به گزارش ۸دی نیوز به نقل از خیبرآنلاین، روحانی با شعارهای فوق و بسیاری از وعده و وعیدهایی که طی روزهای آتی به آنها پرداخته خواهد شد، بر سر کار آمد و طی یکسال گذشته، از مجلس تا قوه قضاییه و سایر نهادها رسمی کشور با اشاره امام خامنه ای، به حمایت از شاکله دولت روی آورده و حتی در برابر اقدامات نابجایی که در نیویورک صورت گرفت، تنها به بیان برخی انتقادات در راستای تذکر ولی امر مسلمین بسنده کردند.

در روند مذاکرات هسته ای نیز، اکثر قریب به اتفاق مسئولان کشور حمایت از آن را در دستور کار قرار دادند و شخص روحانی و ظریف می دانند که اگر روندی که طی سال گذشته در مذاکرات مشاهده شد، در زمان دولت احمدی نژاد صورت می گرفت، با شناختی که از عملکرد بسیای از مسئولان موجود است، او و دولتش را در شدیدترین فشارها قرار می دادند اما درباره دولت یازدهم، حمایت کلی در دستور کار قرار گرفت و به جز تجمعاتی مردمی، اتفاق خاص دیگری نیفتاده است.

از سوی دیگر، روحانی و همکارانش بارها و بارها به بهانه های مختلف کوشیدند تا دولت قبلی را به کلی تخطئه کرده و وانمود کنند که خرابی های بسیاری از نتیجه عملکرد دولت های نهم و دهم به آنها ارث رسیده و برای رفع مشکلات، اقدامات گسترده ای باید صورت گیرد.

بی شک، هرانسان عاقلی می داند که بهره وری بیشتر و کار مفیدتر در سایه آرامش روانی جامعه و عدم درگیرشدن با حاشیه ها، به ویژه حاشیه های خودساخته، صورت می گیرد. این همان پاشنه آشیل دولت احمدی نژاد بود که برخلاف روند ۶ سال ابتدایی، در دوسال پایانی سرگرم حاشیه های بی مورد شد تا هم کیفیت فعالیت و تلاش شبانه روزی اش پایین بیاید و هم دچار ریزش شدید پایگاه اجتماعی اش شود.

متاسفانه، آنچه که طی یکسال گذشته از سوی برخی دولتمردان به ویژه شخص روحانی و نزدیکانش مشاهده شده است، دمیدن در تنور حاشیه ها و بیان اظهارات شاذ و تنش زا است که نتیجه آن، بروز حاشیه هایی است که از آنها به عنوان مانع پیش پای دولت یاد می شود.

نکته مهم اینجاست که آقای رییس دولت باید بداند – که البته می داند اما شگفتا که به کار نمی بندد – اولین و مهمترین وظیفه دولت به معنای قوه مجریه، همانگونه که از نامش پیداست، کار و تلاش و عملیات اجرایی است و بس.

رییس جمهور و سایر دولتمردان باید بدانند که از فرصت کوتاه ۴ ساله ای که به آنها امانت سپرده شده، تنها باید برای فعالیت و کار و تلاش استفاده کنند و این زمان، زمان مناسبی برای تئوری پردازی و بیان دیدگاه های متفاوت نیست. اگر آنان می خواستند تنها به خطابه گویی و سخنرانی و بیان تئوری های مدنظر خود مشغول باشند، باید در کرسی های دانشگاه و حوزه و در جمع نخبگان حاضر شوند و کار اجرا را به اهلش بسپارند و اینک که به هر ترتیب، خود را به وسط میدان کار و فعالیت کشانده اند، دیگر جای واژه آرایی و ارایه نظرات نیست.

لطفا به عبارات ذیل که طی مدت اخیر از سوی روحانی مطرح شده، دقت کنید:

– به مذاکرات بدبین نیستم

– کجای علوم باید اسلامی شود

– صاحبان فرهنگ به ارشاد و گشت ارشاد نیاز ندارند

– باید سانسور و ممیزی را برداریم مردم خودشان می فهمند

– چرا یک عده بی‌سواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند، باید حرف بزنند اما بزرگان،‌ دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟

– بگذاریم مردم خودشان راه بهشت را انتخاب کنند، نمی توان با زور و شلاق مردم را به بهشت برد

– مردم در ۲۴ خرداد به افراط و تفریط، به خشونت، خودرأیی، تک‌رأیی، عدم مشورت، عدم تدبیر، رأی نه دادند و به اعتدال، تدبیر، عقلانیت، رأی آری دادند

– دوران پیام های یکطرفه به سر آمده، دوران رساندن پیام از طریق بلندگوهای یکطرفه، منبرهای یکطرفه  سنتی به سر آمده

– ما نباید بر روی دنیا پنجه بکشیم و دایما سر جنگ داشته باشیم، عده ای حیات سیاسی شان در درگیری ها و آشوب هاست

– ما باید با جامعه جهانی (۱+۵) تعامل و مذاکره کنیم

– آمریکایی‌ها کدخدای ده هستند، با کدخدا بستن راحت‌تر است

– ما از همه می خواهیم با شناسنامه حرف بزنند و بگویند وابسته به کدام جناح هستند

و… دهها مورد دیگر

به دور از هرگونه حب و بغض سیاسی و جناحی، آیا بیان مطالب فوق از سوی دومین شخص کشور، موجب بسط آرامش و کاستن از حاشیه ها می شود؟ آیا ادبیات فوق که متاسفانه اخیرا رشد چشمگیری در کلام رییس دولت داشته، باعث هدررفت انرژی دولت و جامعه و سوق دادن آنها به سمت حاشیه های بی مورد و دست و پا گیر نمی شود؟ آیا حاشیه سازی های بی مورد احمدی نژاد و درگیرکردن دیگران با خود و درنتیجه کاهش کیفیت و کمیت خدمات به مردم درس عبرتی برای روحانی نیست؟

به عبارت دیگر، تئوری پردازی های پرحاشیه فوق که مخالفان گسترده ای در میان نخبگان حوزه و دانشگاه دارد، کدامین گره را از گره های مرد را باز می کند؟ و آیا برای افکار عمومی این حق را قائل نیستید تا به این نکته بیندیشند که بیان این عبارات، تنها برای دادن آدرس غلط و گم کردن این نکته مهم است که برخی ها، عدم توفیق در تحقق وعده ها را در سایه تئوری پردازی های خاص پنهان می کنند؟

از آقای رییس جمهور دعوت می شود تقویم روی میزش را توررق کند و بنگرد که در چشم به هم زدنی، یکسال از انتخاب مردم گذشت و تنها ۳ سال برای خدمت زمان باقی است؛ یکسالی که نه تنها انتظارات مردم برآورده نشد، بلکه به نگرانی ها و دلواپسی های آنان نیز افزوده شد. دلواپسی هایی از جنس نگرانی حفظ عزت و استقلال و پیشرفت کشور گرفته تا رفع مشکلات معیشتی و اقتصادی و…

مرحوم قیصر امین پور شاید برای این روزها سروده بود که: ناگهان چقدر زود دیر می شود…