به گزارش ۸دی، از میان تمام تصاویری که در سال‌های دور و کور از هنرمندان دنیا دیده‌ام، آن عکس‌ها از سرکار خانم آنجلینا جولیِ هالیوودی‌ها توجهم را جلب کرد که نامبرده لباس‌های محلی پاکستانی‌ها را تن کرده بود و مابین دخترهای غریب افتاده‌ی پاکستانی می‌چرخید و با آن‌ها ابراز همدردی می‌کرد. بماند که همدردی کسی مثل آنجلینا جولی با پاکستانی‌ها، افغانستانی‌ها و عراقی‌ها مثل اشک ریختن نتانیاهو برای فلسطینی‌هاست.
ازاین‌رو که مسببین سیاه‌روزگاری امروزِ مظلومین دنیا همین‌ها هستند که حتی با جابه‌جا کردن یک لیوان آب هم سیاست‌های کثیفشان را دنبال می‌کنند و بر این باورند که جهان ارث پدری‌شان است.
همدردی این خانمِ سینماگر هرچند شوآف اما جالب به نظر می‌رسید!
به مدت چند روز تمامی رسانه‌های دنیا تیتر یکشان را برای حرکت انسان دوستانه وی و سالیان بعد هم متن خبرهایشان را به ایشان تخصیص دادند که آی جهانیان! بیایید و ببینید که ما چه هنرمند انسان‌دوستی داریم!!
کمک به جنگ‌زده‌ها و به نوعی آدم‌های مظلوم دنیا مسئله‌ای است که متعلق به هیچ جبهه‌ی سیاسی و یا دسته‌ی فکری خاصی نیست.
مسئله بیشتر رنگ و بوی انسان دوستانه دارد و ریشه در احکام دینی.
فرقی ندارد به دین موسی باشی عیسی یا حضرت محمد!
کتابت تورات باشد انجیل، یا قران.
دادخواهی از مظلومان به رسم ادیان و به تبعیت از رسولان همان دین است.
ماجرا آن‌قدر شیرین و دل‌چسب است که گاهی آدم‌هایی که میانه‌ای با هیچ فرقه‌ی دینی هم ندارند سنگ حمایت از مظلومان را به سینه می‌زنند.
حال جالب است که بدانید در یکی از کشورهای دنیا که اسمش از خاطرم رفته است هنرمندان و خاصه، بازیگرانی هستند
که با آوردن نام چند کشور مظلوم و جنگ‌زده رگ غیرتشان به مثابهی پفیلا باد می‌کند و احساس خطر می‌کنند.
شور و واویلا راه می‌اندازند که آی ایها الناس! شمایی که برای فلسطین و لبنان و یمن دل می‌سوزانید آیا از کپرنشینان فلان شهرمان باخبرید؟
شمایی که در لبنان جنگ‌زده مدرسه ساخته‌اید اصلاً آیا میدانید که دهاتی در همین بلاد خودمان هست که کودکانش از نعمت سوادآموزی بی‌بهره‌اند چون مدرسه ندارند؟
توی پازلِ ناقصِ فکریِ بعضی‌ها کمک کردن به آدم‌های ناتوان مرزبندی دارد!
یعنی آدم‌های خیر فقط یک‌راه دارند یا زیر بالینِ هم‌وطنان خودشان را می‌گیرند یا زیر بالینِ هم‌وطنان خودشان را!!!!
(از اتاق فرمان اشاره می‌کنند که کشورهای دیگر در قحطی هم بمیرند ملالی نیست)
خدا را شکر که ما در کشورمان از این جنس سلبریتی‌ها نداریم!
از این‌ها که هر وقت از فیلم نامه‌های جنسی و نیمه جنسی‌شان فارغ شدند برای پیدا کردن زیر بغل مار بنشینند به تماشای رسانه ملی کشورشان و از این مجری و از آن تبلیغ اشکال بگیرند و با چند خط سیاه‌مشق قند توی دلشان آب شود که:
دیدید!؟ دیدید چطور با یک حرکت و چند خط اینستاگرام نوشته ساختار نظم نوین جهانیشان را به‌هم‌ریخته‌ام؟
هزار الحمدالله شکر که در کشوری زندگی می‌کنیم که هنرمندانش خوب می‌دانند که هر سخن جایی و هر نکته آره و اینا …
برای مثال از همان کشوری مثال می‌زنم که اسمش از خاطرم رفته.
در آن کشور مذکور بازیگران مرد برای حضور در فرش قرمز جشنواره‌های کشورشان از پیژامه، مانتو و سایر البسه‌هایی که به انگشت‌نما شدنشان کمک می‌کنند دریغ نمی‌کنند!
جانم برایتان بگوید که من این عکس‌ها و فیلم‌ها را هم از ماهواره‌ی خانه‌ی همسایه‌مان دیده‌ام!!!
والا ما که توی کشورمان از این‌طور چیزها نداریم
ما اینجا نهایتاً از قانون ورود به استادیوم …
جانم؟
شیر خشک فاسد؟
جان؟
پیشنهادات ناجوانمردانه؟
شوآف های سیاسی؟

بگذریم اصلاً …بگذریم!
ما اینجا سلبریتی‌هایمان علیه قوانین کشورمان نیستند! یعنی زمین به آسمان بیاید و آسمان به زمین، در مسائلی که تخصصی در آن ندارند کلامی اظهارنظر نمی‌کنند.
ملت را علیه دولت و نظاممان نمی‌شورانند!
غایتِ دغدغه‌هایشان استادیوم رفتن نیست!
اینجا هنرمندان همه حامی حقوق کودکان و نهایتاً حقوق حیوانات هستند!
القصه شما که این خطوط را می‌خوانید چه اهل دیار ما هستید و چه آدم‌های آن ولایتی که اسمش از خاطره‌ام رفته، یادتان باشد
سلبریتی‌ها از نویسنده‌ها گرفته تا بازیگران، ویترینِ لوکسِ یک فروشگاه بدلیجات هستند!
آدم‌های محترمی که هیچ‌وقت فرصتِ توی قالب خودشان بودن را نداشته‌اند، به اقتضای شغلشان در هزار و یک نقش فرو رفته‌اند و همین شده است مزیدی بر این علت که فکر کنند:
دانای کل داستان ایشانند.
بگذریم از این ولایت و از آن ولایت آدم باید با ولایت عشق زنده باشد.

آدم باید دینش را به دنیایش نفروشد، آدم باید گوش‌هایش برای شنیدن صدای مظلومان دنیا شنوا باشد.
قبول که در آشفته‌بازار دنیا بعضی گوش‌ها به درد شنیدن فرو صوت‌های مظلومان نمی‌خورد.
اما شما یادتان باشد آدمی به مهر زنده است! به عشق و به دادخواهی از مظلوم!

انتهای پیام/