به گزارش ۸دی نیوز به نقل از صراط، محمدرضا عارف که تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ همواره بر تابعیت خود از تصمیمات جمعی اصلاح طلبان تاکید می کرد، در ماه های گذشته به عنوان مهم ترین عنصر تکرو در این جریان شناخته شده است.

به گزارش گروه سیاسی صراط، سکوت نسبی عارف و پاسخ های مبهم و دیرهنگام او به نحوه کناره گیری اش از انتخابات خرداد ۹۲، در کنار عدم حضور او در دولت تدبیر و امید، اولین جرقه های جدایی او از جریان اصلاحات را روشن کرد.
بسیاری از اصلاح طلبان با آغاز به کار دولت یازدهم در تلاش بودند تا با سپردن یک پست کلیدی دولت به عارف، سهم ادعایی آنها در انتخابات پرداخته شود اما نه تنها این اتفاق رخ نداد بلکه به تدریج زمزمه های اختلافات او با روحانی در خصوص پست احتمالی کاندیدای انصرافی اصلاح طلبان نیز به گوش رسید.

بعد از آغاز به کار دولت یازدهم، کم کم تکروی های عارف شکل جدی تری به خود گرفت و در اولین گام، بنیاد امید ایرانیان در مقابل بنیاد قدیمی تر باران که با نام خاتمی شناخته می شود، قد علم کرد.

طولی نکشید که برنامه های عارف برای انتخابات مجلس به مهم ترین اخبار درباره او بدل شد و تبع آن، جزییاتی از آن نیز منتشر شد.

عارف اگرچه خود درباره انتخابات مذکور سخن از ائتلاف به میان آورده بود، اما همچنان اصلاح طلبان ررا در بیم جدا شدن از این جریان قرار داده است.

کاندیدای انصرافی اصلاح طلبان درباه انتخابات مجلس گفته بود ” پیروزی جریان اصلاح طلب در مجلس آینده قطعی است اما به شرطی که جریان اصلاح طلبی و اعتدال با یکدیگر به تفاهم برسند و بایک لیست در انتخابات مجلس شرکت کنند”.

با این وجود شایعه برنامه او برای ریاست مجلس، احتمال تشکیل حزب از سوی عارف و نیز مجوز انتشار روزنامه اصلاح طلبان را وادار کرده است خطر انشعاب عارف از این جریان را جدی بگیرند.

در شرایطی که فعالیت های زودهنگام اصلاح طلبان برای ائتلاف با جریان دولت در انتخابات مجلس دهم هنوز به نتیجه خاصی نرسیده است و حتی اخبار جدید از احتمال شرکت مجزای این دو در انتخابات حکایت دارد، ممکن است با جدایی عارف از این اصلاح طلبان، انشعاب جدی تر در داخل این جریان رقم بخورد.

در این صورت، بعید نیست تجربه انتخابات شورای شهر دوم که در آن هر یک از گروه های اصلاح طلبان با لیست جداگانه وارد گود انتخابات شدند و همگی شکست خوردند، تکرار شود.