مظلومیت گویا همچون صفتی است دائمی برای ابر مردی که پهنای نگاهش و افق صدایش و گاه ترکیبی  از این دو  که بر روی دفتر تاریخ به نگارش در می آمد را در بر گرفته است. مظلومیتی که حتی آقا مرتضی سی سال پیش بدان خوب اشاره کرده بود که “در جمهوری اسلامی همه آزادند به جز بچه حزب اللهی ها!”به راستی اندیشه های آوینی را چه زیرکانه تحریم کردند، و چه موذیانه دست نوشته هایش را به موزه ها فرستاند تا خدایی نکرده کسی آنها را تورق نکند، و چه حیله گرانه این روزها فقط صدای “گل توی دروازه”شنیده می شود و بعد هم نود ها برنامه پیرامون آفساید بودن گل یا گل بودن گل می سازند و به نمایش گذاشته می شود.

خیلی مدت است روایت فتح جای خود را به روایت مسی داده است، لامذهب عجب گلی زد به رئال، با سرعت فانتوم همه را دریبل می زد و این است روایت شب های ما. آٔقا سید مرتضی ، شیطان بزرگ امروز به کد خدا تبدیل شده است و امروز دهکده ی جهانی برایمان به آرمان تبدیل شده و خواب شب و روز سیاست مداران ماست، توسعه فرهنگی را در عمل به نظریه های کانت و جان لاک و ژاک ژاک روسو می بینند، و حاجی گیرنوف ها هم به دنبال رای اصحاب یمین و رای اصحاب یثار هستند چرا که تکلیف است وگرنه هیچوقت پا در عرصه انتخابات نمی گذاشتند، این روزها سالگرد شهید سید مرتضی آوینی را گذراندیم و انگار نه انگار که شهید آوینی، سید شهیدان اهل قلم بود، گویا مظلومیت با آوینی زاده شده است.

تحلیل های کرواتی از انقلاب اسلامی شنیدنی است، کسانی که غرب را مدینه فاضله می بینند امروز در لباس انقلاب درد دهکده جهانی را به سینه می زنند هرچند حق دارند چرا که وقتی خبری از آوینی نیست باید غرب پرستان در جعبه جادویی رژه روند.بسیاری جای آقا مرتضی را خالی دیدند و جای ولایت فقیه، ولایت آ شیخ را املا کردند و به دیگران انشاء آن را تجویز.و چه افق نگاهی در تو بود که بیست و پنج سال پیش دیدی که زمانی فرا خواهد رسید که “روشنفکران ادعای وراثت انقلاب را داشته باشند” و امروز گویی تحقق پیش گویی های توست.نمی دانم چرا خبری از آوینی نیست، گویی زمانی که با مین آرام گرفت، آثارش را هم والمری باطل کرد، اندک جامانده ای هم از او باقی مانده که اهل حرم گزینشش می کنند  و بعد هم روانه بازارهای امروز…

راستی برایم سوال پیش آمد؟!چه کسانی از افکار آوینی عصبانی می شوند؟ چه کسانی از روایت فتح آوینی بوووو شان می شود؟! چه کسانی از نوشته های آوینی احساس خطر می کنند؟!

نمی دانم، شاید به قول دوستی، صدا و افکار و عقیده آوینی بوی مرگ می داد، و این برای دنیا پرستان امروز اندکی تا بیشتر خطرناک بود، چرا که دیگر راه قدس از کربلا نمی گذرد، بلکه مسیرش را از لوزان ادامه خواهد داد.آوینی تمام آثارش اعم از فیلم و مستند و مقاله و صون و غیره رنگ و بوی مبارزه با استکبار را می داد، روز شهادتش هم مصادف می شود با قطع رابطه سیاسی ایران و مستکبر عالم آمریکا و چنین مردی را دیگر تاریخ به خود نخواهد دید. و آوینی یوسف خوش رویی بود که بعضی ها افکارش را به چاه انداختند و حتی در سینمای مدرن امروز هم رنگ و مزه و بویی از هنر انقلاب اسلامی نه دیده می شود و نه حتی استشمام، چرا که هنرمند نماهای روشن فکر همچنان در لجنزار افکار مسموم به اصطلاح مدرن دنیا می لولند.