اما در شرایطی که شاید بسیاری از دانشجویان و اساتید حاضر در این همایش انتظار داشتند تا از زبان وزیر امور خارجه کشورمان به عنوان سکاندار اصلی دستگاه دیپلماسی ایران، «دستاوردهای عینی» و مشخص مذاکرات ۱۸ ماه گذشته را بشنوند، توجه در محورهای اصلی سخنان آقای ظریف نشان می دهد عمده اظهارات وی بیان «کلیات» و اظهارات «شعارگونه» ای است که تحت هر شرایط می توان با استناد به آنها، به عنوان «دستاوردهای هر مذاکره و گفتگویی» یاد کرد و عجیب تر آنکه در صحبتهای آقای ظریف هیچ اشاره ای به آنچه که از قبل به عنوان وعده های مذاکراتی از جمله «لغو تحریم ها» خبر داده شده بود، سخنی به میان نیامد.

به عنوان مثال، وزیر خارجه در بخشی از سخنانش در راستای تشریح آنچه که دستاوردهای مذاکرات در یک سال و نیم گذشته نام گذاری کرد، گفت:

«شرایطی که به صورت ظالمانه از سوی برخی بازیگران در صحنه بین‌المللی در دنیا بر جمهوری اسلامی تحمیل شده و ما آن را به صورت کلی پروژه ایران هراسی و اسلام هراسی معرفی می‌کردیم به شدت خدشه دار شده و رو به زوال است و رنگ و بوی خود را از دست داده است.»

این اظهارات در حالی از سوی آقای ظریف به عنوان یک دستاورد برای مذاکرات هسته ای بیان شده است که مشخص نیست دقیقا با چه معیاری می توان امروز ادعا کرد پروژه ایران هراسی و اسلام هراسی از بین رفته است؟

آیا انتساب جنایات داعش توسط رسانه های بین المللی به اسلام و یا ادعای مقامات آمریکا و اروپا مبنی بر تلاش ایران برای ساختن بمب اتمی که همچنان مانند گذشته بیان می شود، در یک سال و نیم گذشته متوقف شده است؟ و اساسا آیا غرب بنای پایان دادن به دروغ های رسانه ای خود علیه اسلام و ایران را دارد؟ یا در هر صورت، بیان این ادعاهای دروغین بخشی از سیاست ثابت رسانه ای طرف مقابل برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران بوده و خواهد بود؟

وزیر خارجه در بخش دیگری از سخنانش نیز با بیان اینکه «جمهوری اسلامی ایران یک الگوی رفتاری نشان داده که در آن برخورد و مواضع منطقی و مسئولانه، ویژگی‌های این الگوی رفتاری است»، دستاورد دیگر مذاکرات را «روشن دانستن افق آینده برای ایران» دانست.

همانطور که پیداست این بخش از سخنان آقای ظریف نیز بیش از آنکه حاوی بیان دستاورد واقعی و عینی مذاکرات ۱۸ ماه گذشته باشد، بیشتر شبیه بیانیه و شعارهای کلی است که هر فرد و گروهی می تواند با استناد به آنها، از موفقیت و کسب دستاورد در مذاکرات سخن بگوید و واقعا مشخص نیست روشن دانستن افق آینده یا ارائه الگویی از مواضع منطقی در مذاکرات دقیقا با چه معیارهایی قابل اندازه گیری و استناد هستند؟

آقای ظریف در ادامه بیان دستاوردهای مذاکرات پر چالش یک سال و نیم گذشته برای مردم ایران، گفت: «هیچ کس دیگر نمی‌‌تواند بر طبل جنگ علیه این مردم بکوبد.» و این ادعا نیز در حالی است که به نظر می رسد وزیر خارجه کشورمان اطلاعات دقیقی از مواضع گستاخانه و جنگجویانه مقامات امریکایی طی ماه های گذشته علیه ایران ندارد، چنانچه بعد از توافق ژنو تا کنون نزدیک به ده مورد، آمریکایی ها با تاکید بر روی میز بودن «همه گزینه ها» صراحتا از تهدید نظامی علیه مردم ایران سخن گفته اند. (اینجا را بخوانید)

