به گزارش ۸دی نیوز، چند سال است؟ نمیداند، اصلاً سال و ماه یادش رفته ، وقتی که ثانیه با سال برابر میگردد وقتی غربت و تنهایی در دلش آشیانه میسازد، وقتی اضطراب  و استرس یار همیشگیش میشود، آن وقت است که آتش به جانش میافتد وشعله های آن زبانه می کشد و می سوزد.

میسوزد از سرنوشت خود که چه نوشت؟ به یاد می آورید وقتی که بچه بود خانه اشان سوخت، تمام هستی و دار و ندارشان طعمه حریق شد و با  چشمان وحشت زده خود میدید که چگونه زبانه آتش ، را در محاصره گرفت و پدرم هم چگونه تلاشمی کرد اما بی فایده بود و به ناچار تسلیم شد .

تمام سرمایه و ثروتشان ، تمام هستی شان و تمام امیدشان نان آور خانواده یعنی پدر بود که راهسپار بیمارستان تهران گردید .

دستان کوچک خود را بالا می گرفت و با زبان کودکان برای پدر دعا می کرد حتی یادش می آید که به امام زاده اسحاق (ع) ،امام زاده ابراهیم و امام زاده هاشم (ع) برایش نذر کرده بود .

پدر می آید تمام رشته هایش را پنبه شده می بیند . می بینید که یک خانواده بدون سرپناه ، مریض و درمانده دارد . در می ماند و می ماند که چه کند یکی از دوستانش به او توصیه می کنند که یکی از بچه هایت را بفرست خونه فلان شخص که متمکن می باشد کار کند .

این پیشنهاد مسبب می شود که پدر با توجه به شرایط خانواده ، به زانو در بیاید و تسلیم گردد . چه خبر بدی بود ، کدام شاخه باید از درخت بریده می شد ؟ در دلها غوغایی برپا بود قرعه بنام من سیاه نام افتاد.

پدر گفت صغری باید برود ، نمی توانستم نه بگویم ، سکوت کردم و در سکوتم سوختم . حتی نتوانستم به چهره مادر نگاه کنم . وای مگر می شود از خواهر و برادر که تا دیروز باهم بازی می کردیم جدا شد و به جای دیگر رفت که اصلاً آنها را نمی شناختم . مات و مبهوت مانده و در دلم طوفانی بود اینکه چه می شود ؟

نممی خواهم از لحظه رفتن بگویم ،قصه پر قصه آن به وقت دیگر با یادآوری آن نمی خواهم بر زخم کهنه دلم نمک بپاشم . رفتم به خانه ای که همه چیزشان با ما تفاوت داشت . انگار من از کره دیگر آمده بودم . سخن گفتن آنها ، رفتارشان و حتی غذایشان با خانواده من فرق می کرد من که در خاک دیگر ریشه داشتم چگونه می توانستم در اینجا جوانه بزنم و رشد کنم ؟ نه نتوانستم ، نتوانستم آن فضا را تحمل کنم چون دل کوچکم را از مادر دور می دیدم ، چون چشمم دیگر نه برادری می دید نه خواهری . آه دیگر از نوازشهای پدر خبری نبود . می سوختم و می ساختم . اصلاً چاره ای نداشتم . باید تحمل می کردم تاحداقل شکمم سیر می ماند حاضر بودم هزار بار از گرسنگی بمیرم اما از خانواده جدا نشوم .

انواع و اقسام غذاها در خانه جدید بود اما من نمی توانستم لب بزنم . چاشنی تمام وعده های ناهار و شام من ،گریه دلم بود . چگونه می توانستم خوش بگذرانم در هالیکه یک تکه نان اضافه برای خانواده ام تحفه هندوستان و یا فرشته نجات بود بین زمین و آسمان گیر افتاده بودم اما همچنان لبهایم را گاز می گرفتم و تحمل می کردم . اما دلم جا دیگر بود و مغزم هم تابع دلم شده بود .

من فقط ۱۲یا ۱۳سال بیشتر نداشتم تحمل دوری و جدا ای از خانواده ، طاقتم را طاق کرده بود . سایده شدن روحم را تمام وجود احساس می کردم . به گمانم دو هوایی شده بودم خوب یک دختر بچه کوچک روستایی بودم . این موضوع سخت عذابم می داد تمام فکرو ذکرم خانه خودمون بود آیا می شد دباره صدای مادرم را بشنوم ؟ داشتم دیوانه می شدم . همین موضوع سبب شد که حواسم به کارم زیاد نباشد . خیلی عصبی و زود رنج شده بودم تا اینکه روزی …

روزی در حیاط خانه صاحب کارم ، نمی دانم بچه اش که فقط ۲یا۳سال از من کوکتر بود چیزی از من خواست و من هم ذهنم مشغول بود و اصلاً خواسم بهش نبود ، کارش را انجام ندادم و اوهم عصبانی شد به طرفم حمله کرد و من هم در حال خودم بودم آن بچه هولم داد. نمی دانم خودش عقب ، عقب رفت یا من هولش دادم که بچه به داخل چاه افتاد و آن بچه معصوم از دست رفت .

