به گزارش ۸دی،  در فیلم مونیخ به کارگردانی اسپیلبرگ، فیلمی که به وقایع بعد از المپیک خون‌بار مونیخ می‌پردازد، دو شخصیت که یکی فلسطینی است و دیگری اسراییلی، به شکل دوستانه‌ای با هم به گفت‌وگو می‌پردازند. مرد فلسطینی که از مبارزان به حساب می‌آید نمی‌داند شخص روبه‌رویش اسراییلی است، به همین خاطر با فراغ بال و آسودگی خاطر، مواضعش را در مورد اشغال فلسطین می‌گوید. مرد اسراییلی هم در واقع یک افسر سری است که وظیفه‌اش پیدا کردن تک‌تک اعضای گروه «سپتامبر سیاه» است که در حمله به ورزشکاران اسراییلی دست داشته‌اند. اما او هرچه تلاش می‌کند نمی‌تواند مرد فلسطینی را قانع کند و بعد در جایی از گفت‌وگو آشکارا از پاسخ دادن باز می‌ماند. آنجایی که علی می‌گوید اسراییلی‌ها ما را از خانه‌هامان بیرون کردند و خانه همه‌چیز یک آدم است؛ همه‌چیز. فیلم مونیخ حواشی زیادی برای اسپیلبرگ یهودی به وجود آورد. او از هر دو طرف مناقشه مورد هجوم قرار گرفت. از طرف فلسطینی‌ها برای مظلوم نشان دادن اسراییلی‌ها و از اسراییلی‌ها بابت تریبون دادن اسپیلبرگ به «علی» نماینده فلسطینی‌ها برای بیان و دفاع از عقایدش. آن هم در تریبونی که میلیون‌ها میلیون بیننده داشت. آن هم با آن قابی که علی را بالاتر از افسر اسراییلی یعنی «آونر» نشان می‌داد. یکی از دغدغه‌های همیشگی اسراییل در چندین سال گذشته این بوده که تریبونی در اختیار مبارزان فلسطینی قرار نگیرد و به آنها رسمیت داده نشود. آن هم به دست کسانی که عملا مواضع بیطرفانه دارند و البته پرطرفدار هستند.

یک روز قبل از دربی مادرید، زمانی که چشم تمام فوتبال‌دوستان جهان به شهر مادرید دوخته شده بود و فوتبالی‌ها هرگونه خبری که در آن نامی از شهر مادرید و تیم‌هایش به چشم می‌خورد را می‌بلعیدند، خبری پخش شد که ارتباطی با فوتبال و مخصوصا دربی نداشت اما مربوط به رئال مادرید می‌شد. باشگاه رئال مادرید از «عهد تمیمی» مبارز ۱۷ ساله فلسطینی که تازه از زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شده بود و به همراه خانواده‌اش در اسپانیا حضور داشت، تجلیل کرد. با اهدای یک پیراهن افتخاری به او. پیراهنی که پشتش نوشته بود. AHED با شماره ۹٫ شماره یک مهاجم. عهد تمیمی همان دختربچه‌ای است که بعد از ورود سرباز اسراییلی به حیاط خانه‌شان با سیلی از او پذیرایی کرد و بعد بازداشت شد و به ۸ ماه حبس محکوم. اما از همان زمان تبدیل شد به نماد مقاومت. دختربچه‌ای که در سنین کودکی نیز یک بار با سربازان مهاجم درگیر شده بود. دختری که از یک طرف نماد مقاومت شده بود و از طرف دیگر گفته بود به فوتبال خیلی علاقه دارد، توسط یکی از بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین باشگاه‌های فوتبال دنیا مورد تجلیل قرار گرفت و در واقع به رسمیت شناخته شد. خودش و عملش. اتفاقی که خشم سران اسراییل را به دنبال داشت و آنها با انتقاد از باشگاه رئال مادرید، عمل سران کهکشانی را «شرم‌آور» قلمداد کردند. همچنین سخنگوی وزارت امور خارجه اسراییل در توییتی اظهار داشت که این کار با ارزش‌های فوتبال چه خواهد کرد؟.

