به گزارش سرویس وبلاگستان ۸دی، ناتمام ۱۴۰۴ در بروزرسانی خود نوشت:

میدونستیم تصمیم ژنو یعنی چه!

اما نمیدونستیم تصمیم اخیر ژنو به معنای تسلیم قدرت های بزرگ در برابر ملت بزرگ ایران است! تصمیمی که باعث پلمپ خواسته ی یک ملت شد! خواسته ای که بیش از یک دهه براش تلاش کردیم، چندین شهید هسته ای فقط نمونه ی کوچیکی از تلاش های ملت بزرگ ایرانه، اما امروز اثری از اون تلاش ها برای رسیدن با خواسته نیست! و تصمیمی که توسط دولتمردان ما بعنوان بُرد از آن یاد می شود و در آن سوی آب ها برداشت دولت مردان غربی از این تصمیم باخت ایران و تسلیم ایران در برابر خواسته های آن هاست !

توافق نامه ژنو معروف که این روزها بر سر زبان ها افتاده در روز ۳ آذر ۱۳۹۲ بین ایران و گروه ۱-۷ امضا شد! (داخل پرانتیز : خسته شدیم از بس ۱+۵ رو تو رسانه ها شنیدم!)

برداشت هایی که از توافق ژنو میشد برای هر طرف خاص بود! تفسیر مذاکره کنندگان ایرانی از این توافق نامه نشان پیروزی را داشت اما در سوی دیگر ضد آن!

توافقی که بعد از گذشت دو ماه از امضای آن همچنان بعضی ها سردرگم هستند که این توافق برای ایران و جهان به معنای برد-برد بود یا باخت-باخت و یا برد تنها یک طرف!

در هر صورت این توافق بعد از چندسال مذاکره، یک موفقیت بزرگ برای آمریکایی ها بود! توافقی که قرار بود در پی اون زبان تحریم رو به زبان تکریم تغییر بده اما…

اما همچنان تهــــــــــــــدیــــــــــدهاشون ادامه داره …

طولی نکشید که در ۱۶ آذر ۹۲، تقریبا دو هفته بعد از امضای توافق نامه ژنو اوباما، در نشستی گفت “اگر ایران به توافق پایبند نماند تحریم ها را افزایش می دهیم و آمادگی برای گزینه نظامی وجود دارد!”

در همون روزها دانکن هانتر عضو کمیته نیروهای مسلح دولت آمریکا در گفتگویی گفت که ” فکر میکنیم اگر ما مجبور باشیم ایران را بزنیم نباید با نیروی زمینی عمل کنیم، بلکه باید این کار را با بمب های اتمی تاکتیکی انجام دهیم تا آنها را برای دو یا سه دهه به عقب برانیم!!!”

۱۹ آذر، یعنی ۱۶ روز بعد از توافق نامه نمادین ژنو ، جان کری هم در مصاحبه ای که داشت ذکر کرد که “اگر ایران بخشی از این توافق نامه را نقض کند همه پیشرفت ها متوقف خواهد شد و آمریکا می تواند به صورت نظامی پاسخ دهد!”

بله! اینجا بود که ردپای اسرائیل در تفسیر طرف آمریکایی از توافق نامه ژنو و تاکید بر روی گزینه نظامی با وجود توافق نامه و زبان تکریم رئیس جمهور ایران، آشکار شد! اوباما در دیداری که با نخست وزیر رژیم صهیونیستی داشت ایران رو نگرانی مشترک کشور خودشون و رژیم اشغالگر قدس دونست و با لحنی تند ایران رو تهدید کرد!

خلاصه نوبت رسید به معاون سخنگوی وزرات خارجه آمریکا که اونم بحث گزینه ی نظامی رو در صورتی که راه حل دیپلماتیک نباشه مطرح کرد!

پس از اظهار نظرهای تند و خارج از عرف طرف های غربی، دکتر روحانی اعلام کرد که ملت ایران در صورتی آماده مذاکره با غربی هاست اگر:

» بدون پیش شرط

» » از موضع برابر

» » » و با احترام متقابل باشد!

گذشت و گذشت تا در دومین روز از ۳۵ امین سالگرد دهه پیروزی انقلاب اسلامی ایران، یعنی ۱۳ بهمن ۹۲ ، دقیقا ۱۳ روز بعد از اجرای توافقات ژنو جان کری خبر از ادامه اجرای تحریم های موجود خود ضد ایران داد!

و گزینه های نظامی همچنان روی میز است…

با این تفاسیر اونچه که رئیس جمهور تو دوران انتخابات از اون با افزایش عزت ملی ما ایرانیان نام می برد امروز به عکس هدف خودش تبدیل شده تا اونجا که هر چه دیپلماسی و ریس جمهور محترم سعی داره با لبخند از کنار تهدید های دشمنان عبور کنه، اما دشمن جدی تر و هارتر شده و چنگ و دندان بیشتری نشون میده تا از این فرصتی که پیش اومده نهایت سوءاستفاده رو کنه!

نمیدونم چرا با این همه تهدید و تفسیر های مختلف همچنان زبان تکریم ادامه داره! اما شاید همین زبان تکریم هم برای دشمنان با این تناقض رفتاری که دارن بسته بشه.

باید منتظر موند تا ببینیم زبان تکریم بر زبان تهدید غلبه میکنه یا اینکه باید نوع گفتار رو نسبت به غربی ها تغییر داد…

نوشته رو با عباراتی از بیانات رهبر انقلاب در مورد مذاکرات ژنو به پایان میرسونم :

“هیچکس نباید مجموعه مذاکره کنندگان ما را سازشکار بداند، اینها بچه های خود ما و بچه های انقلابند. یک ماموریت سختی را برعهده دارند و هیچکس نباید ماموری را که مشغول کاری است تضعیف کند…همانطور که در مشهد هم گفتم، به مذاکره خوشبین نیستم، ولی باذن الله از این مذاکرات ضرری هم نمی‌کنیم و این تجربه، ظرفیت فکری ملت ما را بالا خواهد برد، اگر مذاکرات به نتیجه برسد که چه بهتر، ولی اگر نتیجه نگرفتند معنایش این باشد که کشور باید روی پای خودش بایستد… ما از مسوولان خودمان که در جبهه دیپلماسی فعالیت می کنند قرص و محکم حمایت می کنیم.”

اینجاست که یاد ترانه “گزینه های روی میز” حامد زمانی میفتم و ما هم عاشق گزینه های روی میز …

و تا آخرین قطره ی خون ایستاده ایم …