به گزارش هشت دی نیوز به نقل از ایران اسلامی، بعد از رنسانس و آغاز انقلاب صنعتی با اختراع تجهیزاتی مانند موتور بخار و دیگر ماشین آلات صنعتی، دامنه مصرف و احساس نیاز کاذب به شدت گسترش یافت. از حدود دویست سال پیش به این سو با کنار گذاشته شدن چهارپایان و ابزارهای طبیعی برای انجام کارها و احداث جاده و به وجود آمدن لوکوموتیو و ریل و خودرو و در نهایت هواپیما شکل زندگی مردم تحول جدی یافت. در این شرایط و با شدت گرفتن ارتباطات مردم در سرزمین های مختلف جهان، موضوع برند یا همان مارک اقتصادی و به بیان دیگر علامت تجاری، خود را در کالاها یا صنایع گوناگون آشکار ساخت. به این ترتیب بود که نام برخی مارک ها و اجناس کم کم سر زبان ها افتاد، از جمله پارچه انگلیسی، چینی سرزمین چین، لوکوموتیو و ماشین آلمانی، معماری ایتالیایی و …

ابتدا اوضاع غیر طبیعی به نظر نمی رسید تا آنکه صاحبان برندهای معتبر قصد انحصاری کردن کالای خود و عرضه آن را دنبال کردند. از آنجایی که علم با دیدگاه سکولار، دارنده خود را صاحب قدرت می کند و می تواند مولد ثروت باشد، بسیاری از سرمایه داران و حامیان دولتی آنها در غرب به دنبال کسب ثروت و بسط قدرت با برندهای خود برآمدند.

در این میان کشورهای آسیایی، آفریقایی یا همان جهان سوم، بازنده این عرصه بودند. آنها ماشین آلات صنعتی نداشتند تا به تولید کالا بپردازند و درآمد خود را صرف خرید کالای خارجی می کردند و مواد خام چون نفت، طلا و فرآورده های معدنیِ خود را به قیمت پایین به همان کشورها می فروختند و در قبال آن محصول صنعتی و فرآوری شده دریافت می کردند و اینگونه منافع زیادی عائد کشورهای خارجی می شد.
به تدریج تعادل ثروت و قدرت در جهان بر هم خورد و صاحبان صنعت و فناوری توانستند با تعیین قیمت، برندهای خود را به سوی بازارهای جهانی سرازیر کرده و تسخیر کنند.

از آن سو، فرهنگ غنی و پربار کشورهای آسیایی و بعضا آفریقایی توانست مقاومت خوبی در برابر سلطه کالاها و برندهای غربی داشته باشد. مثلا گاندی رهبر هند معتقد بود اگر پارچه و لباسی تولید کشور هند نباشد، آن را نخواهیم پوشید و همین تصمیم او باعث شکل گیری صنایع نساجی و برند پارچه هندی شد. در ژاپن هم این اتفاق رخ داد و باعث جهش ژاپن به صنعت و فناوری پیشرفته شد تا جایی که بازارهای جهانی را تسخیر کرد. کره جنوبی، تایوان، سنگاپور و اخیرا چین نیز همین روند را در پیش گرفتند و به رشد اقتصادی رسیدند.

ذهنیت منفی مردم ایران نسبت به تولید داخل

در ایرانِ قبل از انقلاب، مصرف کالاهای خارجی متداول بود و الگوی مصرف آمریکایی بر فرهنگ مردم ایران چنبره زده بود اما با وقوع انقلاب و تاکیدات رهبر کبیر انقلاب مبنی بر مصرف کالاهای داخلی و همت جوانان ورود بسیاری از این کالاها منع شده و این امر باعث پیشرفت تولید و صنعت در ایران شد. پیشرفت های صنعت سد سازی، فناوری هسته ای، هوا فضا و امثال آن که این روزها به نتیجه رسیده است، مصداق همین جهش است.

سوال اینجاست که با وجود این پیشرفت ها، چرا برندهای خارجی و اجناس غیر ایرانی به این اندازه در کشور خریداری می شود. به نظر می رسد علاوه بر تاثیر جدی تبلیغات و احیانا کیفیت کالای خارجی، عدم اعتماد به فکر و نبوغ و تولید ایرانی علت اصلی این بی توجهی به کالای ایرانی است. البته تولیدکنندگان داخلی هم بایستی خود را به مصرف کننده ایرانی ثابت کنند تا کالای آنها مورد حمایت قرار بگیرد.

تبعات مصرف کالای خارجی

متاسفانه در اجناس و کالاهای خارجی، طعم، عطر و جذابیت هر چه بیشتر ملاک تولید است، در صورتیکه سلامتی مصرف کننده مدنظر نیست. لذا انواع مواد غذایی و آرایشی و بهداشتیِ مضر با بسته بندی های جذاب به مصرف کننده ایرانی عرضه می شود و هیچکس در مورد عواقب آن جوابگو نیست.

در صنعت پوشاک با آنکه فرهنگ ایرانی و اسلامی اجازه هر نوع پوشش یا لباسی را به مردم نمی دهد، اما متاسفانه بسیاری از مدل های لباس تبلیغ شده در ماهواره ها و رسانه های غربی مورد اقبال خریدار ایرانی قرار می گیرد. آنها در واقع خریدار را مسحور می کنند؛ از هداف اصلی برندهای غربی یکسان سازی پوشش مردم جهان و از بین بردن خرده فرهنگ های ملل مختلف است.

یادمان باشد بهترین برندهای خارجی، سرمایه ما را به تاراج می برد و حداقل عوارض آن بیکار شدن کارگر و صنعتگر داخلی است؛ به ویژه در زمانی که شرایط تحریم است و باید از امکانات مالی و پولی کشور به بهترین شکل استفاده شود.

کشور ما ظرفیت های بسیاری دارد و می تواند با اعتماد به هوش و تلاش نیروی کار ایرانی دست به برندسازی داخلی بزند و با تعیین قیمت های مناسب از سوی اتحادیه های صنوف برای کالاهای داخلی در تشویق مردم به خرید برندهای ایرانی بکوشد. از طرفی قیمت کالای داخلی باید به گونه ای باشد که توان رقابت با مشابه خارجی را داشته باشد و قیمت آن مناسب تر از کالای وارداتی باشد که متاسفانه در حال حاضر عکس این قضیه اتفاق افتاده است!