این سوال خوبی است. تجلیل بزرگ‌ترین باشگاه جهان از یک دختر فلسطینی که به سرباز مهاجم سیلی زده بود چه کاری با ارزش‌های فوتبال می‌کند؟ این سوال همچنین در مورد آوردن کودک فلسطینی به سانتیاگوبرنابئو نیز مصداق دارد. همان کودکی که خانه‌اش در حملات ارتش اسراییل در آتش سوخته بود و پدر و مادرش را از دست داده بود. همان کودکی که رونالدو و بیل و مارسلو او را در آغوش گرفتند و به تمرین رئال بردند تا آرزویش برآورده شود. کودکی به نام احمد دعابشا که ۸۰% بدنش سوخته بود. سوال مهم اینجاست که ارزش‌های فوتبال چیست؟ آیا ارزش‌های فوتبال صرفا مربوط می‌شود به یک مستطیل سبز و یک توپ گرد و دو عدد به عنوان نتیجه؟ فوتبال همین است؟ فوتبال چطور خودش را به عنوان یک عنصر ایزوله در جهان امروز نگه دارد وقتی روی میلیاردها نفر از مردم جهان تاثیرگذار است. روی سیاست. روی اقتصاد. روی کنش‌های اجتماعی. روی فرهنگ. هزاران هزار مثال از تاثیر گذاشتن و تاثیرپذیرفتن متقابل فوتبال و جهان پیرامونش وجود دارد. اگر فوتبال چیزی ورای یک ورزش است به خاطر همین فراگیر بودن آن است. این ارزش فوتبال است که تلاش می‌کند برای نزدیکی مردم دنیا به هم. برای صلح. برای مبارزه با نژادپرستی و جنسیت‌زدگی. برای مبارزه با جنگ و اشغالگری. اگر این طور نباشد چرا فدراسیون فوتبال آرژانتین بازی دوستانه‌اش با اسراییل را بنا به خواست مردم لغو می‌کند؟ به خاطر فشار هواداران مخالف اسراییل. به خاطر نزدیک بودن ورزشگاه محل برگزاری مسابقه به روستایی تازه تخریب شده توسط شهرک‌سازان. همان زمان هم نخست‌وزیر اسراییل در تماسی تلفنی با رییس‌جمهور آرژانتین تلاش کرد او را مجاب کند که این بازی دوستانه برگزار شود که موفق نشد. همانطور که الان سفرای اسراییل در اسپانیا نسبت به دعوت خانواده تمیمی به دولت این کشور اعتراض کرده‌اند.

این قدرت فوتبال و جادوی سینماست که می‌تواند اینچنین نرم وارد مناقشات شود و بدون اینکه خون از دماغ کسی بریزد توازن قدرت را به هم بزند. آن کسی که در کشور اسراییل به زندان محکوم شده بود، در نظر دیگران کار مجرمانه‌ای انجام نداده. در جنگ بین عهد و سرباز اسراییلی آن کسی که به رسمیت شناخته شده و از او تجلیل به عمل آمده دختر ۱۷ساله فلسطینی است. نیازی به گفتن این حرف نیست. همین که او در باشگاه رئال مادرید در حالی که در پس‌زمینه‌اش جام‌های خوشرنگ اروپایی خودنمایی می‌کنند ایستاده و مثل ستاره‌هایی که تازه به رئال پیوسته‌اند پیراهن جدیدش را به دست گرفته و عکس به یادگار می‌اندازد، یعنی دنیا او را به رسمیت شناخته. درست مثل علی در فیلم مونیخ اسپیلبرگ. یعنی تبلیغات وسیع برای تروریست نشان دادن این شخص به هیچ دردی نخورده. آن کسی که از خانه‌اش محافظت می‌کند. آن کسی که از تنها دارایی‌اش حفاظت می‌کند، تروریست نیست. کسی که با تمام شجاعتش و با علم بر احتمال عقوبتی‌ سنگین اقدام به مبارزه کرده لیاقت کهکشانی شدن را دارد.

علی ولی‌ اللهی/فرهنگستان فوتبال