنند. قرار بود امثال «بهمن قبادی»، متهورانه‌ترین فیلم خود را با الهام از زندگی «گربه‌های ایرانی» بسازند و بگویند که زیرزمینی‌ بودن‌شان، سندی از خفقان در ایران است. قرار بود مجوز نگرفتن‌شان، بشود نقل محافل نق‌زنی شبه‌روشنفکری و برود کنار دست موضوعاتی چون «چرایی پخش نشدن ربنای شجریان»، «علت خودی و غیرخودی کردن هنرمندان»، «ممنوعیت نشان دادن تصویر ساز در تلویزیون»، «علت ندادن مجوز به خوانندگان زن» و قس علی هذا؛ اما خیلی زود ماجرا عوض شد و حالا از دید رسانه‌های شبه‌روشنفکری، «امیر تتلو» هووی «شجریان» برای مجوز گرفتن محسوب می‌شود. راستی چه اتفاقی در مورد «موسیقی رپ» افتاده که ناگهان از دید رسانه‌های به اصطلاح اصلاح‌طلب به معضل اول فرهنگی کشور تبدیل شده است؟ آیا هنوز هم کسی از «گربه‌های ایرانی» خبر ندارد؟

 «علی جنتی» در حاشیه‌ی نشست مطبوعاتی سیزدهمین جشنواره امام رضا (ع)، در جمع خبرنگاران حاضر شد و به برخی سوالات پاسخ گفت. اما در میان سوالات خبرنگاران، یک نکته‌ی جالب هم وجود داشت و آن اصرار نامتعارف رسانه‌های شبه‌روشنفکری برای سوال پرسیدن پیرامون «کلیپ هسته‌ای امیر تتلو» بود؛ سوالاتی درباره‌ی چرایی همکاری نیروی دریایی با این خواننده‌ی مشهور رپ، نگرانی از اعطای مجوز فعالیت به او، علت مسامحه‌ی وزارت ارشاد در برابر ابتذال موسیقی زیرزمینی و … سوالاتی که پرسیدن آنها از جانب رسانه‌هایی که همیشه با وضع هر گونه قید و بند و محدودیتی در زمینه‌ی هنر مخالف هستند، عجیب به نظر می‌رسید. و در نهایت پاسخ «علی جنتی» به این سوالات: «وقتی مجوز اجرای برنامه‌ هنری از سوی وزارت ارشاد به برخی‌ها داده نمی‌شود، سایر نهادها باید به این امر احترام بگذارند. افرادی از این دست وقتی مجوز اجرای برنامه ندارند در هیچ کجا نمی توانند برنامه هنری اجرا کنند و حتما می‌دانیم ناوهای موجود در خلیج فارس نیز جزئی از قلمرو جغرافیایی ایران به حساب می‌آید.»

البته این روند معکوس رسانه‌های شبه‌روشنفکری، فقط محدود به این نشست خبری نمی‌شود. تقریبا از همان فردای روزی که کلیپ هسته‌ای با صدا و اجرای «امیر تتلو» در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد، رسانه‌های شبه‌روشنفکری، خیلی ناگهانی و خلق‌الساعه، در روندی کاملا یکپارچه و هماهنگ نسبت به ابتذال موسیقی «رپ» احساس نگرانی کردند و خواستار برخورد وزارت ارشاد با این ابتذال شدند.

اما ماجرا وقتی جالب‌تر شد که «امیر تتلو» در اینستاگرام، از هوادارانش در یک اتفاق عجیب و البته قابل تأمل، درخواست کرد تا تا برای او «بغ بغو» کنند: «هر کی نگه بغ بغو…» و چند هزار نفری از هواداران او نیز، برای این خواننده‌ی مشهور موسیقی رپ، در کامنت‌ها «بغ بغو» کردند.

بعد از این پست جنجالی و صد البته تاسف آور، ناگهان «پروژه‌ی بغ بغو هراسی» در رسانه‌های شبه‌روشنفکری کلید خورد و «امیر تتلو» و به تبع آن، موسیقی زیرزمینی به معضل اول فرهنگی کشور تبدیل شد. چنانکه روزنامه‌های زنجیره‌ای ناگهان در یک روز همه علیه «بغ بغو» خروشیدند و تیتر زدند و به سراغ دوگانه‌ی بامزه‌ی «شجریان-تتلو» رفتند و با انتقاد از کلیپ «تتلو»، وزارت ارشاد را به خاطر ندادن مجوز به امثال «شجریان‌»ها و در عوض حمایت از زیرزمینی‌های مبتذلی چون «تتلو» محاکمه کردند!

