به گزارش خبرنگار ۸دی، سیاست ایران در سال ۹۶ روزهای پر فراز و نشیبی را سپری کرد، بعد از انتخابات سال ۹۶ مردم منتظر بودند وعده های عملیاتی را از منتخب ملت یعنی دکتر حسن روحانی ببینند ولی چیدمان کابینه پیام خوبی را به مردم ارسال نکرد و مردم همان روال چهار سال گذشته یعنی دست به عصا بودن و با مشکلات مدارا کردن و ترس شدید از آینده و دوری از کار جهادی را مشاهده کردند.

زمانی که دولت بودجه را به مجلس فرستاد گران شدن بنزین از ۱۰۰۰ تومان به ۱۵۰۰ و بودجه های میلیاردی برخی دستگاه ها که خروجی قابل مشاهده ای برای مردم نداشت جامعه را شوک زده کرد و فضای مجازی پر شد از اعتراض به وضع موجود، اعتراض به فسادهای میلیاردی، اعتراض به رانت خواری عده ای از نورچشمی ها و ژن های خوب، اعتراض به فقر، اعتراض به حقوق های نجومی و اعتراض به وضع اقتصاد.

مردم برای اینکه شدت ناراحتی خود را به مسئولان برسند تجمعاتی را علیه این وضع در سراسر کشور به صورت خودجوش انجام داده و می خواستند نظام هر چه سریعتر این مشکلات را حل کند اینک مخاطب مردم تنها دولت نبود زیرا دیگر به آن امیدی نداشتند بلکه مردم از تمام دستگاه های حکومتی و تمام قوا می خواستند مشکلات را هر چه سریعتر حل کند.

اعتراض به وضع معیشت در تاریخ انقلاب بی سابقه بود و هیچ زمانی نبود که مردم قشر ضعیف اینگونه صدای خود را به مسئولان برسانند، این گونه اعتراض چند علت دارد اول اینکه متاسفانه سال هاست که مسئولان صف خود را از مردم جدا کردند و نمی گذارند صدای مردم به آنان برسد، فوبیای بیش از حد و مصنوعی مسئولان از ترور و سوقصد سالهاست که آنان را از مردم جدا کرده و در برخی از موارد این جداماندن بدجوری به ذوق می زند، ماشین های شیشه دودی با چند محافظ گردن کلفت که مردم و خشن و بی اعصاب، باعث شده مردم بدجوری از مسئولین زده شده و به کل از آنان ناامید شوند در صورتی که اکثر مسئولان به این حفاظت نیازی ندارند و نباید صف خود را از مردم جدا کنند و این جدایی این پیام را به مردم می دهد که صف مسئولان مانند اشراف بوده و صف مردم مانند رعیتان زمان شاه.

مسئولان باید هر چه سریعتر تمام توان خود را به کار گیرند تا واقعا مردمی باشند و از روی پوپولیسم و رای آوری مردمی نشوند مانند کسانی که به خود مردمی نژاد می گفتند و بعد از گذشت سالها مشخص شد این مردمی بودن برای رای اوری است نه خود مردم. به اندازه ای مردم تشنه این رفتار از مسئولان هستند که مسئولان پوپولیست( عوام فریب) را به مسئولان اشرافی ترجیح می دهند.

نکته بعدی که مردم را به خیابان ها کشاند بستن دست های رسانه ها بود، نظام می تواند با آزادی بیان بیشتری که به رسانه ها می دهد این رسانه ها را پل ارتباطی بین خود و مردم کند زیرا به هر میزان که رسانه ها خطوط قرمز بیشتری داشته باشند به همان اندازه مردم نسبت به آنان بی اعتماد شده و به رسانه های بیگانه اعتماد کرده و نتیجه این می شود که کانال مجهول الهویه ای مانند آمدنیوز اعتراضات مردمی را به اغتشاش تبدیل می کند و ماهی خود را از آب گل آلود اعتراضات بیرون می کشند.

نکته بعدی به سر رسیدن صبر مردم بی صداقتی مسئولان نسبت به مردم است، گرانی بیداد می کند ولی عده ای از مسئولان به تلویزیون می آیند و اوضاع را گل و بلبل تصور می کند مسئولان باید با مردم صداقت داشته و اگر مشکلی هست با مردم به میان بگذراند و مردم را خودی بدانند تا مردم اعتمادشان از بین نرود، مسئولان وعده سرخرمن ندهند و زمان مشخصی برای حل مشکلات به مردم ارائه کنند.

سیاست زدگی مسئولان و انداختن تقصیرها به دولت های قبل و این گروه و آن گروه علت دیگر خشم مردم از مسئولان و مجموعه نظام بوده و کشور برای از بین رفتن مشکلات خود باید به انسجام همه گروه ها برسد، اگر دولت قبل نکته قابل تقدیری داشت این دولت باید بگوید و سیاه نمایی گذشته مردم را ناامیدتر می کند. مشکل امروز کشور با صداقت و تلاش حل می شود نه با سیاست زدگی، باید انصاف داشت و خوبی های جناح مخالف را دید.

در پایان باید گفت اعتراضات دی ماه ۹۶ در کشور زنگ خطری برای نظام بود، مجموعه نظام اگر می خواهد به اهداف بلند خود برسد باید با فساد، تبعیض مقابله کرده و مسئولان تنبل، فشل، فاسد، رانت خوار، بی عرضه و کم توان را از درون خود تسویه کند و اگر این اقدامات صورت بگیرد آینده نظام روشن خواهد بود ان شالله زیرا دشمن مانند مگسی است که به دنبال سواستفاده از زخم های درون است و تا زمانی که  زخم را درمان نکنیم مگس ما را آزار می دهد.