آیا می دانید بسیاری از بزرگان، علماء و ارادتمندان به آستان مقدس اهل بیت علیهم السلام در لحظات معنوی حضور در مجالس عزاداری اهل بیت به ویژه امام حسین علیه السلام قطرات اشکی که از چشمانشان جاری می شد را با دستمال جداگانه ای پاک کرده و وصیت میکردند که در هنگام دفن همراهشان دفن گردد تا در آن سفر که هیچ زاد و توشه ای به اندازه محبت اهل بیت علیهم السلام برای انسان فایده و سود ندارد از آن تبرک جویند.

چه زیباست لحظاتی که انسان به یاد مصائب جانسوز امام سجاد علیه السلام بیافتد که در دعای ابوحمزه با خدای خود چنین مناجات می فرمود : معبود من مرا یاری ده تا بر حال زار خود خود گریه کنم ، چراکه عمرم را به آرزوهای پوچ و بیهوده از بین بردم و اینک هیچ نقطه امیدی نسبت به اعمال و گذشته ی خود نمی بینم ، به راستی چه کسی حالش از من زارتر و پریشان تر است ؟ اگر با این حال زار وارد قبری شوم که هرگز آن را از پیش مهیا نکرده ام و با اعمال صالح و شایسته آن را فرش نکرده ام چرا گریه نکنم ؟ در حالی که نمی دانم جایگاه من کجا خواهد بود ؟ می بینم مرگ بال و پر خویش بر سرم گسترانیده چرا گریه نکنم ؟ بر آن لحظه می گریم که جان از تنم بیرون می رود ! گریه می کنم بر تاریکی قبرم ؟ گریه می کنم بر تنگی قبرم گریه می کنم بر لحظه ای که نکیر و منکر برای سؤال و جواب شب اول قبر نزدم می آیند، گریه می کنم بر آن لحظه که با بدن عریان از قبر خارج می شوم در حالی که بار ذلت گناهان بر دوش کشیده نگاهی به این طرف و آن طرف می کنم ولی هیچ کس به فکر من نیست و هر کسی به فکر خویش و بار گناهان خویش است.

امام سجاد (علیه السّلام) و دستمال اشک

وقتی محمّد حنفیّه برای استقبال کاروان برگشته از شام، از مدینه خارج شد، صیحه ای بلند کشید و بی هوش شد و از اسب روی زمین افتاد. غلامش به سرعت خود را به امام زین العابدین (علیه السّلام) رسانید و ماجرا را به آن حضرت خبر داد.
امام سجّاد (علیه السّلام) در حالی که در دستش پارچه ی سیاهی بود و با آن اشک خود را برطرف می نمود از خیمه برون آمد… و هنگامی که وقایع کربلا را برای عمویشان محمّد حنفیه نقل می فرمود اشک می ریخت و با همان دستمال سیاه، اشک خود را پاک می نمود.

امام صادق علیه السلام فرمودند:

هیچ کس برای امام حسین علیه السلام گریه نمی کند مگر اینکه با مادرم حضرت زهرا علیها السلام همدردی کرده و آن حضرت را در گریه کردن بر امام حسین علیه السلام یاری کرده و با رسول خدا نیز همدردی نموده و حق ما اهل بیت را ادا کرده است. بحارالانوار / علامه مجلسی ۴۵ / ۲۰۶

دستمال اشک مرحوم میرزا جواد آقا تبریزی (ره)

فقیه مقدس، میرزای تبریزی (قدس سرّه) مقید بودند که دستمال سیاهی را که مخصوص گریه بر اهل بیت (علیهم السّلام) بود، در روضه ها با خود حمل کنند و به ندرت این کار را فراموش می کردند. گاهی اتفاق می افتاد که مرحوم میرزا (قدس سرّه) بدون برنامه ریزی قبلی در مجلس روضه شرکت می کردند و به همین سبب دستمال همراهشان نبود، ولیکن ایشان در مجالسی که خبر داشتند روضه برگزار خواهد شد، دو دستمال حمل می کردند: یکی سیاه که مخصوص گریه بر مصائب اهل بیت (علیهم السّلام) بود و اشک های خود را با آن پارچه مخصوص سیاه پاک می کردند و دیگری دستمال سفیدی بود که مخصوص پاک کردن بینی و دهان مبارکشان بود.
ایشان مقید بودند که اشک خود را با آن دستمال سیاه پاک کنند و همیشه می فرمودند: «من این دستمال ها را برای قبرم می خواهم و وصیت کرده ام که دستمال ها را در قبر من جای دهند تا امانی باشد برای قبر و قیامت.
بعد از فوت مرحوم تبریزی (ره)، فرزندانشان دستمال ها را قبل از کفن کردن، هر چه جستجو کردند پیدا نکردن تا آن که نوبت به کفن کردن مرحوم میرزا (ره) رسید. همین که کفن را باز کردند، ناگهان مشاهده شد دستمال ها در کفن است و معلوم شد که مرحوم میرزا (ره) قبل از رفتن به بیمارستان (که آخرین بستری ایشان بود و در همان بیمارستان از دنیا رفتند) دستمال ها را در کفن خود قرار داده اند
به حمد الله فرزندان مرحوم میرزا (قدس سرّه) موفق شدند که دو دستمال را یکی در دست مبارک و دیگری را بر روی سینه ایشان جای دهند و مرحوم میرزا (قدس سرّه) با این کار خود، به دیگران درس دادند که با تمسّک بر این روش، خود را از عذاب قبر در امان دارند و گریه های خود را در دستمالی خاص خشک کنند که فریاد رسی باشد در قبر و قیامت و راه گشایی باشد در محشر و این دستمال ها گواهی باشد بر ابراز ارادت میرزا (قدس سرّه) به اهل بیت(علیهم السّلام)، هنیئاً له عاش سعیداً و مات سعیداً

دستمال اشک مرحوم آیت الله سیّد شهاب الدّین مرعشی نجفی (ره)

مرحوم آیت الله مرعشی نجفی (ره) نیز در فرازی از وصیتنامه ی شریف خود می گویند:
«سفارش می کنم دستمالی را که اشک های زیادی در رثای جدّم حسین مظلوم (علیه السّلام) و اهل بیت مکرّم او ریخته و صورت خود را با آن پاک می کردم بر روی سینه در کفنم بگذارید.