به گزارش۸دی نیوز به نقل ازمهر، قدم به راهروها که میگذاری  صداهای کشدار بلند، لبخندهای بی‌رمق و بغض های خفه شده یا شکسته و نگاه‌های مات و بهت‌زده رهایت نمی کند و اینجا زمینی آسمانی است تا فرشته ها را لمس کنی.

مرکز نگهداری معلولین ذهنی از جمله باغهایی از بهشت روی زمین است که در کنار مراکزی همچون نگهداری از معلولین، نگهداری سالمندان، نگهداری بیماران روحی و روانی و … فرشته ها را می توان برروی زمین دید و لمس کرد که تنها منتظر لمس نگاه مهربان هستند.

مرکزخیریه نگهداری و توانبخشی معلولین ذهنی شهید هاشمی نژاد بهشهر تنها مرکز شبانه روزی نگهداری از معلولین ذهنی در بهشهراست که بصورت هیئات امنایی و با کمک خیرین اداره می شود و در حال حاضر ۶۴ کودک زیر ۱۴ سال و دختران بالای ۱۴ سال در این مرکز نگهداری می شوند.

روی گشاده و مهربان پرسنل این مرکز و مهربانی بی حد و مرزشان به این فرشته ها ستودنی است وقتی می پرسم که آنها این مهربانی را احساس می کنند؟ مدیر مرکز می گوید: این بچه های گل همه چیز را متوجه می‌شوند درد،گرما، سرما اما قدرت تحلیل ندارند.

نگهداری از ۶۴ کم توان ذهنی

سهیلا عبدی مدیر عامل و مدیر این مرکز در گفتگو با خبرنگار مهر می گوید: این مرکز از سال ۱۳۷۵ با ۱۶ پرسنل آغاز بکار کرد و هم اکنون دارای ۴۱ پرسنل در بخش های مختلف است. این مرکز هم اکنون نگهداری از ۶۴ نفر از افراد کم توان ذهنی را بر عهده دارند.

وی می گوید: این مرکز، مرکز نگهداری کودکان زیر ۱۴ سال و افراد بالای ۱۴ سال است که افراد زیر ۱۴ سال این مرکز ۳۸ نفر هستند که ۱۵ نفر از آنان بی سرپرست هستند.

عبدی در خصوص افراد بالای ۱۴ سال نیز اظهار داشت: هم اکنون ۲۶ دختر بالای ۱۴ سال تا سن ۵۵ سال در این مرکز نگهداری می شوند که تعدادی از این افراد آموزش های مختلف کاردستی، موسیقی و هنری را زیر نظر مربی آموزش می بینند.

مسئول مرکز نگهداری معلولین شهید هاشمی نژاد بهشهر با بیان اینکه خوشبختانه خیرین خوب و توانمندی این مرکز را پوشش می دهند خاطرنشان کرد: علی رغم وجود خیرین و کمک های آنان،  مشکلات مالی مهمترین مشکل ما است که نیازمند فرهنگ سازی مناسب در این زمینه هستیم.

وی ادامه داد: کمک مسئولین و حمایت های مادی و معنوی آنان و دیدارهای مکرر و منظم آنان از مرکز نیز می تواند گره گشای بسیاری از مشکلات ما باشد که با توجه به وجود کارخانجات متعدد در شهرستان مسئولین می توانند با رایزنی های مختلف در جهت ایجاد بسترهای لازم برای کمک به این مرکز توسط آنان اقدام کنند.

عبدی با بیان اینکه در این مرکز از بهترین وسایل و ابزار و امکانات و لباس استفاده می شود تا مشکلی برای فرزندانمان پیش نیاید گفت:  تنها انتظار ما از مسئولین و مردم، برطرف کردن نیازهای عاطفی در کنار نیاز مادی است چرا که کودکان ما نیازمند محبت  و حضور و لمس محبت هستند اما نباید به آنان ترحم شود.

در جواب این سوال که کمک های مادی به این مرکز چگونه است، می گوید : این مرکز برای افراد خیر شناخته شده است اما شماره حساب سیبای ملی ۰۱۰۶۰۱۰۴۹۸۰۰۰ و بانک ملت۹۱/ ۶۷۲۱۰۱ پل ارتباطی مادی با این مرکز است که مردم کمکهای خود را بنام مرکز خیریه نگهداری از معلولین ذهنی شهید هاشمی نژاد بهشهر واریز می کنند.

همچنان که صحبت می کنیم وارد سالن نگهداری از این فرشتگان می شویم، بالای سر فرشته ای ایستاده ام و نگاهش می کنم با لبخندی نگاهم می کند و دستان مهربانش را به سمتم می آورد دستانش را لمس می کنم مهربانی و آرامش عجیبی دارد یکی از مادریاران به سمتم می آید و می گوید مدتی است او را آورده اند و انگار کودک سر راهی بوده است.

