به گزارش ۸دی نیوز به نقل از صراط، در حالی مذاکرات دومین روز نشست “وین” پایان پذیرفت که اصرار تیم مذاکره کننده ایرانی برای تدوین پیش نویس “توافق نهایی” کمی دور از انتظار و غیر منتظره است.

این دور از مذاکرات که تا ۳۰ خرداد ادامه خواهد داشت، قصدی جز تدوین متن توافق نامه نهایی ندارد. ولی با توجه به شرایط کنونی و پیش شرط های ۵+۱، آیا ایران می‌تواند تدوین پیش نویس قدرتمند را که متضمن حق هسته ای ایران باشد، تضمین کند؟

مقامات ۵+۱ حاضر در مذاکرات با انجام مصاحبه های متناقض، خود را در برخی موارد متمایل به انجام مذاکرات و ادامه روند چند ماهه کنونی، نشان می دهند و در جای دیگر خود را بی رغبت  دانسته و در برخی موارد حتی توافق نهایی با ایران را دور از دسترس می پندارند.

پس از پایان جلسه سه ساعته عباس عراقچی با مسئولین آمریکایی، که زودتر از دیگر دیپلمات‌ها به محل مذاکره رسیده بود ماری هرف، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، برداشت خود از مذاکرات را این گونه بیان کرد: «این جریانی طولانی است که ما  با شرکای خود در گروه ۵+۱ درباره آن در تعاملی نزدیک هستیم. ما هرگز ارزیابی پله به پله از آنچه در مذاکرات دو جانبه (ژنو) روی داده است ارائه نکرده ایم زیرا به نظر نمی‌رسد که سازنده باشد».

اما درست به فاصله یک روز و پس از نشست روز سه شنبه تیم مذاکره کننده ایرانی به ریاست ظریف با تیم کارشناسی ۵+۱ مایکل مان سخنگوی کاترین اشتون به میان خبرنگاران آمد و بدون پرداختن به جزئیات مذاکره گفت:” فقط می توانم بگویم که مذاکرات در مسیر دستیابی به عناصر مورد نظر در توافق جامع در جریان است.“

نعل وارونه غربی ها در روند مذاکره

در حالی که مقامات آمریکایی و همچنین مسئولین سیاست خارجی اتحادیه اروپا در گذشته ای نه چندان دور از لزوم امضای “توافق‌نامه” هسته ای با ایران برای صلح و ثبات در جهان و همچنین پیش برد سیاست خارجی خود در جهان و منطقه خاورمیانه سخن به میان آورده بودند و آن را حیاتی می دانستند، ولی در چند روز گذشته و با موج خبری ای که رسانه های غربی به آن دامن زدند، خود را بی تفاوت نسبت به امضای “توافق نامه مد نظر ایران” دانسته اند.

لوران فابیوس در گفت‌وگو با یک شبکه رادیوی فرانسوی با اشاره به یکی از اختلافات اصلی در مذاکرات هسته‌ای ایران و ۱+۵ تاکید کرد که ایران تنها باید چند صد سانتریفیوژ داشته باشد در حالی که ایران در حال حاضر ۱۹ هزار سانتریفیوژ دارد.

موسسات اقتصادی، وضعیت اقتصادی اروپا و خصوصا فرانسه را در بعد از امضای توافق نامه هسته‌ای در آذر ماه سال ۹۲ رو به بهبود دانسته‌اند.

بر این اساس، برخی از بیمه‌های نفت کش اروپایی که تا قبل از این و با روند تحریم ایران تا لبه ورشکستگی رفته بودند، اما با اجرایی شدن “توافق‌نامه ژنو”، جانی تازه گرفتند. حال سوال اینجاست که چرا اتحادیه اروپا و آمریکا در شرایط فعلی خود را بی تفاوت نسبت به امضای “توافق نامه هسته‌ای” می‌بیند؟!

سیاست گذاران اصلی دیپلماسی کشورهای ۵+۱ از این نکته به خوبی باخبر هستند که با توجه به دست آوردهای ضعیف دولت روحانی در زمینه اقتصاد داخل و خارج کشور و همچنین بالارفتن فشار افکار عمومی برای پاسخ گویی بعد از گذشت ۱۱ماه از عمر دولت او، باید خروجی خاصی از مذاکرات هسته ای را برای مردم ایران به ارمغان آورد. بنابراین دستگاه سیاست گذاری ۵+۱ با آگاهی کامل به نیاز وزارت خارجه روحانی به یک توافق نامه – هر چند ضعیف و حداقلی – بر روی گرفتن امتیاز حداکثری از ایران تاکید دارد.