جدول تهدیدات نظامی آمریکا علیه ایران بعد از توافق ژنو تا تاریخ ۵ بهمن ۹۲

وزیر امور خارجه کشورمان همچنین در بخش دیگری از سخنانش با تاکید بر اینکه بوسیله مذاکرات یک سال و نیم گذشته «فضای امنیتی علیه ایران پاشیده»، «احترام ایران افزایش یافته» و «بنگاه‌های اقتصادی برای آمد صف کشیده‌اند»، این موارد را به عنوان دستاوردهای مذاکرات هسته ای نام برد اما از آنجایی که برای هر یک از این موارد، مثالهای نقض متعددی وجود دارد، طبیعی است پذیرفتن این موارد به عنوان «دستاوردهای مذاکرات هسته ای» بیش از هر چیز به مثابه شوخی با افکار عمومی است، چرا که همچنان بسیاری از شرکت های جهانی به خاطر همکاری های کوچک اقتصادی با ایران توسط آمریکا مورد تحریم قرار می گیرند و از طرف دیگر اهانت های پی در پی مقامات آمریکایی علیه ایران ادامه دارد، چنانچه چندی قبل وندی شرمن معاون وزیر خارجه آمریکا در اظهاراتی عجیب اعلام کرد در DNA  ایرانیان ژن فریبکاری وجود دارد! و بعد از وی نیز مشاور و حامی اصلی مالی اوباما مردم ایران را «حرام‎زاده» خطاب کرد.

در هر صورت به نظر می رسد اظهارات کلی، مبهم و شعارگونه آقای ظریف در دانشگاه علامه بیش از هر زمان دیگر گویای این است که واقعا مذاکرات یک سال و نیم گذشته در عمل دستاورد مشخص، ملموس و با ارزشی برای مردم ایران نداشته و در این میان حتی ضررهای بزرگ و بعضا جبران ناپذیری نیز داشته است که اولین آن، رسمیت بخشیدن به روحیه قلدرمآبانه و زورگویانه آمریکاست که در عین تحریم ایران، پای میز مذاکره نیز توانسته بسیاری از دستاوردهای هسته ای ایران را به تعلیق بکشاند.

از طرف دیگر، متهم شدن ایران به «تذبذب» در میان بسیاری از مردم جهان به خاطر مذاکره با آمریکا پس از سه دهه مقاومت، خسران بزرگ دیگری است که مشخص نیست چگونه می توان آن را با مذاکرات بی فایده یک سال گذشته جبران کرد و همچنین پابرجا بودن تحریم ها و ادامه زیاده خواهی آمریکا همزمان با ادبیات تند و گستاخانه مقامات این کشور علیه مردم ایران، باعث شده تا امروز کمتر انسان واقع بین و منصفی به حل مشکلات کشور توسط مذاکرات هسته ای خوش بین باشد، چه رسد به آنکه برای آن دستاوردی نیز قائل باشد.

همچنین در حالی جمهوری اسلامی ایران در سایه مذاکرات بی فایده یک سال و نیم گذشته مجبور به تعلیق بسیاری از دستاوردهای هسته ای خود شده و حتی اورانیوم های غنی شده ۲۰% خود را اکسید کرده که بدون تردید بازگشت به این نقطه و از سرگیری مجدد فعالیت های هسته ای و انباشت مجدد اورانیوم غنی شده ۲۰%، مستلزم گذشت ماه ها زمان و هزینه مجدد است و با این اوصاف حتی بهانه لازم برای شروع مجدد این فعالیت ها نیز دیگر مثل گذشته برای طرف مقابل اقناع کننده نیست چرا که اگر به عنوان مثال ایران در سال ۸۹ با این استدلال که به غنی سازی ۲۰% برای رفع احتیاج راکتور تهران نیاز دارد تا بتواند از آن برای حل مشکلات بیماران خاص استفاده کند، دیگر نمی تواند با این استدلال کار خود را مجددا آغاز کند چرا که اگر به چنین دستاوردی نیاز داشته، پس چرا یک بار بخش زیادی از آن را تبدیل به سوخت کرده است؟!

از سوی دیگر باید توجه داشت که اطلاعات از دست رفته در جریان بازرسی های بیش از حد و خارج از عرف مذاکرات یک سال ونیم گذشته آژانس به خارج از کشور نیز از نکات قابل توجهی است که دیگر تحت هیچ شرایطی جبران پذیر نیست و براستی باید از وزیر خارجه محترم کشورمان پرسید چگونه می توان در برابر این همه دستاورد برای آمریکا و اروپا در سایه مذاکرات هسته ای ۱۸ ماه گذشته، با بیان برخی جملات کلی، کلیشه ای و شعاری مدعی شد «افق روشن برای آینده» یا «متوقف شدن پروژه ایران هراسی» جزو دستاوردهای بزرگ این مدت بوده است؟ آیا اساسا «لغو تحریم ها» می تواند روزی جزو دستاوردهای تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان باشد یا قرار است به اسم رسیدن به این نقطه، بیان برخی کلیات و شعارها افکار عمومی را سرگرم سازد و نقطه اصلی مورد انتظار مردم که لغو همه تحریم ها در سایه مذاکرات هسته ای است، هیچ گاه رخ ندهد؟