کودکی دیگر در کنارش ایستاده و تقلا می کند که از تخت بیرون بیاید و مادریار مهربان همچون همیشه با نوازش هایش او را آرام می کند آری اینجا کار کردن هم عشق می خواهد چرا که  بچه‌هایی که باید دارو مصرف کنند، طبق استانداردها غذا بخورند، تمیز شوند، تعویض شوند اما مادریارها فرشته‌اند، برایشان مهم نیست و در هر شرایطی با عشق کار می کنند.

۲۱ مادریار این مرکز عشق را به زیباترین آیت ها و نشانه ها، معنا کرده اند و زیباترین نمادها را از عشق جلوه گر کرده اند و چه زیبا نقش و تندیس مهربانی را نه تنها در قلب بندگان که در عرش خدا، حک کرده اند.

آتنا پاره کار مسئول فنی این مرکز می گوید: اینجا افراد تربیت پذیرند نه آموزش پذیر و حدود ۱۰ نفر از آنان کلاسهای مختلف نقاشی، موسیقی و کاردستی می روند.

وی می گوید: بیشتر بیماریها ژنتیکی است اما برخی هم بهنگام تولد و بعد از آن بر اثر ضربه دچار مشکل شدند .

پاره کار ادامه داد: کار درمانی، گفتار درمانی، روان شناسی ثابت، بهره مندی از کارشناس تغذیه و بهداشت از جمله خدماتی است که این فرزندانمان ارائه می شود.

اینجا دلتنگی ها بیش از همه جاست، کودکان ۳ تا ۴ ساله را می بینم که چه آرام در دنیای قشنگی که برایشان ساخته اند مشغول بازی و غذا خوردن هستند.

وارد سالن دیگری از این مرکز می شوم به محض ورود،حجت مهربان با همان لبخند همیشگی گوشه تختش برایم دست تکان می دهد، دستانش را به طرفم می آورد و محکم نگه می دارد، و اما مهدی کودک حدود۷ ساله ای است که از ابتدای ورود به سالن دستانم را گرفته و با صدای شیرینش تک تک بچه را به من نشان می دهد.

انگار مهدی هم می داند برای چه آمده ام، دوربینم را که برای عکسبرداری بیرون می آورم برایم کنار تخت می ایستد و لبخند زنان منتظر عکسش است و تقلا دارد که عکش را هم ببیند وقتی عکسش را نشانش می دهم مبهوت عکس می شود و لبخند زنان از من می خواهد که از دوستش سهیل که او هم عکس بیندازم.

تمام لحظات حضورم در این مرکز، علاوه بر نگاه مبهوت کودکان و لبخند دختران و مهربانی شان، لبخند دائم حجت و مامان گفتن مهدی و سهیل همراه من است و سالن را پر کرده است؛  خانم محمدیان یکی از مادریاری که همراهیم می کند می گوید این بچه ها با محبت خوب رابطه برقرار می کنند.

مرکز نگهداری معلولین ذهنی شهید هاشمی نژاد بهشهر با ظرفیت فعلی ۶۴ نفر از سال ۱۳۷۵ کارش را شروع کرده، تابچه‌هایی مثل مهدی، سهیل، حجت و بقیه را بپذیرد و از آلام و دردهایشان کم کند و محبت را نثارشان کند و زندگی را، اما باز با مشکلات مالی دست وپنجه نرم می ‌کند.

آری اینجا حکایت انسانهای معصومی است که قد کشیده و به خدا رسیده اند و با وجود خود مردم را به وصل خدا مژده می دهند اینجا کودکان بی پناه ما نیازمند محبت هستند نه ترحم .

هنگامه رفتن از مرکز فرا می رسد طبقات و سالن های مختلف مرکز را دیده ام … خدا را شکر می کنم که اگر آدم هایی هر چند انگشت شمار، فرزندان خود را به هر دلیلی بر سر کوی و برزن رها می کنند، اگر برخی به خاطر نداشتن صلاحیت های اخلاقی و قانونی لیاقت سرپرستی فرزندان خود را از دست می دهند و یا به دلیل بیماری فرزندان خود قادر به نگهداری انان در منزل نیستند؛ زیر آسمان آبی این شهر، فرشتگان دیگری هستند که از این غنچه ها محافظت و نگهداری می کنند و غمشان را می خورند.

یقین دارم که شما این حکایت ها را باور می کنید اما برای ملاقات چهره به چهره با این بزرگوار انسان ها و دیدن و لختی مهرورزی با بچه ها و کودکانی که این عزیزان، هر روز در آغوششان می کشند و میهمان دل های دریایی خود می کنند تنها به یک تصمیم و ارده قوی نیازمندیم تا حرکت کنیم و دمی با کودکان مرکز شهید هاشمی نژاد همراه شویم.

مرکز را ترک می کنم اما همچنان دستان مهربان و ملتمس حجت را که به سویم دراز شده اند به یاد دارم و صدای مامان مامان گفتن مهدی و سهیل در گوشم می پیچد.

کاش همه ما بدانیم این بچه های بی گناه بیش از هر چیزی منتظر نگاه مهربان و آغوش گرم انسان هایی هستند که نبض عشق و عاطفه و انسانیت در آن ها به گرمی می تپد.