به گزارش سرویس سیاسی ۸دی نیوز، بسیار ساده انگارانه است اگر تصور کنیم توافق هسته ای برای حریف صرفا در حوزه هسته ای دارای اهمیت است و طرف مقابل تنها برای حصول اطمینان از اینکه ایران به سمت ساخت و تولید سلاح هسته ای نمی رود  فشار تحریم ها را  بر کشور تحمیل کرده است! هر چند برای منتقدین ،دلواپسان و دوراندیشان، نقشه هدفمند و از پیش طراحی شده دشمن از قبل مشخص بود، اما محتویات و بندهای قطعنامه و توافق هسته ای بشکلی واضح ادعای منتقدین را ثابت نمود.۱+۵ بویژه ایالات متحده آمریکا، به بهانه جلوگیری از روند دست یابی ایران به تعبیر آنها به بمب هسته ای!  اهداف دیگری را دنبال نموده که به ذکر برخی از آنها بسنده می کنم:

۱- توان موشکی ایران یکی از ویژگی های قدرت استراتژیک ایران است  که هیچ کشوری در دنیا قادر به کتمان این موضوع نیست. این توان نیز از طریق صنعتی مونتاژ و وارداتی،بدست نیامده، بلکه به مدد تجربه های ارزنده کارشناسان متعهد ایرانی در ۸ سال دفاع مقدس و مجاهدت های امثال تهرانی مقدم ها بوجود آمده است.البته دشمن بخشی از این توان را از طریق کمک مستشاری ایران و انتقال تکنولوژی آن در جنگ های نیابتی  ۳۳ روزه لبنان و ۵۴ روزه غزه با اسرائیل چشیده، از این رو در بند های متعدد توافق و قطعنامه اخیر شورای امنیت، توسعه توان موشکی ایران برای ۸ سال محدود شده است.محدودیت خریدوفروش تسلیحاتی به مدت ۵ سال و محدودیت موشک‌های بالستیک که قابلیت حمل کلاهک هسته ای را دارند تا هشت سال  در قطعنامه اخیر شورای امنیت وجود دارد.مسئله دیگر آنست که تاکنون جمهوری اسلامی ایران، این قطعنامه‌ها را نامشروع  وبه تعبیر دولت گذشته، کاغذ پاره می‌دانست و از اجرای آن خودداری می‌کرد، اما اکنون با ابراز تشکر وزارت خارجه کشورمان از صدور این قطعنامه! ایران ازاین ‌پس مجبور به انجام مفاد این قطعنامه‌هاست چراکه در صورت عدم تمکین برخلاف برجام عمل کرده است.

۲- قطعنامه ۲۲۳۱ راه را برای صدور مجوز جنگ  بین المللی علیه ایران هموار کرده است.در صورت نقض قطعنامه شورای امنیت توسط ایران، کشورهای ۱+۵ می توانند موضوع هسته ای ایران را ذیل ماده ۴۲ فصل هفتم منشور ملل متحد که به حمله نظامی جامعه جهانی علیه کشوری مشروعیت می بخشد، قرار دهند.درواقع دولت ایران با پذیرش قطعنامه جدید شورای امنیت و سازوکارهای ارائه شده در آن، عملا خود را متعهد به انجام آن می کند و بر اساس حقوق بین الملل در صورت نقض مفاد قطعنامه مذکور عملا راه برای قرار گرفتن موضوع هسته ای ایران ذیل ماده ۴۲ سازمان ملل (که به اقدامات نظامی مشروعیت بین المللی می دهد)، هموار می کند.

۳-رژیم بازرسی ها به رغم هشدارهای رهبری، متاسفانه بشکلی خطرناک در توافق تاکید شده است! بازرسی های فراتراز پرتکل الحاقی! این بازرسی ها در دنیا تنها در مورد یک کشور انجام شده است و آن هم عراق در زمان ریاست جمهوری صدام است! آنچه که در عراق اتفاق افتاد این بود که بعدها معلوم شد هدف واقعی بازرسان سازمان ملل که در چارچوب “آنسکام” تحقیق می‌کردند، در واقع خلع سلاح بیولوژیک شیمیایی و میکیروبی و هسته‌ای عراق نبود، بلکه بسیار فراتر از آن بود. کاری که در عراق انجام شد، شناسایی مکان‌های حساس نظامی در عراق و شناسایی فناوری موشکی که در عراق وجود داشت و می‌توانست برای دفاع در مقابل هر گونه حمله خارجی مورد استفاده قرار بگیرد،بود. شناسایی یگان‌ها و نیروهای زبده، شناسایی محل هایی که در آن تجهیزات نظامی متعارف انبار شده بود، انجام عملیات‌های جاسوسی برای به خدمت گرفتن کادرهای کلیدی در تشکیلات دفاعی و امنیتی رژیم صهیونیستی. اینها اتفاقاتی است که عملا در دل پروژه “آنسکام” رخ داد و منجر به این شد که وقتی در مارس ۲۰۰۳ حمله ای به عراق صورت گرفت، عملا هیچ قدرتی برای دفاع از خودش نداشت و بسیار فراتر از آن چیزی که خودش تصور می‌کرد، خلع سلاح شده بود. در واقع ابعاد پروژه خلع سلاحی که در رژیم بازرسی‌های ویژه علیه عراق محقق شد بسیار فراتر بود از ماموریت‌های ظاهری “آنسکام” که صرفا به سلاح‌های کشتار جمعی مربوط می‌شد. اکنون نیز بیم این می رود، همانطوری که بازرسی ها و مصاحبه با دانشمندان کشور باعث شناسایی و جاسوسی از دانشمندان و نهایتا ترور دانشمندان هسته ای شد، پذیرفتن بازرسی های فراتر از ان پی تی موجب جاسوسی امنیتی ودسترسی به اطلاعات نظامی کشور شود وو از این طریق امنیت ملی کشور به خطر بیفتد.در این باره گفتنی های بسیاری است که فعلا به همین اندازه بسنده می کنیم…