فارغ از اینکه حمایت برخی نهادهای نظامی از این کلیپ «امیر تتلو» کار درستی بوده یا نه، فارغ از اینکه انگیزه‌ی «تتلو» برای خواندن این آهنگ گرفتن مجوز بوده یا از سر اعتقاد خوانده شده و فارغ از اینکه جنجال‌ها و نامه‌نگاری‌های متعاقب آن، زیبنده‌ی جبهه‌ی فرهنگی انقلاب بود یا نه و حتی فارغ از اینکه بغ بغو کردن فالوورهای کسی چون «تتلو» چقدر نگران کننده است، سوال اصلی اینجاست که چرا ناگهان بعد از انتشار این کلیپ جنجالی، رسانه‌های شبه‌روشنفکری علیه ابتذال موسیقی رپ خروش کرده‌اند؟ آیا واقعا آنها نگران این ابتذال هستند؟

در اینکه موسیقی رپ به واسطه‌ی برخی اشعار سبک و سخیف و رفتارهای عجیب و غریب خوانندگانش و بعضا تکست‌های رکیک آنها، در بسیاری مواقع به فرهنگ عمومی جامعه لطمه زده است، شکی نیست. اما موضوع اصلی این است که چرا رسانه‌های شبه‌روشنفکری حالا به یاد اثرات نامطلوب این موسیقی افتاده‌اند و خواستار ممنوع‌الفعالیت شدن امثال «تتلو» هستند؟ آیا «تتلو»ی سابق با آن آهنگ‌های شش و هشت و مبتذل و رفتارهای عجیب و غریبی که خود نیز از آنها اعلام برائت کرده است، بیشتر از «تتلو»ی فعلی که درباره‌ی انرژی هسته‌ای می‌خواند و به شهدا ادای دین می‌کند (فارغ از اینکه نیت او چیست)، شایسته‌ی سرزنش نیست؟ پس چرا این کلیپ هسته‌ای، مبدا اعتراضات قرار گرفته است؟ چرا وقتی امثال «هیچکس» برای فتنه‌ی ۸۸ می‌خواندند و «بهمن قبادی» فیلم «کسی از گربه‌های ایرانی خبر نداره» را با الهام از زندگی این رپرها می‌ساخت، کسی صحبت از سخیف بودن این نوع از موسیقی نمی‌کرد؟ چرا وقتی فحش دادن به رکن رکین تکست‌های خوانندگان رپ تبدیل شده بود، رسانه‌های شبه روشنفکری خروش نمی‌کردند؟ آیا این رسانه‌ها تصور می‌کنند که افکار عمومی عباراتی نظیر «صدای خفته‌ی نسل جدید جوان ایرانی» را از یاد برده‌اند؟ این تناقضات چگونه قابل حل است؟

به نظر می‌رسد نارضایتی این روزهای رسانه‌های شبه‌روشنفکری از ابتذال موسیقی رپ، پوششی بر نارضایتی واقعی آنها از پرداختن امثال «تتلو» به موضوع انرژی هسته‌ای آن هم در جهت مخالف جهت ایده‌آل آنهاست. چه آنکه تجربه نشان داده تحمل جریان شبه‌روشنفکری در برابر ساز مخالف هنرمندان در موضوعات حساس آنها، بسیار کم است. می‌خواهد «امیر تتلو» باشد یا «بهنوش بختیاری» که به خاطر یک اظهارنظر ساده، از سوی روزنامه‌ی آفتاب یزد دلقک خوانده شد! یا حتی «فرزاد موتمن» به دلیل اظهارنظر متفاوتش پیرامون مذاکرات هسته‌ای، با موجی از فحاشی در فضای مجازی روبرو گردید. فرقی نمی‌کند. موضوع، خط قرمزی به نام ورود هنرمندان به موضوعات حساس و اتخاذ موضع نزدیک به حکومت است. واگرنه اگر بحث ابتذال در میان بود، همان زمانی که موسیقی رپ به فحش‌نامه تبدیل شده بود، باید صدای اعتراض اینان بلند می‌شد نه حالا که فلان خواننده‌ی فرضا بدنام رپ در مورد انرژی هسته‌ای می‌خواند.

به هر حال، فارغ از اینکه بالاخره «تتلو»ها مجوز می‌گیرند یا نه، واکنش‌های اخیر جریان شبه‌روشنفکری یک بار دیگر ثابت می‌کند که این جریان تا چه حد در رسانه‌های خود سیاسی عمل می‌کند.

منبع:رجانیوز