۸دی: رشت، شهری در کرانه دریای کاسپین، شهری که روزگاری مهد اولین ها در ایران بود، افتخار مردم این شهر همین بس که از اولین گل خانه تا اولین کتابخانه و… در این شهر بنا گذاشته است، حالا سال هاست که  این شهر مثل قیمت امروزهای دلار حال روز خوشی ندارد.

روزها و شب ها پشت هم می آیند اما آنچه نمایان می شود افسرده شدن هر روزه شهر باران های نقره است.

سال هاست دیگر رشت جز در خوراک های خوشمزه اش حرفی در عرصه کشوری ندارد، بیشتر پروژه ها  فقط در حد یک حرف باقی می مانند، اگر طرح یا پروژه ای هم اجرا شود عمرش مثل یخ در  یک روز گرم فصل تابستان است که  با تغییرات در شهرداری دستخوش تغییر می شود یا به فراموشی سپرده می شود.

نه خبر از حمل نقل جدید شهری مثل شهر های پیشرفته است و نه خبر از  توسعه امکانات رفاهی شهر، واقعا در قرن ۲۱ که پیشرفت در دنیا به لحظه ای بند است، شهر رشت، ماه ها است که شهردار ندارد.

القصه اینکه اوضاع شهر باران خوب نیست، باید کاری صورت بگیرد  تا شهر از حالت کما رفته خود بیرون بیاید، نکند بی تدبیری و سوء مدیریت، این شهر را به موش آزمایشگاهی تبدیل کند.

رشت، یک فرد توانمند و کاردان می خواهد و هرگز نمی تواند محل تجربه اندوزی نیرو های صفر کیلومتر باشد.

بدون تکلف می گوییم، اگر گوش شنوایی هست و هنوز هم منافع شهر و شهروندان مهم می باشد؛ لازم است شورای محترم شهر رشت در فرصت باقی مانده کسی را انتخاب کند که حداقل  امتحان خود را پس داده باشد.

و حداقل انتظار از شورای محترم شهر رشت این است رشت را به دست کسی نسپارند که در کارنامه خود اداره یک روستا را هم ندارد.