به گزارش هشت دی نیوز به نقل از جهان نیوز،

تعریف:

وقتی در جلسه‌ی مجلس و وقت اداری، به جای نماینده‌ی محترمی، صندلی خالی آن نماینده‌ی محترم به چشم می‌خورد، به این اتفاق، غیبت در جلسه مجلس می‌گویند.

شاعر می‌گوید:

به خدا بجای اینکه نِگرم به صندلی‌ها
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی!

:: واقعاً چرا؟

کارشناسان امر، دلایل مختلفی را برای این امر برشمرده‌اند. از جمله:

۱- اولین نکته‌ای که باید بررسی شود این است که آیا کسی تا بحال صندلی‌های مجلس را شمرده؟ نکند تعداد صندلی‌های مجلس بیشتر از تعداد نمایندگان باشد و حتّی مواقعی که همه‌ی نمایندگان در مجلس حاضر هستند، باز هم صندلی خالی به چشم می‌خورد و این صندلی‌های خالی، به اشتباه تعبیر به غایب بودن نمایندگان می‌شود؟! از آنجایی که اصل بر برائت است و ما کلاً بدبین هستیم و نسبت به مسئولین حسادت می‌کنیم که چرا آنها باید مسئول باشند ولی ما مسئول نیستیم؟ بعید نیست که تعداد صندلی‌ها بیشتر از تعداد نمایندگان باشد؛ در صورتی که این مساله درست باشد، جا دارد از همین جا از نمایندگان محترمی که به آنها تهمت غایب بودن زده‌ایم و همچنین اگر لازم شد از خدا، عذرخواهی و طلب رحمت و مغفرت کنیم. البته معمولاً بهتر است جبران مافات بجای شفاهی و کلامی، بصورت عملی باشد؛ یعنی تا زمان مرگ آن نماینده‌ی محترمی که آماج حملات بی رحمانه‌ی ما و رسانه‌ها بوده است، همه با هم به او رای دهیم تا هر سال بعنوان نماینده انتخاب شود.

شاعر می‌گوید:

عفو کن ما را که غیبت کرده‌ایم
ما غلط کردیم و چرت انگاشتیم!

۲- آیا حضور و بودن در یک مکان، فقط بستگی به حضور فیزیکی دارد؟ امروزه با پیشرفت فن‌آوری و با وجود اپلیکیشن‌های ارتباطی برای تماس ویدئویی، امکان حضور در همه جا (حتّی آنجا!) هم وجود دارد؛ چه برسد در صحن علنی و غیرعلنی مجلس. پس اینکه تصور کنیم حتماً لازم است یک نماینده در جلسه حاضر باشد، تصور و انتظار زیادی است. ممکن است این سؤال پیش آید که مگر این اپلیکیشن‌ها فیلتر نیست؟ که خب جواب آن اهمیتی ندارد و در همین حد هم که امکان بوجود آمدن این سؤال بوده است، خودش گام بسیار بلندی در جهت تحقق مطالبه‌گری از مسؤولان و کرسی‌های آزاداندیشی است.

شاعر می‌گوید:

من در میان جمع و دلم جای دیگر است
گاهی درون صحن و… مجدّد درون صحن!

۳- یکی از موارد مهمی که باید لحاظ شود، مساله حق الناس است. یکی از مصداق‌های عدم رعایت حق الناس، اتلاف وقت مردم است. نماینده‌ی محترمی که کارهای مهم‌تر از حضور در مجلس دارد، چرا باید ساعت‌ها بنشیند در مجلس و در خصوص مسائل دنیوی مانند بودجه صحبت کند؟ کلنگ‌زنی فلان گاوداری مکانیزه که برای اولین بار است در خاورمیانه ساخته و بهره‌برداری می‌شود، بریدن ربان بهمان مرکز کاشت مو در اقصی نقاط بدن، تلاش برای کسب آرای مردم در انتخابات بعدی مجلس از فردای انتخاب شدن به منظور تداوم خدمت‌رسانی و به ثمر رساندن کارهای نیمه‌کاره‌ای که شروع کرده است و… کارهای مهمی هستند که از چانه‌زنی و بحث در مورد چرک کف دست یا همان بودجه مهم‌تر است.

شاعر می‌گوید:

قدر زر، زرگر شناسد؛ قدر گوهر، گوهری
قدر ما را هیچکس هرگز نمی‌فهمد چرا؟!

۴- یک ضرب المثل نیکاراگوئه‌ای هست که می‌گوید “نماینده‌ی دنیا دیده بهتر از نماینده‌ی دنیا ندیده است.” اینکه یک نماینده به همراه هیات بلندپایه‌ای که او را بلندپایه همراهی می‌کنند برای چند ماه برود مسافرت خارجی و نکات خوب کشورهای خارجی را ببیند و بیاید آنها را در کشورمان و در جریان تصویب قوانین پیاده‌سازی کند که کشور ما هم مانند کشورهای خارجی پیشرفته باشد بد است؟ اینکه دیگر هر وقت می‌رویم خارج (البته اگر بتوانیم برویم و توانایی مالی‌اش را داشته باشیم که برویم) حسرت نخوریم که چرا کشور ما مثل کشورهای خارجی نیست بد است؟ مسلماً بد نیست. پس سفرهای خارجی و طولانی مدت نمایندگان برکاتی دارد که ما از آنها غافلیم. البته ممکن است این سؤال پیش بیاید که خب اگر الگوبرداری از کشورهای خارجی اینقدر خوب است چرا خود خارجی‌ها را بعنوان نماینده مجلس انتخاب نکنیم که آنها برای ما قانون بنویسند؟! جوابش ساده است؛ چون آن وقت روند برگزاری جلسات مجلس بخاطر حضور مترجمان سخت می‌شود و ضمناً امکان برگزاری جلسات در پشت درهای بسته وجود ندارد و حتّی ممکن است در بین این مترجمان، جاسوس نفوذ کند و بله!

شاعر می‌گوید:

الا یا ایها الملّت، کمی تیک ایت ایزی لطفاً
تراول‌های ما دارد، خدایی سود بسیاری!

:: چه باید کرد؟

هیچی!