دنیا برسرم خراب گردید و چشمانم تاریک شد . مثل دیوانه ها فریاد می زدم ، از پا افتادم و جرئت نداشتم که چشمم را باز کنم ، قلبم مثل قلب گنجشک می زد و اشکم مثل ابر بهاری سرازیر بود . دیگر نمی توانستم تحمل کنم مگر چقدر می توانستم سنگ دل باشم که هم دوری از خانواده را تحمل کنم و هم اکنون باید شاهد پرپر شدن یک غنچه باشم .

درونم می سوخت و بیرونم یخ می زد . نمی دانستم چه کنم . هم آنجا ماندم . باز داشت شدم روزگار جوری برایم ورق زد که راننده رفتن این کودک معصوم پیش فرشته ها من باشم .

مدتهادر بازداشت و پس از آن در مسیر دادگاه در رفت و آمد بودم. آه چقد برایم زجر آور بود که بایستم و پاسخ بدهم . بلاخره تصمیم گرفتم و گفتم من قاتل هستم ، به اصطلاح اقرار کردم . این اقرار کار خود را کردو رأی هم صادر شد.

ما اینجا ثانیه ها را سال حساب می کنیم اما شما ۳۶۵ روز را یک سال می دانید . اجازه بدهید با سال شما حسا کنم من بیشتر از ۲۰ سال اینجا هستم ، ۲۰ سال رنگ خانه را ندیدم ، ۲۰ سال زیارت امامزاده اسحاق (ع) در دلم مانده، نمی دانم بازار امامزاده ابراهیم (ع) چگونه است ؟ آه چقدر دوست دارم گنبد امامزاده هاشم (ع) راببینم ؟ آخ چقد دلم برای صدای پرندگان تنگ شده؟ وای چقد دوست دارم آب دریا و رودخانه را لمس کنم ؟ آه خدای من چقد دوست دارم همانند زنان دیگر در کنار خانه و خانواده شان باشم؟

 من کودکیم نابود شد ، جوانیم در زندان سیاه گردید مانند هر دختر جوانی ، آرزویم بود لباس عروسی برتن کنم و شاد باشم اما لباس زندان تقدیرم شد . چه مجازاتی شدیدتر از این وجود دارد که کودکی ،جوانی و میانسالی یک زن مهر باطل بخورد.

اکنون در حال قدم گذاشتن به پیری هستم تمام آرزوهای دخترانه ام از بین رفته اما بازهم به فکر خانواده ام هستم پدرم کهنسال و مادرم زمینگیر شده است . آنها به من احتیاج دارند تا در این پایان عمر جرعه ای آب در دهانشان بریزم . آیا به این آرزو می رسم؟

شرمندگیم را به کمال می رسانم از طرف دعوا و شاکی محترم انتظار بخشش دارم از خانواده ام بزرگ راد و افشاریان حلالیت و کمک می خواهم . از آقای دکتر محمد باقر نوبخت که از اقوام شاکی می باشند ، انتظار دارم که فقط و فقط یک اشاره بفرمایند تا مرگ به پیری زندانی صغری نجف پور فرزند صفر اهل روستای نصیر محله شهرستان شفت ساکن زندان لاکان رشت خاتمه ندهد و این زن بیچاره تنها به آرزوی خود که الان خدمت به پدر و مادرش می باشد برسد . لااقل نه به خاطر این روسیاه بلکه به خاطر آن پدر و مادر بیمار و رنجور انجام دهند از همه هم شهریها و هم استانی های میخواهم برایم دعا کنند.چیزی در دستم نیست تا به عنوان سوغاتی بدهم فقط قطعه ای شعری روی دیوار سلول زندان نوشته ام و همیشه آنرا زمزمه می نمایم آنرا تقدیم می کنم . خواهش می کنم بپذیرید .

آی آدمها

آی آدمها که در ساحل نشسته شاد و خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید

آی آدمها که در ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره جامه تان برتن ،

یک نفر در آب می خواهد شما را

موج سنگین را به دست خسته می کوبد ،

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان راز راه دور دیده ،

آب را بلعیده در گود کبود و هرزمان بی تابی اش افزون

می کند زین آب ها بیرون

گاه سر ، گه پا ، آی آدمها

او ز راه مرگ جهان را باز می پاید ،

می زند فریاد و امید کمک دارد .