به گزارش وبلاگستان هشت دی، بیان در بروزرسانی خود نوشت:

با گذشت چند روز از سخنان جناب روحانی در زنجان و تاکید وی بر اینکه ” درس کربلا مذاکره و تعامل است ” هنوز هم در محافل رسانه ای، سیاسی و مذهبی مورد توجه و نقد وبررسی است. آن بخش از سخنان رئیس جمهور که بر توبه ی جناب “حر” اشاره داشت و به نوعی تداعی گر مقایسه سران فتنه با آن جناب شده بود با پاسخهای مستدل و محکمی مواجهه شد که شاید بتوان” مع الفارق” بودن این ” قیاس” را نقطه عطف این پاسخ ها دانست.

هرچند استفاده از فضای شور حسینی و بیان سخنان نادر و غیر قابل قبول مبنی بر جاری بودن روح تعامل ومذاکره در کربلا نیز با پاسخ های فراوانی مواجهه شده که بسیاری ازآنان محکم ومتین واستوارند وحقیقتا حق مطلب هم ادا شده است.

این یادداشت بنا ندارد به نقد این سخنان بپردازد چه آنکه موضوع حماسه و شهامت و شجاعت و دشمن ستیزی ماجرای کربلا را آنچنان بدیهی میداند که بی نیاز از استدلال می پندارد. اما میتوان از منظری دیگر به موضوع نگریست؛ جناب روحانی با شعار چرخش زندگی مردم در عین چرخش سانتریفیوژهای هسته ای، اعتدال مد نظر خویش در سیاست خارجی را به روشنی بیان نمود وی همچنین برای اولین بار در تاریخ نظام جمهوری اسلامی خواستار مذاکره ” برد- برد” با آمریکا شد.

توسعه مذاکرات با ایالات متحده- که در ادبیات انقلابی شیطان بزرگ و استکبار جهانی نامیده میشد و همچنان نامیده میشود- به سطح وزیران امور خارجه و برقراری تماس تلفنی با رئیس جمهور آن کشور نماد سیاست جدیدی بود که روحانی در پیش گرفت. هر چند روحانی در سیاستی غیر آرمانی و غیر انقلابی و البته مبتنی بر پراگماتیسم  (عمل گرایی) خط اعتدالی مد نظر خود را طی یک سال گذشته در پیش گرفته است، اما بدلیل برخی علقه ها و علاقه ها و ریشه های روحانی و مذهبی اش  وهمچنین وجود جاذبه های بسیار قوی در ادبیات آرمانی مذهبی- انقلابی گاهی اوقات از این پاردایم خارج شده و در پی آرمانی نشان دادن و ایدئولوژیک کردن سیاست پراگماتیستی دولت خویش است و این همان نقطه عطفی است که دولت وی را- و ایضا خود وی را- دچار تناقض گوئی می کند.

از سوئی  به دنبال اجرای سیاست عملگرای پراگماتیسم در این حوزه است و از سوی دیگر  در پی یافتن  و ساختن منابع تئوریک  برای همان  عملکرد هاست!!. تشبث به مواردی شبیه به انچه در زنجان بیان شد قبل از هر چیز نشانه تهی بودن نظری و تئوریک دست دولت و طرفداران نظریه ” مذاکره با امریکا و حصول به توافق به هر قیمتی” می باشد.

چنانچه روحانی بخواهد در چهارچوب نظام فکری ولایت فقیه و جمهوری اسلامی و در منابع اسلامی برای مذاکره با شیطان و طرح بازی برد- برد و حصول به هر توافقی، پشتوانه تئوریک بیابد قطعا چیزی عاید او نخواهدشد به عبارتی دیگر مذاکره با امریکا و حصول توافق- از هر نوع- و  نتیجه برد- برد خواستن مذاکره در این چهار چوب شدیدا دچار فقر تئوریک است. هزینه کردن قیام حضرت سید الشهداء- که مظهر غیرت و مبارزه و پایداری بر اصول تا شهادت و اسارت و… است-  برای توجیه مذاکرات هسته ای بهترین شاهد و دلیل این مدعاست.