به گزارش ۸دی نیوز به نقل از خیبر آنلاین، به خاطر آورید عزلت نشینی ۱۱ روزه احمدی نژاد را که هواخواهانش را به علت ایستادگی در برابر فصل الخطابی ولی امر مسلمین، از پیرامونش پراکنده ساخت و دولتش را در سراشیبی انداخت.

جالب اینجاست که بدانیم این نقطه عطف نزولی در دولت خدمتگزار، در سال ششم ریاست جمهوری “معجزه هزاره سوم” اتفاق افتاد چرا که تا پیش از این رخداد، احمدی نژاد هنوز در چاه ویل «جریان انحرافی» فرو نرفته بود.

اما قصه پر غصه اعتدالیون به کلی متفاوت و البته متمایز است؛ هنوز ۹ ماه از آغاز به کار رسمی دولت کلیدداران نگذشته که بزرگ ایشان، برخلاف ریتم هماهنگ اعم بخش های نظام، سازی ناکوک می نوازد و در همین زمینه رکوردی بی سابقه را به نام خویش، ثبت کرده است.

چه دوست و چه دشمن واقفند که کلیدواژه اصلی و اساسی امام خامنه ای در طی ماه های اخیر و در جریان مذاکرات تیم جدید دیپلمات های ایرانی با گروه ۱+۵، فقط و فقط یک عبارت بوده و آن اینکه: «به مذاکرات خوشبین نیستم.»

لطفا به بیانات زیر توجه کنید:

۱- «آمریکایی‌ها مرتب از راه‌های گوناگون به ما پیغام می دهند که بیائید درباره‌ مسئله‌ هسته‌ای گفتگو کنیم؛ هم به ما پیغام می دهند، هم در تبلیغات جهانی‌شان این را مطرح می کنند. مسئولین بلندپایه و مسئولین میانی آمریکا بارها و بارها می گویند بیائید در کنار گفتگوهای ۱+ ۵ که درباره‌ مسائل هسته‌ای بحث می کنند، آمریکا و جمهوری اسلامی دو به دو، درباره‌ مسئله‌ هسته‌ای ایران بحث کنند. من به این گفتگوها خوشبین نیستم. چرا؟ چون تجربه‌های گذشته‌ ما نشان می دهد که گفتگو در منطق حضرات آمریکائی به این معنی نیست که بنشینیم تا به یک راه حل منطقی دست پیدا کنیم ــ منظورشان از گفتگو این نیست ــ منظورشان از گفتگو این است که بنشینیم حرف بزنیم تا شما نظر ما را قبول کنید» (بیانات در حرم مطهر رضوی – اول فروردین ۱۳۹۲)

۲- «در ابتدای امسال هم گفتم که به مذاکره با آمریکا خوشبین نیستم؛ اگرچه در سال‌های گذشته مذاکره در مسائل خاصی همچون عراق را منع نکردم. موضع‌گیری مسئولان امریکایی در همین چند ماه گذشته، بار دیگر ضرورت خوشبین نبودن به آنها را تأیید کرد.» (دیدار با مسئولان نظام – ۳۰ تیر ۱۳۹۲)

۳- «البته بنده همچنان که گفتم خوشبین نیستم؛ من فکر نمی کنم [از] این مذاکرات آن نتیجه‌ای را که ملّت ایران انتظار دارد، به دست بیاید. بنده هم اول امسال در مشهد مقدس در سخنرانی گفتم [که‌] مذاکره در موضوعات خاص اشکالی ندارد؛ منتها گفتم من اعتماد ندارم، خوشبین نیستم به مذاکره، لکن می خواهند مذاکره کنند، بکنند؛ ما هم به اذن‌الله ضرری نمی کنیم.» (بیانات در دیدار با دانش آموزان و دانشجویان – ۱۲ آبان ۱۳۹۲)

۴- «من امسال روز اول سال ۹۲ در مشهد در جوار مرقد ثامن‌الحجج اعلام کردم؛ گفتم من حرفی ندارم؛ بعضی از مسئولین و دولتمردان – دولتمردان آن دولت، بعد هم دولتمردان این دولت – فکر می کنند در قضیه‌ هسته‌ای ما با آمریکایی‌ها مذاکره کنیم [تا] موضوع حل بشود؛ گفتیم خیلی خب، اصرار دارید شما، در این موضوعِ بالخصوص بروید مذاکره کنید؛ ولی در همان سخنرانی اول امسال گفتم من خوشبین نیستم؛ مخالفتی نمی کنم اما خوشبین نیستم.» (بیانات در دیدار با مردم آذربایجان – ۲۸ بهمن ۱۳۹۲)

حال به این بخش از سخنان حسن روحانی در گفتگوی زنده تلویزیونی نهم اردیبهشت با مردم دقت فرمائید: «به سهم خودم با شناختی که از دنیا و مساله دارم، نسبت به مذاکرات بدبین نیستم، اما این‌که آیا در زمان شش ماه بتوانیم به توافق برسیم، وابسته به این است که طرف مقابل ما آماده تعامل درست باشد. خوشبینی و بدبینی در دنیای سیاست معنا ندارد و باید واقع‌بین باشیم.»!؟

اینک سوال اینجاست که چه نامی می توان بر این اظهارات کاملاً متناقض با تواصی امام خامنه ای گذارد؟!

از جناب شیخ حسن روحانی باید پرسید، ایشان که همواره مدعی ارتباط مرید و مرادی با رهبری معظم انقلاب بودند و حضرت آقا را امام و خود را مأموم ایشان می دانستند، چرا علیرغم بدبینی حضرتش، کماکان چشم امید به سمت غرب دوخته اند؟!

از جناب حقوقدان حداقل انتظار می رفت که برای حفظ ظاهری وحدت کلمه میان سران نظام هم که شده، اینچنین بر طبل تفرقه و افتراق نکوبند و همواره به شجره طیبه ولایت مطلقه فقیه تمسک جویند.

برای حسن ختام این وجیزه، بازخوانی عبراتی نورانی از امام خمینی(ره) پیرامون ولایت فقیه و ضرورت اطاعت از این مقام الهی انتخاب شده است که بی هیچ قضاوت و مصداق یابی، تنها به جهت تقویت باور نیروهای معتقد به خط امام(ره) و قرابت هرچه بیشتر آنان با منویات پیر سفر کرده امت، ضروری به نظر می رسد: “اینقدر تبعیت نکنید از این غربیها، از این شرقیها. کافی است ظلمی که به ما تاکنون شده است. باز هم باید ما زیر بار ظلم برویم؟ باز هم از زیر بار اسلام می‏ خواهند خارج شوند؟ یک مساله «تشریفاتی»! بله، آقایان بعضیشان می‏ گویند مساله ولایت فقیه یک مساله «تشریفاتی» باشد، مضایقه نداریم؛ اما اگر بخواهد ولیّ، دخالت بکند در امور، نه، ما آن را قبول نداریم. حتماً باید یک کسی از غرب بیاید دخالت بکند؟!” (صحیفه نور جلد ۱۰؛ قم – ۱۳۵۸/۷/۱۲)