به گزارش هشت دی نیوز، یک جوان صومعه سرایی دلنوشته ای نوشت:
شهر کوچیک صومعه سرا از وقتی که خودش رو شناخته بود خاطره خوش شهدا رو خوب به یاد داره.
جونای خوب و خوش غیرتی که خیلی هاشون کشاورز و کشاورز زاده بودند.توی روزهای خوب اواخر دهه پنجاه و دهه شصت خیلی هاشون موتور هوندا داشتن.یه پاشون تو مزرعه بود و یه پاشون توی شهر برای انقلابی بودن و مقابله با ضدانقلاب؛توی سپاه و بسیج و انجمن اسلامی شهید مطهری و مسجد و پایگاه خلاصه هر جایی که بوی اسلام میداد.
مسجد جعفری اما خیلی زود عزیزتر شد برای همه، از وقتی که اولین شهدا توی گلزارش دفن شدن.
جنگ بود و جنگ و بچه های خوب صومعه سرا که سرافراز خیلی زود سیاه پوش میشدند و مادر و پدرهایی که زیر داغ قد خم میکردن و بچه هایی که دلخوشیشون میشد یه عکس توی قاب.
صومعه سرا همه اینها رو خوب به یاد داره. مراسم تشییع شهدا رو و اعزام های بعد از اون رو.روزهای خوبی رو که صفا و صداقت و یکرنگی توی کوچه ها و خیابون ها، و توی شالیزارهاش موج میزد.روزهایی که بهترین ها رو خیلی راحت میشد از روی پرچم های سه رنگ روی مزارشون و از بی ادعایی و خلوصشون تشخیص داد.
اون روزها گذشت و خیلی ها به قافله شهدا پیوستند.خیلی هایی که پیش خدا خیلی آبرو داشتن و مزارشون شد محل پاکی و پاک بودن.
صومعه سرا اما کوچیک نموند.بزرگ شد.خیابونهاش قد کشیدن.آپارتمون دار شد.ادارات و نهادها و خلاصه رنگ و لعابی گرفت شهر تاریخی صومعه سرا توی گذر زمون.
هر روز خبری و تحولی تا اینکه خلاصه خبر آوردن که شهر مهمون داره.گفتند که قراره عاشورا بشه دوباره.

گفتند قرار شهر دوباره غوغایی بشه و چقدر خوشحال شد صومعه سرا از شنیدن این خبر.
انگاری دنیا رو بهش داده باشن.دوباره قرار بود میزبان کسایی بشه که جنسشون رو خوب میشناخت. میدونست که شیشه خرده ندارن و سالارن.میدونست که مردن، مرد میدان.
شهید آورده بودن شهید.اونهم گمنام.همونایی که مادرشون زهرای اطهر (س).
همونایی که شاید اهل صومعه سرا باشن و چشم های پیری منتظرشون باشه.شاید.شاید هم نه.اهل این دیار باشن یا نباشن عزیزن و توی قلب شهر جواهرین برای صومعه سرا و مردمان خوبش.
شهدا خوش اومدین.دمتون گرم.دیر اومدین ولی خوش اومدین.قدم رو چشم گذاشتین.مخلصتونیم دربست تا همیشه