به گزارش ۸دی نیوز و به نقل از بلاغ ،جشنواره فیلم فجر با همه پستی ها و بلندی هایش و تمام اشکالات و نقدهایش به پایان رسید اما جای سخن برای بعضی از نکات فراموش شده در جشنواره ی فیلم فجر  باقی است که جشنواره ای که می خواست نشان از ادب و فرهنگ سینمایی ایران باشد آنگونه که شایسته و درخور سینماگران و هنرمندان بود برگزار نشد این عدم برگزاری نادرست و پایین بودن سطح کیفی نحوه ی برگزاری را می توان از جناب وزیر آقای جنتی خرده گرفت.

افتتاحیه فیلم فجر با سخنرانی یکی از نمادهای فساد سینما پهلوی«سعید راد»شروع شد انگار دوستان ارشادی مان ادای دین به سینما پهلوی را نمی توانستند ادا کنند برای همین به یکی از عناصر ناهنجار آن دوران سپردند و او را به میدان آوردند !!!انگاربعضی ها در این جشنواره قرص فراموشی خورده بودند که از گذشته ناهنجار این هنرپیشه صرف نظر کرده و او را به اسطوره ای برای سینمای ایران تبدیل کردند و بیش از این هم نمی توانستیم انتظار داشته باشیم که حرف هایش رنگ و بویی از گذشته ی تاریک سینما پهلوی به میان نداشته باشد.

و از طرفی نیز حضور بازیگران و جلوه گری آنان در جشنواره ی فیلم فجر نیز یکی از تیرهای تهاجمات فرهنگی آمریکا و غرب بود و  تا آنجا پیش رفت که نحوه ی حضور بازیگران زن در اختتامیه ی جشنواره فیلم فجر فرصت را از دوربین رسانه ی ملی گرفت که  حتی دوربین هم از این نحوه پوشش خجالت کشید و از به تصویر کشیدن بازیگران زن ممانعت کرد تا به طور تمام قد نمایندگان حجاب زن ایرانی را به نمایش بگذارند جز مریلا زارعی که با شیار۱۴۳ به واقع  طعنه ای بر دیگر هنرمندان زن حضور یافته در جشنواره زد تا دوربین ها بتوانند با خیالی آسوده آن را به ثبت برسانند.

و اما یوسف کنعان جشنواره فجر که قربانی رستاخیز شد. حاتمی کیا پیام «چ» را این گونه توصیف می کند که چمران من«صلح طلب است نه به هر قیمتی».

حاتمی کیا باید فکر می کرد که اکنون در کدامین برهه ی زمانی قصد پرده برداری از این اثر فاخر را دارد که طعم تلخ صلح طلبی را چشیده است آن هم به هر قیمتی!

حال اگر طعم تلخ توافق نامه ژنو را بعضی ها از زیر کامشان بیرون کرده اند و هنوز هم آن را برد-بردی برای ملت ایران می دانند صلح طلبی چمران و آنان که ارزش های چمران را الگویی برای خود می دانند را تضادی با آرمان های صلح طلبانه ی خود با آمریکا پنداشته و ارزش را ضد ارزشی تلقی می کنند.

اما ژنو وتوافق نامه اش به حاتمی کیا و امثال ایشان نشان داد که می شود قطعنامه ی ۵۹هشت دیگری را رقم زد و احمدی روشن و قشقایی و شهریاری و رضایی نژاد و امثال آنان را که برای پیشرفت دستاوردهای هسته ای ایران تا پای جان ایستاده بودند را می توان مانند«چ»ذبح نمود و برچسب پلمپ را بر دهان آنان کوبید.

با اینکه دولت اعتدال و ارامش و صلح قصد مصادره ی «چ»را به نام خود داشت اما جایزه ی ویژه ریاست جمهوری به چمران حاتمی کیا نرسید و حال و هوای سیاسی بر جشنواره حاکم شد و تا آنجا پیش رفت که رستاخیز سیاسی مدیران سینمایی اعتدال گوی سبقت را از چمران صلح طلب حاتمی کیا ربود.

ابراهیم حاتمی کیا مرد این روزهای سینمای ایران است از بزرگی و مقام حاتمی کیا چیزی کم نشده است همانگونه که در اختتامیه فیلم فجر با اینکه «چ»را از میدان بیرون راندند که جای تعجب دارد که معیارها و ملاک های داوران برای فیلم فاخر چه بوده است؟ که «چ»از گرفتن آن بی بهره بود وفیلمی با مضمون اعتراض از دولت قبلی گوی سبقت را از حاتمی کیا ربود!!

حاتمی کیا روح و نفس سینمای ایران است که به حق در فیلم «چ» با بکارگیری از نیروی جوان و خوش فکر این مملکت توانست سکانس تاریخی و درخشان سقوط هلیکوپتر را به تصویر بکشاند این در حالی است که او می توانست برای این صحنه اسکار گرفته ها را به میدان بیاورد اما او به جوانان این مرزو بوم اعتماد کرد و از اعتمادش هم احساس رضایت دارد.

بزرگ مردی همچون حاتمی کیا می تواند جریان«سینمای سفارتی»را زیر پاهایش له کند و غرور و افتخار ملی را دوباره به میهن بازگرداند او از همان زمانی که در پاسخ به بودجه ی دولتی فیلمش گفت:بودجه فیلم های مرا جشنواره ی برلین و سفارت هلند نمی دهند اگر هم بدهند من نمیگیرم.باید فکر این روزهایش را می کرد که بعضی از سینماگران غرور ملی شان خرد شده است و به اسکار و جشنواره های غرب چشم دوخته اند و آن را سکوی پرتابی برای خود می شمارند و جوایز آن را تافته ای جدا بافته از دیگر جشنواره ها میدانند حتی اگر تکه آهن فرم یافته ای باشد.

اما در پایان باید بگوییم که همه ی منتقدان و آنانی که چشم از «چ»پوشیدند و چمران را از نگاه حاتمی کیا نپسندیدند باید بگوییم:«چ,چمران خمینی به روایت حاتمی کیاست».