به گزارش ۸دی نیوز به نقل از رجا، ماه مبارک رمضان هم به پایان رسید و ایرانیان روزه‌دار با اقامه نماز عید فطر به امام رهبر انقلاب، شیرینی یک ماه عبادت مخلصانه و صمیمی برای پروردگار عالم را دوچندان کردند. لذت و حلاوت عید فطر آنقدر هست که شعر کلیشه‌ای «عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت، صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت»، هیچوقت از رونق نیفتد و همیشه کسانی که طعم بندگی خدا را زیر دندان‌هایشان حس می‌کنند، با آن ارتباط برقرار می‌کنند.

به گزارش رجانیوز، اما اکنون باید یک سوال مهم از خودمان بپرسیم: ماه رمضان به پایان رسید؛ آیا اخلاق و فضای حاکم بر این ماه هم باید به پایان برسد؟ به اذعان همه، رمضان فضای کشور را از رخوت و بی‌نشاطی همیشگی نجات می‌دهد و نوعی معنویت عملی در شهر ایجاد می‌کند. کاهش میزان درگیری‌ها و منازعات خیابانی، یکی از ملموس‌ترین ویژگی‌های این ماه است. از طرفی، در حوالی ساعت افطار، کمتر کسی را می‌توان یافت که با لبخند از شما پذیرایی نکند و با وجود تحمل شرایط سنگین و سخت روزه‌داری در تابستان، حال خوش معنوی‌اش را با شما به اشتراک نگذارد.

برگزاری مجلس مناجات شبانه نیز یکی دیگر از تابلوهای درخشان این ماه بود. خیابان‌های شهرهای بزرگ به ویژه پایتخت، در طول این ماه رنگ خواب به خود ندید و هر شب از قطرات اشک توبه خیس شد و آسمان شهرها حتی یک لحظه هم از نوای «الهی العفو» خالی نشد. حضور پرشور جوانان در این مراسم، بر نشاط و سرزندگی آنها افزوده بود و خطی قرمز بر همه ادعاهای به ظاهر جامعه‌شناسانه درباره دین گریزی جوانان ایرانی کشید.

رمضان تنها ماهی است که می‌تواند «اخلاق» را به طور عملی در شهرها توزیع کند و همه شهروندان و اهالی ایران را دور یک سفره جمع کند. بالا رفتن معنویت حاکم بر روحیه افراد و تلاش آنان برای تصفیه روح از ناپاکی‌ها و آلودگی‌ها، قطعا به داشتن جامعه‌ای دوست داشتنی که حتی نفس کشیند در هوای چهل و اندی درجه‌ای آن هم لذت بخش است، می‌انجامد.

اما رمضان امسال یک ویژگی خاص دیگر هم داشت. رهبر انقلاب اسلامی در خطبه‌های نماز عید فطر در سال ۱۳۹۲ گسترش سنت خوب افطاری‌های ساده در مساجد و خیابان‌ها را در ماه مبارک رمضان تحسین کردند و با انتقاد از اسراف و زیاده‌روی در برخی افطاری‌ها فرمودند: «مناسب است سنّت دادن افطاری‌دادن‌های ساده در مساجد و معابر عمومی مورد توجه همه‌ی کسانی قرار گیرد که در ماه رمضان، نیتِ بذل و بخشش و گشاده‌دستی دارند.»

همین فراخوان رهبر انقلاب سبب شد تا جمع زیادی از مردم کشور به طور داوطلبانه اقدام به برگزاری مراسم‌های افطاری ساده در گوشه و کنار کشور کنند. این مساله، به رواج فضای معنوی در ظاهر شهرها هم کمک شایان توجهی کرد و به نوعی تبدیل به مانور روزه‌داران و روزه‌داری در کشور شد تا فضای بصری ایران هم مانند قلب همه مومنین این دیار، شفاف و دوست داشتنی شود. حضور جمعیت‌های گسترده در افطاری‌های ساده‌ای که در معابر عمومی و سطح شهرهای مختلف برگزار می‌شد، نمای کشور را هم به اخلاق رمضانی تزئین کرد و شهرهایی مانند تهران را در که در طول سال نمادی از شلوغی و بی‌حوصلگی و خستگی هستند و رنگ خاکستری بر پیشانی دارند، به رنگ سفید درخشان درآورد تا حداقل در این یک ماه، مردم نفسی تازه کنند و فارغ از همه دست‌اندازهای زندگی شهری، اخلاقی بودن را تجربه کنند.

اما این پایان کار نیست. «اللهم رب الکبریا و العظمه» را که بخوانی، با ماه رمضان وداع کرده‌ای اما با حال خوبش چطور؟ مگر این فضای نازنینی که بر کشور و تک تک شهرها و روستاها حاکم شده بود، خواست همیشگی ما نیست؟ مگر تمام تلاش رسانه‌ها و نهادهای عمومی برای ترویج فرهنگ اخلاق و دوستی میان شهروندان نیست؟ مگر غایت همه علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی، رسیدن به جامعه آرمانی و ایده‌آل که در آن شهروندان بتوانند در بهترین حالت ممکن در کنار یکدیگر زندگی کنند، نیست؟ پس شکی نیست که فضای حاکم بر ماه رمضان یا همان «اخلاق رمضانی» نیاز اصلی جامعه ماست؛ جامعه‎ای که به دلیل مشکلات اقتصادی و فرهنگی فراوان، نیاز به یک تجدید حیات و اکسیژن تازه دارد تا بتواند خود را از رخوت و سستی نجات دهد و به محلی دوست داشتنی برای زندگی ایرانیان تبدیل شود.

پایان رمضان نباید پایان «اخلاق رمضانی» ما باشد. اگر در این ماه به دستگیری و کمک مستضعفین اهتمام ویژه داشتیم، باید این رویه را در ماه‌های آتی هم ادامه دهیم. اگر در این ماه سعی کردیم تا کمتر با دیگران درگیر شویم و راحت‌تر از خطاهای مردم بگذریم، باید این منش اخلاقی را در آینده هم ادامه دهیم و با مهربانی و گذشت در جامعه رفتار کنیم. اگر موضوع مهم «صله رحم» را در این ماه جدی گرفتیم و تلاش کردیم تا حتی در حد یک افطاری ساده یا یک تبریک عید فطر و التماس دعا برای شب‌ قدر، از حال نزدیکان و دوستان و آشنایان باخبر شویم، این رویکرد را باید در ماه‌های آینده هم دنبال کنیم تا این مساله به یک سنت همیشگی و ارزشمند در زندگی ما تبدیل شود.

«اخلاق رمضانی» اگرچه ریشه در فضای خاص رمضان و لطف پروردگار به بندگانش دارد اما چیزی نیست که محدود به ماه مبارک رمضان باشد؛ بلکه رمضان تنها بستری برای تمرین و آمادگی است تا انسان بتواند در ماه‌های دیگر سال هم رمضانی رفتار کند و اخلاق خودش را از آلودگی‌ها و همه مشکلاتی که به همراه خود دارد، پاکسازی کند. رمضان نقطه آغاز تحول هر فرد و به تبع آن، تغییر در حال و هوای جامعه است؛ روندی که از این ماه عزیز آغاز می‌شود و تمام طول سال را متبرک می‌کند.