به گزارش ۸دی نیوز به نقل از جهان نیوز، حربه فعالان جریان اصلاحات و برخی دولتمردان برای زدن مهر بر لب منتقدان خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد، رنگ باخت. مبنا و توجیهاتی که پشت این حربه سیاسی قرار داشت، هرگز نتوانست برچسب دوگانگی را به طیف غالب منتقدان دولت یازدهم بچسابند.

بر پایه این هجمه سیاسی، محافل و رسانه‌های اصلاح‌طلب مدعی اند منتقدان اشتباهات دولت یازدهم، در مقابل نواقص دولت سابق سکوت کرده‌اند و به همین دلیل حق نقد عملکرد دولتمردان کنونی را ندارند.

معاون اول رئیس جمهور: منتقدین ما که اینطور رگ‌های گردن را قوی کرده‌اند، در دولت قبل کجا بودند؟

گرچه این اتهام سیاسی با گستردگی و اصرار شخصیت‌ها و رسانه‌های حامی دولت پیگیری شده، اما هنوز آنقدرها از دوران دولت سابق نگذشته است که افکار عمومی انتقادات صریح منتقدان اصولگرا به اقدامات نادرست و اشتباه مسئولان اجرایی دولت گذشته را فراموش کنند.

البته به نظر می‌رسد این واقعیت برای طراحان سناریوی سیاسی مذکور اهمیت چندانی ندارد و هدف آنان از زدن “برچسب عملکرد دوگانه” به منتقدان دولت یازدهم، صرفا بستن فضای نقد و به حاشیه بردن اقدامات نادرست و عملکرد ضعیف بخشی از مدیران اجرایی است. هدفی که نه تنها کارگر نیفتاده که به واسطه برخی تصمیمات شگفت‌آور دولتمردان و ابهاماتی در کارنامه ۹ ماهه آنان ثبت شده، حوزه منتقدان را به توده‌های مردم هم گسترش داده است.

اکنون بسیاری از ناظران سیاسی و توده‌های مردم درگیر سوالات و تردیدهای مختلفی درباره رویه بخشی از دولتمردان شده‌اند و نقدهای جدی و صریحی را درباره آنان مطرح می‌کنند؛ از رانت ۶۵۰ میلیون یورویی، ماجرای توزیع جنجالی و محدود سبد کالا، افزایش دامنه‌دار قیمت کالاها و خدمات ضروری مردم، پنهان کاری در توافق ژنو و مذاکرات هسته‌ای،‌ ناتوانی بانک مرکزی در کنترل بازار ارز، ثروت‌های میلیاردی برخی وزرا و داشتن سهام در شرکت‌های خصوصی، مراودات مالی برخی وزرا با دولت، اشرافی گری، رواج استفاده از هواپیمای اختصاصی و تغییر دکوراسیون در بین برخی مقامات ارشد دولت و…

چند وزیر دولت بین ۸۰۰ تا هزار میلیارد تومان ثروت دارند

نکته تامل برانگیز اما، موضع فعالان سیاسی و رسانه‌ای جریان اصلاحات و حامی دولت در برابر این عملکردهای نادرست و پر اشکال است. آنان نه تنها در برابر اشتباهات دولتمردان سکوت نکرده‌اند که تمام توان و استعداد خود را برای حمایت و توجیه عملکرد دولت به کار بسته‌اند و همان طور که گفته شد طیف تندروی آنان حتی تمایل دارند دهان منتقدان را هم ببندند. این رویه افراط انگیز حتی به جایی رسید که مردم به دلیل عدم همراهی با سیاست‌های دولت متهم به “نادانی و حرص و ولع” شدند.

در واقع به زعم اصلاح‌طلبان،‌ انتقاد از دولت و مسؤولان اجرایی گذشته یا جریان رقیب اصلاحات است که مجاز و ضرورت محسوب می‌شود و اگر روزی پیکان نقد به سمت مسؤول یا دولتی برگردد که به ادعای آنان اصلاح‌طلب است، اسمش می‌شود تخریب و سنگ‌اندازی و باید جلوی آن را گرفت.

جهانگیری: برخی‌ها فقط تخریب می‌کنند

اکنون صحنه آزمایش محافل سیاسی و رسانه ای اصلاح طلبی است که انتقاد نکردن از عملکرد دولت سابق را تقبیح می‌کردند؛ چشم‌های ناظران سیاسی در حال رصد است که ببیند آیا آنان به این قاعده‌ای که خود وضع کرده‌اند پایبند هستند یا همچنان که تاکنون نشان داده‌اند انتقاد و حمایت را بر پایه حد و مرز منافع سیاسی و اقتصادی خود تعریف می‌کنند.

«حق انتقاد از روحانی را ندارید چون قبلا سکوت کرده‌اید!»

البته افکار عمومی در این عرصه هوش بالایی دارد و به سرعت دوگانگی و تناقض در شعارها و رفتار سیاسیون را تشخیص می‌دهد. همواره برای مردم کار سختی نبوده است که دریابند چه کسانی مدافع حقوق و دغدغه‌های آنان بوده و حرف دلشان را زده‌اند و چه کسانی به دنبال انتقاد کاسبکارانه بوده‌اند.