از نیمه دوم قرن ۱۹ میلادی که زمزمه و تحریک یهودیان برای سکنی گزینی در یک سرزمین ، تشکیل دولت یهود و خلاصی از دیاسپورای این قوم مطرح شد و سپس تصمیم بر این شد که ناحیه مقدس (همه ادیان الهی )را اختصاصا برای خود بردارند ، مسلمانان که در کنار یهودیان و مسیحیان در این سرزمین می زیستند از توطئه صهیونیسم جهانی مضطرب شدند و از عبدالحمید دوم خلیفه عثمانی خواستند که جلوی مهاجرت ساختارمند و عظیم یهودیان به فلسطین و خریداری زمین توسط آنها را بگیرد ، وی نیز سر سختانه سد راه صهیونیست ها شد اما توطئه آنان از آستین فراماسون ها بیرون آمد و هنگامی که وی ساقط شد راه برای اجرای نقشه بزرگ ، آماده تر شد.

هنگامی که عثمانی خود را در یک طرف جنگ جهانی اول یافت و سپس دست خود را در برابر متفقین بالا گرفت ، سایس-پیکو وزیران خارجه بریتانیا و فرانسه در ۱۹۱۶ میلادی سرزمین های عربی را میان خود تقسیم کرده بودند ، مناطق لبنان و سوریه به فرانسه رسید و اردن ، عراق و فلسطین در قیومیت انگلستان قرار گرفت ، یک سد دیگر از اجرای تشکیل دولت یهود در ناحیه مقدس برداشته شد و سال بعد که اعلامیه جیمزبالفور وزیر خارجه انگلیس مبنی بر موافقت انگلستان در حق تشکیل دولت یهودی در فلسطین بدون مصادره بیت المقدس اعلام شد ،آنان در پوست خود نمی گنجیدند ، اگر چه مسلمانان جهان اسلام و بعضی از حکومت ها خشم خود را نشان می دادند اما اوضاع آن زمان جهان اسلام بسیار بدتر از زمان کنونی بود.هنگامی که در سال ۱۹۴۸ بریتانیا پایان قیومیت خود را برفلسطین اعلام نمود ارتش متحد عرب ، ارتش اسرائیل را جلوی خود می دید و فلسطینیان دیدند که چگونه این ارتش بویی از ارتش صلاح الدین ایوبی نبرده است و سرزمین هایی که داشتند را تا اردن به چنگ اسرائیل دادند اعراب سرخورده منتظر منجی بودند که جمال عبدالناصر سوار بر اسب رویاهای آنان آمد و زمانی که او را پیروز جنگ کانال سوئزدر ۱۹۵۶ دیدند به قهرمان اعراب تبدیل شد اما با شکست در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ دوباره اعراب در برابر اسرائیل به منجلابی از نا امیدی دچار شدند که وراجی سادات بعد از شکست جنگ رمضان ۱۹۷۳ مقابل اسرائیل نیز نتوانست آن را التیام دهد و میخ نهایی را نیز خود او در ۱۹۷۶ میلادی با سفر به کنیسه (پارلمان اسرائیل) به تابوت ملی گرایی عرب زد و با چکش قرار داد کمپ دیوید در ۱۹۷۸ میلادی محکم شد.این بار مسلمانان بعد از انقلاب اسلامی در ایران اینگونه دریافتند که آرما آزادی قدس با تمسک بر اسلام است که تحقق خواهد یافت.

جمهوری اسلامی ایران بنابر ماهیت شکل گیری خود یعنی مبارزه با ظلم ، استبداد ، استعمار و دفاع از تمامی مستضعفیان بخصوص مسلمانان ستمدیده از مردم مظلوم فلسطین و آرمان قدس دفاع نموده است.گذشته از این دلایل موجه در سال های اخیر شبهاتی در مورد چرایی هزینه کرد ایران برای فلسطین پیش آمده است که در ادامه به بررسی چند مورد از آنان می پردازیم.

