پایگاه خبری تحلیلی 8دی نیوز
https://www.8deynews.com
تمدید تا به کجا؟!
وقتی اسم تمدید مذاکرات می آید باید دید چه شرایطی قرار است تمدید شود و چه کسی از آن سود می برد؟!
وقتی اسم تمدید مذاکرات می آید باید دید چه شرایطی قرار است تمدید شود و چه کسی از آن سود می برد؟!
بنده ۶ ماه پیش، قبل از تمدید وهله ی اول هم طی یادداشتی با عنوان «دسیسه آمریکایی اسرائیلی پشت پرده مذاکرات هسته ای» این مسأله را تذکر داده بودم که یکی از اشتباهات بزرگ و راهبردی دیپلمات های ایرانی در پذیرش برنامه اقدام مشترک ژنو که شاید بتوان از آن به عنوان بزرگترین اشتباه تیم مذاکره کننده یاد کرد، قبول قابل تمدید بودن مذاکرات برای تعداد ۶ ماه های نامعلوم است که مسیر مذاکرات را به ناکجا آباد سوق می دهد و امکان رسیدن به توافق نهایی را به صفر نزدیک و نزدیک تر می کند.
تمدید اخیر مذاکرات هسته ای، به معنای ادامه یافتن شرایط ذکر شده در برنامه اقدام مشترک ژنو است که جمهوری اسلامی در آن، در بسیاری از موارد، ورای قوانین و معاهدات بین المللی و NPT ، در زمینه مسائل هسته ای خود اعتماد سازی و شفاف سازی کرده است و گویا در مذاکرات اخیر در وین نیز متعهد شده در قبال دریافت ۴.۹ میلیارد دلار از درآمد فروش نفت خود، شفافیت های بیشتری را اعمال کند ولی در مقابل همواره با این جمله آمانو – رئیس سازمان انرژی اتمی مواجه شده ایم که « ما نمی توانیم اطمینان دهیم که تمام مواد هسته ای موجود در ایران برای اهداف صلح آمیز است» و این یعنی این سازمان به اصطلاح فنی، در خصوص برنامه هسته ای ایران، کاملاً سیاسی عمل می کند و آمریکا تصمیم گیرنده ی نهایی در ارائه ی گزارش های آژانس است.
حال با توجه به صحبت های اوباما مبنی بر اینکه «موضع ما درباره تحریم ها غیر قابل مذاکره است» و تحلیل فوق الذکر و همچنین شکل دیپلماسی دولت یازدهم که احساس نیاز ایران را به طرف مقابل القاء می کند و به نوعی ایران را در موضع ضعف در مذاکرات قرار داده است، سؤال بنده این است که توافقی که در این یکسال اخیر به دست نیامد، چه امیدی به ثمر نشستن آن در آینده وجود دارد؟ آیا تمدید مذاکرات باتوجه به وضعیت موجود، نوعی فرار به جلو برای لاپوشانی اشتباهات گذشته نیست؟ اگر فاصله ها و حفره های میان ایران و ۱+۵ کاهش یافته، دیگر چه نیازی به تمدید بلند مدت ۷ ماهه بوده است؟
تمدید ۷ ماهه به این معناست که طرف آمریکایی علاقه ای به پایان مذاکرات هسته ای با ایران ندارد چرا که بسیاری از خواسته های خود را در توافقنامه اولیه ژنو جای داده است و همین که آن مفاد به دفعات تمدید شوند برای آمریکا بُرد محسوب می شود.
توافقنامه ای که در بُعد دیپلماتیک، دست دولت را برای موضع گیری های صریح، به موقع و قاطعانه در مقابل تحرکات غیرقانونی آمریکا در جهان و منطقه و جنایات رژیم صهیونیستی علی الخصوص در روزهای اخیر در بیت المقدس بسته است.
همان طور که قبلاً هم اشاره کرده ام؛ تحریم ها بر خلاف ادعای مقامات آمریکایی مبنی بر روی میز بودن همه ی گزینه ها از جمله گزینه ی نظامی، تنها گزینه ی روی میز آمریکا در مقباله با جمهوری اسلامی است چرا که یکبار در جنگ تحمیلی ۸ ساله، با حمایت های همه جانبه سیاسی، تسلیحاتی و … تمام توان خود را برای سرنگونی نظامی جمهوری اسلامی روی میز گذاشتند و یکبار هم در طبس به دست شن های بیابان به اذن خدا در عملیات مستقیم نظامی ناکام ماندند فلذا شکست مفتضحانه عراق در تجاوز آشکار، شکست سنگینی برای همه ی متحدانش بود و پس از حادثه ی طبس، گزینه ی نظامی برای همیشه از روی میز آمریکا برداشته شد.
بنابراین چشم دوختن به مذاکرات با هدف لغو تحریم ها و بهبود شرایط اقتصادی کشور، بدون اصل قرار دادن پیگیری مفاد اقتصاد مقاومتی ابلاغ شده توسط مقام معظم رهبری (مُدّ ظلّه العالی) و توجه به ظرفیت ها و توان داخلی ایران اسلامی، یک اشتباه بسیار بزرگ از سوی دولت یازدهم است زیرا تا زمانی که آمریکا، ایران را در موضع ضعف در زمینه اقتصادی ببیند دست به ساختار تحریم هایش نخواهد زد و و قطعاً در ۷ ماه آینده نیز تلاشی برای رسیدن به توافق جامع نخواهد کرد.
نظرات