به گزارش ۸دی، خانه پدری؛ فیلمی که بعد از ۹ سال باز هم خبر ساز شد، این فیلم در سال ۱۳۸۹ تولید شده و در سال ۹۳ اکران آن شروع شد و به دلیل یک صحنه خشن و ضد خانوادگی در اولین روز اکران خود ازپرده سینما پایین کشیده شد، بعد از اصلاحات این فیلم دوباره به نمایش درآمده و اصلاحات انجام شده منتقدان این فیلم را راضی نکرد، حرف و حدیث درباره این فیلم بسیار زیاد شده است و برخی از افراد در جریان اصلاح طلب مانند پروانه سلحشوری می خواهند از توقیف این فیلم ماهی دلخواه خود را از آب گل آلود سیاه نمایی علیه جامعه ایران بگیرند.

اما داستان این فیلم چیست که بسیاری از منتقدان و حتی جامعه شناسان را علیه این فیلم شورانده و کار را به جایی رسانده که دادستانی مجبور باشد پرده این فیلم را پایین بکشد.

قصه فیلم در سه اپیزود ساخته شده که برگفته از داستان واقعی قتل یک دختر اهوازی در قبل از انقلاب است، زمانی که دختر اهوازی به علت رابطه با یک پسر توسط پدر و نزدیکانش به داخل گونی بسته شده و آن را نزد کوسه ها در دریا می اندازند و دختر زنده به گور می شود، در فیلم خانه پدری یک دختر که اشتباهی ناموسی را مرتکب شده توسط پدر و برادر خود به شنیع ترین وجه به قتل رسیده و در زیر زمین خانه مدفون می شود، در اپیزودهای بعدی تاثیر این قتل درآینده خانواده را نشان داده و آن زیرزمین نماد ظلم مردان علیه زنان در جامعه معرفی می شود، کارگردان در اپیزود سوم نشان می دهد که ستم به زنان در خون ایرانی هاست و حتی بعد از انقلاب و بعد از پیشرفت های فرهنگی و علمی نیز هنوز به زنان در جامعه ظلم می شود.

بدترین وجه این فیلم آن است که برادر و پدری که دختر را به قتل می رسانند انسان های مذهبی و سنتی هستند، فیلم به صورت غیرعلنی می خواهد بگوید تنها مشکلی که جامعه ایران برای پیشرفت دارد همان سنت و مذهب است که چشمان مردمان ایرانی را کور کرده و نمی گذارد پیشرفت کنند.

مشکل بعدی این فیلم این است که تاریخ باشکوه یک ملت را زیر سوال می برد، سنت ایرانی اسلامی پر است از محبت به زنان و اگر یک عده ای اندکی از مردم با رسم و  رسوم غلط و جاهلانه عملی را مرتکب شدند نباید این فرهنگ را به فرهنگ با شکوه ایرانی نسبت داد، چنانکه مردمان ایران مملو از فرهنگ و رسوم زیبا هستند.

مشکل دیگر نام این فیلم است، خانه پدری از دیرباز نشان دهنده عشق و علاقه فرزندان، به خصوص فرزندان بزرگتر و ازدواج کرده است و اینکه خانه پدری را نماد خشونت معرفی کنیم ظلم به خانواده های هشتاد میلیون ایرانی است. کارگردان سعی دارد خانه پدری را ایران معرفی کند و از یک نمونه کوچک به جمع بندی بزرگ برسد.

مسعود فراستی درباره این فیلم می گوید: «یک چیز دیگر پشت فیلم است که بدتر از همه‌ی این‌هاست و من نمی‌فهمم روشنفکران از چه چیزی خوششان می‌آید. این فیلم ضدملی و ضدایرانی است، یعنی یکی این را ببینید می‌گوید ما با این وحوش طرفیم؟ کاملا معلوم است که وطن‌فروشی است این فیلم و تعارف هم نداریم».

جلیل محبی دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر صورت نیز درباره این فیلم معتقد است: «گناهان جنسی در اسلام توسط سیستم اسلامی تغافل شده و به توبه سوق داده می‌شوند. اما هنر سینما هرگز به کمک این سیستم نیامده است… خانه پدری یک ‌خرده فرهنگ غلط در برخی نقاط کشور را نماینده فرهنگ اصیل دینی جا زده و فرهنگ سنتی ایران را خشن و به ‌دور از رحم و متحجر معرفی کرده است».

این فیلم حتی صدای برخی از اصلاح طلبان را نیز درآورده و محمدعلی وکیلی نماینده اصلاح‌طلب تهران، می‌گوید: «تهیه‌کننده  بیش از این که خودش را در چارچوب مقررات متعهد ببیند، بیشتر به دنبال برگزاری یک «شو» است، در واقع بیشتر فیلم‌هایی که دچار چنین سرنوشتی مانند توقیف می‌شوند یعنی فیلم روی پرده می‌رود و بعد به دلیل تخلف پایین می‌آید نشان می‌دهد که این فیلم برای دیدن محتوا ساخته نشده است، در اصل برای دیده شدن یک هدف به منظور خاصی ساخته شده است و هدف خاصی پشت آن است».

بحث دیگری که  دلیل مخالفت بسیاری از منتقدان با این فیلم است، ترسیم چهره ظلم به زنان ایرانی در سرتاسر جهان است، بسیاری از شبکه های معاند نظیر دویچه وله آلمان از این فیلم حمایت کرده و مدعی شدند چرا جمهوری اسلامی جلوی انتشار حقایق جامعه ایران را می گیرد.

محمد حسین لطیفی کارگردان و مجری برنامه هفت در این باره معتقد است: «من می گویم خشونت بخشی از جامعه است و باید در سینما نمایش داده شود اما فیلم هایی مانند خانه پدری باید با اکران محدود مواجه شوند تا دنیا نگوید مردم ایران مردمی خشن و دخترکش هستند».

برخی از منتقدان سینمایی این فیلم را در چارچوب فیلم های دوستدار آمریکا و فرانسه از جامعه ایران دانسته و می گویند این دسته فیلم ها که چهره ای سیاه از جامعه ایران را معرفی می کنند برای دستیابی به جوایز جهانی نظیر «کن» و اسکار ساخته می شوند.

اما در مواجهه با این فیلم نباید ۲ نکته را غافل شد؛ ابتدا اینکه چرا وزارت ارشاد به عنوان متولی سینما جواز ساختن این فیلم را در سال ۱۳۸۹ داده است؟، وقتی فیلمی ساخته می شود برای آن هزینه های کلانی شده و عدم اکران آن می تواند چرخه تولید در سینما را از بین ببرد، نقش معاونت امور سینمایی در دولت قبل در این زمینه بسیار پر رنگ بوده و مسئولان آن زمان نیز باید تحت تعقیب قرار گیرند.

نکته دوم، زمانی که دشمنان با پرونده سازی ضدحقوق بشری علیه ایران سعی دارند چهره ای خشن از جامعه ایرانی را به نمایش بگذارند که سرتاسر حقوق بشرش نقض می گردد چرا معاونت امور سینمایی دولت روحانی بدون انجام اصلاحات لازم این فیلم را اکران می کند؟، آیا عده ای از دولتیان با همکاری برخی اصلاح طلبان بازهم نقشه کشیده اند تا در جامعه دوقطبی سازی مصنوعی ایجاد کنند و در انتخابات اسفندماه مجلس باز هم با این حربه بتوانند کرسی های مجلس را از آن خودشان کنند؟