بعضی بر این باورند که با وجود مشکلات مختلف داخلی و اقتصادی چرا باید برای مردم فلسطین پول خرج کرد و این جمله نیز الحاق می شود ” چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است” هر چند این شبهه توسط دشمنانی که دغدغه منافع ملی ایران را دارند دامن زده می شود اما به هر حال باید پاسخ داده شو د.در ابتدا بایدگفت که تمامی کشورهایی که به معنای دقیق دولت – ملت هستند برای پیشبرد منافع ملی خود دارای سیاست خارجی منسجم و آینده نگرانه هستند.سیاست خارجی دارای مولفه های مختلف و متغیر و ثابت است یکی از این موارد مقوله دیپلماتی عمومی است. بر اساس دیپلماتی عمومی دولت ها با ابزارهای نرم و رسانه ای تلاش دارند تا آنچه را که از طریق نظامی و مستقیم حاصل نمی شود را به سود خود تغییر دهند،این مقوله در سال های اخیر بسیار افزایش یافته است که بارزترین مصداق آن رسانه های جمعی ، ماهواره ای ، شبکه های اجتماعی و کمک های مالی به کشورهای هدف است.در عرصه روابط بین الملل این موضوع آنقدر بدیهی و طبیعی است که این هزینه ها جزئی جدانشدنی از سیاست خارجی کشورها محسوب می شوند برای مثال ایالات متحده از سال ۱۹۸۵ تا کنون سالانه بیش از ۲ میلیارد دلار کمک بلاعوض رسمی به اسرائیل داشته و این به غیر از سایر کمک ها و حمایت از این رژیم است.البته کمک های مالی ایالات متحده شامل سایر دوستان و همپیمانان از جمله مصر ، کره جنوبی ، لهستان ، استرالیا و …. نیز میشود و این موضوع مختصی ایالات متحده نیست که حتی کشورهای کوچکی مثل امارات متحده عربی ، کویت ، قطر نیز همواره از این موارد بهره گیری می نمایند.قطر در سال های اخیر به میزان زیادی برای اخوان المسلمین و حماس فلسطین هزینه کرده است . بهرحال جمهوری اسلامی ایران بعنوان کشوری که داعیه قدرت منطقه ای را دارد از این قاعده استثنا نیست و اگر خواسته باشیم از این زاویه تامین منافع ملی بدون محاسبه نوع دوستی و مسلمانی نیز محاسبه کنیم هزینه کرد ایران عقلانی و منطقی است؛ حال مشخص نیست که چرا رسانه های معاند با وجود دانستن مقوله دیپلماسی عمومی که خود از همین ردیف بودجه ساخته و پرداخته شده اند، براین شبهات دامن می زنند.اگر از موضوع تامین امنیت ملی ایران نیز به این پرسش نگاه اینکه پاسخ آن را می یابیم.اسرائیل دشمن جمهوری اسلامی ایران در منطقه و ایالات متحده در سطح جهانی است.این دو در هر لحظه ای که تصور نمایند می توان به ایران ضربه وارد نمود و یا نابود کرد، از این عمل دریغ نمی کنند.جمهوری اسلامی ایران با تقویت و حمایت از گروههای جهادی در کنار مرزهای رژیم اشغالگر قدس عرصه را برای آنها تنگ نموده و امنیت خود را از کنار مرزهای دشمن و دور از مرزهای خود تامین می نماید برای ملموس شدن این راهبرد به شیوه ای اشاره می کنیم که تصور می شود تمام خوانندگان بدان پایبند هستند. هیچ کدام از ما مایل نیست که روبروی در ساختمان و یا حیاط منزل افراد ناشناس و یا اراذل و اوباش حضور داشته باشند و حتی با حضور آنها در کوجه و خیابان خود مشکل داریم و در صدد دور کردن آنها از حریم خود هستیم این در حالی است که زمین واقع در کوچه یا جلو در ساختمان متعلق به ما نیست یعنی ملک شخصی نیست و هر کس می تواند حضور داشته باشد اما ما منطقی می دانیم که امنیت منزل و ناموسمان را از همان جا تامین کنیم و آن منطقه را امن نگاه داریم.این موضوع به نوعی در مورد کشور نیز صادق است و تامین امنیت کشور مختص به مرزها و نواحی همجوار به کشور نیست بلکه از سرزمین های هدف آغاز می شود.هر چند دلایل تخصصی دیگری نیز در توجیح دفاع از فلسطین از زاویه منافع ملی وجود دارد اما به نظر در این مجال نمی گنجد و باز هم تاکید می کنیم که دلیل اصلی و ماهوی حمایت از مردم فلسطینم و آرمان قدس دلایل اصولی و انسانی و مسلمانی است و نباید از آن غافل شد.والسلام.

نویسنده: حسین بهمنش