به گزارش ۸دی نیوز به نقل از خیبرآنلاین، عزاداری رسانه های رسمی دولت برای مرگ یک بهایی و همنوایی آنها با رسانه های وابسته به سازمان های اطلاعاتی آمریکا و انگلیس و برخی رسانه های ضدانقلاب، موجبات تعجب و همزمان، افشاکننده خط فکری گردانندگان این رسانه ها را پدید آورده است.

خبرگزاری های دولتی ایرنا، ایسنا و میراث فرهنگی با انتشار خبر مرگ هوشنگ سیحون، به انتشار نیمی از زندگینامه وی پرداخته و از وابستگی وی به فرقه ضاله بهائیت، عضویت در کلوپ روتاری شمال تهران و فراماسونری صهیونیستی و فسادهای ناشی از مدیریت وی در دانشگاه تهران خودداری نمودند.

براساس این گزارش، رسانه های رسمی دولت درحالی تنها به بخشی از فعالیت های هنری این بهایی پرداختند که وی، به عنوان یکی از اعضای موثر و تاثیرگذار در پایه گذاری کلوپ روتاری شمال تهران معروف بوده است.

هوشنگ سیحون که در دوره ریاستش بر دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، ابتدال و اباحه گری را ترویج نمود، سالهاست که در خارج از کشور به سر می برده و برخی از گالری های در هالیوود، واشنگتن، برلین و کانادا برای بازدید افراد خاص برپا می شده است.

هوشنگ سیحون در سال ۱۲۹۹ شمسی در تهران و در یک خانواده «بهائی» به دنیا آمد. پدرش از یهودیانی بود که به فرقه ضاله بهائیت پیوسته بود. وی پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۱۹ به دانشگاه تهران رفت و در رشته معماری دانشکده هنرهای زیبا به تحصیل پرداخت.

در آن زمان دولت فرانسه با هدف جا انداختن و نفوذ دادن هر چه بیشتر فرهنگ و هنر خود و تأثیرگذاری بر ایرانیان این دانشکده و دانشجویان آن را تحت کنترل داشت تا آنجایی که اساتید فرانسوی بدون دریافت دستمزد از دولت ایران در این هنرکده تدریس می کردند. دولت فرانسه افزون بر خدمات آموزشی، در هر دوره به عده ای از دانشجویان بورس تحصیلی می داد و آنها را به فرانسه می برد. سیحون هم جزو این دسته از دانشجویان بود که با بورس اعطایی دولت فرانسه به آن کشور رفت و تحت نظر آنان به تکمیل تحصیلات عالیه خود پرداخت.

هوشنگ سیحون در سال ۱۳۲۸ به ایران بازگشت و بلافاصله با درجه دانشیاری به استخدام دانشگاه درآمد و به تدریس پرداخت. سال ۱۳۴۱ وی به عنوان رئیس دانشکده منصوب شد. عده ای وابستگی سیحون به بهائیت و عضویت او در کلوپ روتاری و گروهی دیگر نزدیکی بیش از حد وی به دربار را دلیل اصلی ترفیعات سریع و انتصابش به ریاست دانشکده هنرهای زیبا می دانند.

دانشکده هنرهای زیبا هم چند استاد بهایی داشت. مهندس هوشنگ سیحون، رئیس این دانشکده، بهایی بود. از دیگر استادان این دانشگاه باید به اشراق خاوری استاد رشته معماری اشاره کنم و همچنین مهندس عباس امانت که طراح و سازنده «مشرق الاذکار» – یعنی معبد بزرگ بهائیان – و بقعه و ساختمان قبر سیدعلی محمدباب و بهاءا لله و عبدالبهاء و شوقی افندی در فلسطین اشغالی و مشرق الاذکار بهائیان در کوه کرمل واقع در فلسطین اشغالی است.

هوشنگ سیحون یکی از فعال ترین اعضای کلوپ روتاری شمال بود. کلوپ روتاری شمال، سومین کلوپ روتاری است که در ایران تشکیل گردید و در سال ۱۳۳۹ به عضویت روتاری بین المللی پذیرفته شد.

