به گزارش خبرنگار ۸دی، چند روز پیش فیلمی از جهانگیری معاون اول رئیس جمهور در همایش روز جهانی آینده منتشر شد که در آن فیلم گفته بود: «این متولدین در هر مقطعی به هر موضوعی که ورود پیدا می کنند مشکل ایجاد می کنند زمانی به دبستان وارد شدند روزنامه ها می نوشتند مدارس چهارشیفته داریم بعد در دبیرستان و دانشگاه هم همینطور، این جمعیت اکنون وارد بازار کار شده اند یک حجم بالایی فارغ التحصیل بیکار داریم و باید برای شان کار درست کنیم  کار هم که درست نکنیم آسیب های اجتماعی بیشتر می شود.»

جهانگیری بعد از انتشار این فیلم یک بار ادعا کرد که سخنان وی تقطیع شده و منظورش چیز دیگری بوده ولی در بیانیه ای دیگر از متولدین دهه شصت دلجویی کرده و آنان را آینده های کشور دانست.

صحبت های جهانگیری نشان از تفکری می دهد که سال ها در ذهن مسئولان ایرانی جا خوش کرده و آن هم تفکر «فرزند کمتر زندگی بهتر» تفکری که رهبر معظم انقلاب در این باره از خداوند متعال عذرخواهی کرده که چرا این تفکر را در دهه ۷۰ باور داشته است.

حقیقت این است که مهمترین عامل توسعه یک کشور جمعیت انسانی بوده و این جمعیت انسانی زمانی که به جوانی برسد می تواند پتانسیل بی نظیری برای خلاقیت، پیشرفت، توسعه و تحول باشد، اما چرا پتانسیل عظیم دهه شصتی ها آن طور که باید استفاده نشد. در زیر به چند علت آن خواهیم پرداخت:

جوانان ما زمانی دانشگاه رفتن را ایده آل خود می دانستند و هر فردی که به دانشگاه می رفت آینده شغلی و آینده زندگی اش به شدت روشن تصور می شد، مسئولان نه تنها با این تفکر مقابله نکرده بلکه خود این تفکر را ترویج دادند دانشگاه ها را بدون در نظر گرفتن ارتباط صنعت با دانشگاه توسعه  داده، به ترویج آموزشگاه های کنکور کمک شده و آموزش عالی کشور را به این روز انداختند.

مسئولان غافل ما بدون اندکی تامل روز به روز دانشگاه ها را بیشتر کرده و وقتی با سیل دانش آموختگان لیسانس دهه شصتی مواجه شدند به توسعه مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری پرداختند، حال جوان دهه شصتی مجبور بود با خواندن مقاطع عالی تحصیلی به آینده امیدوار باشند، این تفکر در سالهای ابتدایی نتیجه خوبی داد ولی چند سالی بیشتر طول کشید که این تفکر نیز منسوخ شد و اینک جامعه پر شده بود از دهه شصتی های فوق لیسانس و دکتر که توقعشان نیز از زندگی، کار، ازدواج بسیار بیشتر از قبل شده بود. بعد از آزمون و خطاهای بسیار مسئولان فهمیدند مهارت آموزی بسیار بهتر و کم هزینه تر برای اشتغال است.

عده ای از دهه شصتی ها در مواجه با بیکاری به افسردگی، اعتیاد و آسیب های مختلف اجتماعی رسیدند، عده ای به کارهای بی ارتباط با رشته تحصیلی پرداخته و غم انگیزتر این است که بیکاری کار را به جایی رساند که عده ای از جوانان  به مشاغل خدماتی مانند رانندگی و منشی گری تن دادند.چند وقتی است که فکر خروج از کشور به این جوانان رسیده و دهه شصتی ها با هر تفکر وبا هرتحصیلاتی سعی می کنند به خارج از کشور رفته تا آینده نداشته خود را در آن جا بیابند.

مسئولانی که کار را به اینجا رساندند و با بی کفایتی کشور را به این مرحله رساندند حق ندارند جوانان را به علت زیاد بودن جمعیت سرزنش کنند اگر جمعیت این نسل زیاد است منابع خدادای این سرزمین مانند نفت، گاز و معادن نیز بسیار زیاد است. اگر دهه شصتی ها بیکران هستند خلاقیت، استعداد آنان نیز بیکران است ولی مدیران تکنوکراتی و پیرمرد مشاغل را سفت چسبیده اند و تنها به جوانان دور و ور خودشان می دهند.

باید به آقای جهانگیری گفت شما به عنوان یک عضو قدیمی حزب کارگزاران که هم در دولت هاشمی بودید و هم در دولت اصلاحات وزیر شدید و اینک هم معاون اول و همه کاره دولت روحانی هستید برای اشتغال جوانان دهه شصتی چه کردید؟ باید به صراحت گفت آقای جهانگیری اگر جوانان این کشور در حال ترک کشور به علت بیکاری و ناامیدی از آینده هستند شما بیش از دیگران مقصر هستید و قطعا باید در پیشگاه عدل الهی پاسخگو باشید.

ای کاش عده ای از مسئولان جمهوری اسلامی به خود می آمدند و به جای حرف درمانی راهکاری برای برون رفت مشکلات کشور می دادند و با کار و تلاش و تلاش و تلاش گامی در اعتلای ایران برمی داشتند.