سرمایه‌گذار لنگرود: بانک‌ها ما را از بین می‌برند/ تعداد کارگران کارخانه از ۳۰۰ نفر به ۱۴ نفر رسید

رضا جواهری یکی از سرمایه‌گذارانی است که وضعیت پیله ابریشم و جریمه‌های سنگین بانک‌ها وی را زمین‌گیر کرده است که در این زمینه گلایه دارد.

سرمایه‌گذار لنگرود: بانک‌ها ما را از بین می‌برند/ تعداد کارگران کارخانه از ۳۰۰ نفر به ۱۴ نفر رسید

به گزارش ۸دی به تقل از لنگرخبر، علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی پنج بهمن‌ماه گذشته برای  بازدید از چند پروژه عمرانی وارد لنگرود شد و در جلسه شورای اداری با حضور سرمایه‌گذاران لنگرودی شرکت کرد تا از دغدغه‌های آنان آشنا شود.

رضا جواهری یکی از سرمایه‌گذارانی است که وضعیت پیله ابریشم و جریمه‌های سنگین بانک‌ها وی را زمین‌گیر کرده است که در این زمینه گلایه داشت.

فیلم کامل صحبت وی در جلسه با وزیر کار را در زیر ببینید.

 

این سرمایه‌گذار لنگرودی در این فیلم گفت: در زمان اوج پیله ابریشم در گیلان، طی صحبتی که با استاندار وقت و نماینده ولی‌فقیه انجام شد از من خواسته شد که کارخانه ریسندگی ایجاد کنم که این کارخانه را با زیربنای هفت هزار مترمربع و سرمایه ۱۰ میلیارد تومان احداث کردم که ۲۸ تریلی ماشین‌آلات برای کارخانه را نیز از کشور ژاپن خریداری کردم.

وی افزود: احداث این کارخانه موجب اشتغال برای ۳۰۰ نفر شد که ظرفیت تولید ابریشم در هرسال نیز ۳۰۰ تن بود.

جواهری ادامه داد: به دلیل نبود پیله ابریشم در دو سال اخیر، تعداد کارگران کارخانه از ۳۰۰ نفر به ۱۴ نفر رسید و درنتیجه نتوانستیم ادامه کار دهیم.

وی افزود: از ۱۰ میلیارد سرمایه‌گذاری اولیه ۵۰۰ میلیون تومان از پنج بانک تسهیلات دریافت کرده بودم که تاکنون چهار میلیارد بابت تسهیلات به بانک‌ها پرداخت شد و بازهم بانک‌ها دو میلیارد تومان مطالبه می‌کنند.

این سرمایه‌گذار لنگرودی بیان کرد: بانک‌ها ما را از بین می‌برند، ما ۵۰۰ میلیون تومان وام گرفتیم، تاکنون از بهره و جریمه و غیره چهار میلیارد پرداخت کردیم و با این وضعیت توان ادامه حیات نداریم.

نظرات

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط پایگاه خبری تحلیلی 8دی در وبسایت منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد، منتشر نخواهد شد.
جواد
آقای رضا جواهری اشکال کاراینجاست؛ توجه نمائید؛ سال ۱۳۸۱ آقایان هاشمی و حسن روحانی با مشاوره محمود سریع‌القلم در مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت، طرحی به نام «چین‌نو» (بهره‌گیری از الگوی چین در سیاست درهای باز) را شروع کردند. سال ۹۲ با رأی آوردن آقای حسن روحانی این طرح رسماً کلید خورد. دولت یازدهم بر آن شد تا ما نیز همچون چین دست از تفکر ایدئولوژیک خود برداشته و درهای کشور را به روی غرب باز کنیم. تمام آن‌چه که در مذاکرات هسته‌ای سال ۹۲ به این سو انجام شد، تنها مقدمه‌ای برای سیاست درهای باز بود. نخستین فاجعه‌‌ی سیاست درهای باز اینجاست که دیگر ابداع و ابتکاری نداریم؛ صرفاً بازار مصرفی برای انواع کالاهای خارجی شده‌ایم! گویی از ابتدا هم قرار نبود از مذاکرات، آبی برای مردم ما گرم شود؛ برجام، مقدمه‌ای برای باز کردن درهای کشور بود تا از ۱۱ کشور مربا به ایران وارد شود؛ از سنگ پا تا بوئینگ و ایرباس وارد کشور می‌شود، اما خودمان حق تولید نداریم! ۸۰ میلیون نفر ایرانی ،این توانائی داردند که تمامی نیازها را خودشان تأمین نمایند. اما به بهانه آن‌که وضع کشور خوب بشود، درها را به سمت بیرون باز کردیم تا اشتغال فعلی‌مان نیز از دست برود. البته مسئله بانک هم که عنوان شده مسئله ساز بسیاربزرگی است ؛ چراکه اساس آن بر رباست ؛ ربا،جنگ باخدای متعال است،این فقط درقرآن کریم نیست؛!! بلکه درتورات هم هست؛!!! این مطلب که بانک ها ربوی کارمیکنند را 61 بار درعرض یک سال هفت مرجع تقلیدحاضر و مشهور فرموده اند؛ خیلی پیچیده نیست ؛ اشکال این مشکلی شما باآن مواجه شده اید،روشن است.
در حاشیه