آیت الله بهجت(ره) و عمل به دانسته ها

“بار ها گفته ام و بار دگر می گویم : کسی که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین اوست احتیاج به هیچ وعظی ندارد. میداند چه باید بکند و چه باید نکند. می داند آنچه را می داند باید عمل کند و آنچه را نمی داند باید احتیاط کند”

آیت الله بهجت(ره) و عمل به دانسته ها

رمز شهرت او چه بود؟ رموز فتح القلوب بهجت چه بود؟ رمز جاودانگی و رمز کشف و شهود او چه بود؟

از فرزند بزرگوار آن حضرت در تلوزیون همراه قسم جلاله شنیدم که ایشان هزار تومان هم خرج مرجعیت خود نکردند. و این موضوع برای همگان روشن است. دوربین و فیلم و تلوزیون را چندان به حریم او راهی نبود. اهل تبلیغات و خود اظهاری نبود. با این همه مقلدان و مریدان بسیاری داشت و مسلمانان بیش از ۶۰ کشور به عزای او نشستند. به نظر بزرگترین کرامت زندگی او همین بود .با وفات او ایران اسلامی و جهان اسلام و بلکه عالم خلقت، یکی از ارکان و اوتاد خود را از دست داد.

اینجانب فقط سعادت چند بار اقامه نماز با آن حضرت داشته ام و چند سئوال و جواب از راه دور هم اینک که این جملات ابتر را در وصف او می نویسم . می دانم مرا توان افزودن بر قدر او نیست پس بیم آن دارم که از ادای حق مطلب بر نیامده و شان والای او آنچنان که باید بیان نگردد اما نیت ،تلاش در جهتی است که خواننده را به مطلب تکراری و تمجیدی صرف رهنمون نگردم . همه واقفیم که همه زندگی او در تعلیم و تعلم ، تعبد و زهد و ساده زیستی گذشت . مال غیر را به حریم او هیچ راهی نبود تا جایی که تا آخر عمر خود را مستطیع به حج نیافت . از خدا تقاضای حال دعا و توسل برای همه داشت ، توصیه به نماز اول وقت و پرهیز از گناه بسیار داشت و ترک محرمات و …

و اما نکته برجسته اینکه از مطالبی که در ایام پس رحلت ایشان از بیان خاطرات شاگردان و از زبان واعظان در منابر و مجالس و از قلم نویسندگان در روزنامه ها و سایت های اینترنتی شنیده و خواندم و نیز از مداقه در سیره و روش زندگی او آنچه مرا معلوم گشت این بود که توصیه و روش ایشان فقط در مدار عمل بوده است و بس . حضرت ایشان هماره در پاسخ افرادی که از راه های مختلف (حضوری و یا نامه و غیره) درخواست مو عظه نموده اند . توصیه به عمل می کردند و بس. نتیجه آنکه مهمترین و زیبا ترین آموزه اخلاقی او عمل به دانسته ها است.” کونو دعاء الناس بغیر السنتکم” با غیر زبانتان داعیان به سوی خداوند باشید. او معلم اخلاقی بوده که عمل را به گفتار ترجیح می داد و اینگونه نیز زندگی کرد و باور داشت که” علم چندان که بیشتر خوانی چون عمل در تو نیست نادانی”

ایت الله ما، ورع و پرهیز گاری و نفوذ شخصیت کم نظیر خود را در سایه همین عمل بدست آورده بود.تمام زندگی او به عمل گذشته است . عمل به آنچه فرا گرفته بود و اکر مکاشفه ای ،کرامتی ویا عملی خارق العاده از او دیده یا شنیده شده در سایه عمل همراه با نیت خا لص بدست آمده نه فقط عالم بودن ، او می دانست که مو عظه و پند بی اثر است اگر عمل به آنها در گوینده مشاهده نگردد. فقط به باید ها تکیه نداشت.بنابر این به جای افزودن به علم جماعت سعی در عملی نمودن آنها داشته است زیرا اعتقاد راسخ به کلام خداوند داشت که هرکس به معلومات عمل نماید خداوند مجهولات را بر او معلوم می فرماید. و علت جهالت ما را در عامل نبودن ما می دانست. از قول اوست که”خدا کند قوا ل نباشیم ،فعال باشیم،حرکت عملیه بدون علم نکنیم ، توقف با علم بکنیم.آنچه می دانیم بکنیم و آنچه نمی دانیم ،توقف و احتیاط کنیم تا بدانیم . قطعا این راه پشیمانی ندارد.”

“بار ها گفته ام و بار دگر می گویم : کسی که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین اوست احتیاج به هیچ وعظی ندارد. میداند چه باید بکند و چه باید نکند. می داند آنچه را می داند باید عمل کند و آنچه را نمی داند باید احتیاط کند”

یا در جواب نامه عده ای می نویسد.

“جماعتی از مومنین و مومنات طالب نصیحت هستند ، بر این مطالبه اشکالاتی وارد است از آن جمله۱-نصیحت در جزئیات است و موعظه اعم است از کلیات و جزئیات ،ناشنلس ها همدیگر را نصیحت نمی کنند.۲- به آنچه میدانید عمل کنید و در آنچه نمی دانید احتیاط کنید تا روشن شود و اگر روشن نشد بدانید که بعض معلومات را زیر پا گذاشته اید. طلب موعظه از غیر عامل محل اعتراض است و قطعا مواعظی را شنیده اید و میدانید ، عمل نکردید و گر نه روشن بو دید.۳-کسانیکه به آنها عقیده دارید ،نظر به اعمال آنها نمایدآنچه می کنند از روی اختیار بکنید و آنچه نمی کنند از روی اختیار نکنید .و این بهترین راههای وصول به

مقاصد عالیه است. مواعظ عملیه بالاتر و موثر تر از مواعظ قولیه است.”(۲۱ تیر ۱۳۷۷ ه ش)

نظرات

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط پایگاه خبری تحلیلی 8دی در وبسایت منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد، منتشر نخواهد شد.
در حاشیه