طرفداران این تفکر سعی می‌کنند مادری را نقشی اجتماعی یعنی نقشی غیر بیولوژیک جلوه دهند. وقتی مادری نقشی اجتماعی شود، اولاً باید به طور مساوی میان زن و مرد تقسیم شود، ثانیاً می‌توان با تغییر الگوهای رایج در این باره مراکزی را برای این کار اختصاص داد و تربیت فرزند را که از نظر ایشان مانعی سر راه پیشرفت زن است از دوش وی برداشت. چرا که مادر دانستن زن تنها در حد تولد فرزند قابل قبول است، ولی اینکه مسئولیت تربیت و پرورش جسمی و روحی فرزندان هم با مادران باشد ظلم به وی است. خلاصه اینکه فمنیست‌ها یا اصل مادری را مسئله اصلی زنان می‌دانند یا تفسیر موجود در جامعه از مادری را ظلم می‌شمارند.

کارد و پنیر نه! قلب و عقل

شاید جالب باشد که موضوع زن و اصالتش را از نظر اسلام هم بدانیم، یک نگاه ایدئولوژی و کامل. اسلام با توجه به نیازهای فردی و اجتماعی زن و مرد به تبیین نقش‌های جنسیتی می‌پردازد. از نظر اسلام خانواده محل آرامش، آسایش و رفاقت بین زن و شوهر است. هیچ بنیانی نزد خداوند شریف‌تر از تشکیل خانواده نیست. اهمیت این ماجرا تا جایی است که در اسلام، مسلمانان با ازدواج، دین‌شان کامل می‌شود و اعمالی که انجام می‌دهند بعد از تأهل ثواب و پاداش بیشتری پیدا می‌کند.

حتی در مقابل بدترین افراد امت اسلام کسانی هستند که زندگی بدون همسر را پیشه کرده‌اند. خانواده بهترین محل تلاقی ویژگی‌های مکمل زن و مرد است. می‌توان رابطه زن و مرد در خانواده را به نقش قلب و عقل در بدن انسان تشبیه کرد که عدم وجود هر یک، مانع از بروز کارکرد مورد انتظار از بدن می‌شود و هر دو به یک اندازه به دیگری نیازمند است.

برخلاف دیدگاه‌های فمنیستی که خانواده را محل سرکوب زن و میدان مسابقه برای سلطه‌جویی جنسیتی معرفی می‌کنند، در دین اسلام خانواده محل بهره‌برداری زن و شوهر از ویژگی‌های جنس مخالف است. اسلام خانواده را بهترین محل ارضای صحیح قوای جنسی می‌داند که در پناه آن، هم سلامت جسمی و هم آرامش روانی حاصل می‌شود. اما مهم‌تر از همه این‌ها خانواده نخستین کانون برای تربیت نسل فردای جوامع است. همه این موارد در سایه آرامشی حاصل می‌شود که مدیریت صحیح زن در خانواده آن را به دست آورد. مدعیان دفاع از حقوق زنان مشارکت اجتماعی زنان را تنها در پرتو قدرت اقتصادی می‌دانند و تحقق حقوق آن‌ها را در درآمد مستقل.

فمنیسم در ایران

برای زمان ورود این نگاه و اثرگذاری آن بر زنان ایرانی تقریباً منبع موثق و رسمی نیست. اما آن طور که از شواهد و قرائن بر می‌آید در ابتدا و در دوره قاجار، همزمان با سفر پادشاهان و مسئولان مملکتی به خارج از کشور تنها اخبار نهضت زنان در غرب در نشریات داخلی انعکاس یافت و فعالیت‌های متمدنانه! در تشکیل مدارس دخترانه به سبک جدید و تشکیل انجمن‌های زنان خلاصه می‌شد.

اما ظهور سلسله پهلوی، فصل جدیدی در تاریخ زنان ایران گشود و غرب‌زدگی نیمه پنهان چهره خود را آشکار ساخت. کشف حجاب در سال ۱۳۱۷ بهانه آزاد کردن نیمی از نیروهای انسانی جامعه یعنی بانوان بود و به اصطلاح عده‌ای نقطه عطفی! در تاریخ جنبش فمنیسم در ایران به شمار می‌رفت. مسابقه انتخاب دختر شایسته، تشکیل کاخ‌های جوانان و تشکیل شهرک‌های دختران دیگر نمونه‌های ظهور این پدیده در ایران بود؛ فعالیت‌هایی که همگی متأثر از الگوهای غربی آن هم از نوع مبتذل دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی بودند؛ ابتذالی که جلوه مشخص آن حضور کسانی همچون اشرف پهلوی به عنوان رئیس سازمان زنان کشور به شمار می‌رود. در ادامه این روند هم بود که مطبوعاتی چون زن روز، دختران و پسران، اطلاعات هفتگی و جوانان که در عصر پهلوی مسئولیت الگوسازی غربی برای زن ایرانی را به عهده داشت، فیلم‌ها و سرودها و آهنگ‌هایی را ترویج می‌کردند که به گونه‌ای به موضوع زن مربوط می‌شد.

پیروزی انقلاب، باعث رکود این جنبش مروج ابتذال در کشور بود؛ رکودی که از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۱ ادامه داشت. اما از سال ۱۳۶۱ تا سال ۱۳۶۷ یعنی در اوج دوران جنگ تحمیلی جریان فمنیسم باز هم به جامعه زنان راه یافت اما تحرکات سیاسی ضدانقلاب به فعالیت‌های فرهنگی گرایش پیدا کرد و تلاش کرد گروه‌های مختلف در اروپا و امریکا با یکدیگر به همگرایی دست پیدا کنند؛ در حقیقت به جریان انداختن جنبش زنان بهانه‌ای بود تا ضد انقلاب و سلطنت طلب‌ها جبهه واحد فرهنگی علیه انقلاب و زنان مسلمان به راه اندازند.