یکی از اقدامات سیحون در دوره ریاست دانشکده هنرهای زیبا، استفاده از مدل‌های زنده و عریان درکلاس‌های درس بود. عریان شدن زنان در کلاس نقاشی و طراحی آناتومی در شمار آوردهایی است که اساتید غرب‌زده‌ای نظیر هوشنگ سیحون به ارمغان آوردند و برای ترغیب دانشجویان، جدول دستمزد برای مدل‌های عریان از سوی دانشکده تنظیم شد.

او بنیانگذار سفرهای دانشجویی و اردوهای دانشگاهی بود و هر سال گروه های متعددی از دانشجویان دختر و پسر را به صورت مختلط، به سفرهای به اصطلاح علمی در نقاط مختلف ایران می فرستاد. این گونه مسافرت ها محملی برای اشاعه فساد و وسیله ای برای کشاندن دانشجویان به مرداب مرگ اخلاقی بود.وی این گونه رفتار را جزو ویژگی ها و افتخاراتش می دانست به در جایی می گوید: «… در سفرها تفریح هم داشتیم و شب ها به سینما می رفتیم، یادم هست که یک شب در شهر لاهیجان دو بار سینمای این شهر را به هم ریختیم». قصد سیحون از برگزاری چنین سفرهایی دور نگه داشتن دانشجویان این دانشکده از مسائل اجتماعی و فضای مبارزاتی آن ایام دانشگاه تهران بود.

مطالب فوق، تنها بخشی از آن چیزی است که رسانه های دولتی نه تنها کوچکترین اشاره به آن نداشتند، بلکه با چشم بستن به ترویج فساد و اباحه گری، همنوا با BBC و VOA و… به تجلیل از وی پرداختند. علاقه مندانی که تمایل دارند تا نسبت به هوشنگ سیحون و تشکیلاتی که در آن فعالیت داشته و دیگر همکارانش، اطلاعات کاملتری را کسب کنند، به کتاب “معماران تباهى” جلد ۴ ، سیمای کارگزاران کلوپ‌های روتاری در ایران مراجعه کنند.

پیرامون کلوپ های روتاری، روتاری شمال و… نکات گفتنی بسیاری وجود دارد از جمله اینکه، اعضای این کلوپ ها توسط اکیپ صهیونیستی فراماسونری انتخاب می شوند و هرکدام باید بتوانند توان حرکت چرخ دنده های این مجموعه که توسط مرکز هدایت می شود، را داشته باشند.

جان مینو، یکی از استادان برجسته علوم سیاسی، در کتاب خود در مورد تعداد اعضای روتاری متذکر می شود: “ما نباید سازمان های روتاری را که در سال ۱۹۰۵ تشکیل شده اند و در پی تأسیس یک حکومت جهانی هستند فراموش کنیم. تعداد اعضای این گروه بیش از ۴۵۰ هزار نفر است که در متجاوز از صد کشور پراکنده هستند”.

چگونگی عضویت و ورود به باشگاه های روتاری مانند عضویت در لژهای فراماسونری، مستلزم انتخاب فرد از سوی تشکیلات می باشد و برای هیچکس مقدور نیست که به میل و رغبت خود به عضویت این تشکیلات درآید و یا برای عضو شدن در کلوپ های روتاری تقاضانامه ارسال دارد.

با این همه، آیا رخنه فرهنگی صورت گرفته در میان رسانه های دولتی جای نگرانی و دلواپسی ندارد؟ شاید این رسانه ها براساس پیشنهاد رییس دولت یازدهم که از همه درخواست کرده بود با شناسنامه سخن بگویند، با اینگونه اقدامات هنجارشکنانه می خواهند شناسنامه های واقعی خود را به نمایش بگذارند.

بعد از مرگ “ریچارد فرای” جاسوس، این دومین عزاداری رسانه های دولتی در مرگ فردی خاص است که از ابتدای سال معروف به فرهنگ، مشاهده می شود.