به گزارش ۸دی، امیر استرش در مکتوبات نوشت:

?از کودکی بخاطر دارم در محافل رسمی اگر بوشهری صحبت میکردم بزرگترها عمل مرا تقبیح میکردند. همیشه برایم سوال بود که چرا؟ تا مدتها بدم می آمد از لهجه ام. احساس میکردم عقب افتاده م. در دوران دبستان به همکلاسی هایم که لفظ قلم و تهرانی صحبت میکردند به دیده اعزاز می نگریستم و خود را پایینتر از آنها میدانستم.

?شهرهای دیگر میرفتم در دل میگفتم چرا ما مثل اینها باکلاس صحبت نمیکنیم. چرا ما اصطلاحا خراب صحبت میکنیم. با این لهجه ی زشتمان!
دوران دبیرستان که کمی بزرگتر شده بودم باز این موضوع چالش ذهنی من بود.

?باز به هنگام مسافرتها به لهجه مردم دقت میکردم. مردم خیلی از شهرها با لهجه بومیشان صحبت میکردن. همان ایام خیلی از لهجه اصفهانی خوشم می آمد. میگفتم کاش ما هم اینگونه سخن میگفتیم.

?این نسل جدید، بچه هایی که در بوشهر متولد و بزرگ شده اند و اکنون پنج- شش ساله هستن، یا اندکی کم سنتر به حدی که قدرت تکلم داشته باشند، چند درصدشان بوشهری سخن می گویند؟ فرهنگ و تاریخ یک قوم، هویت آن قوم است. چرا داریم به بی هویتی خود دامن میزنیم؟

?لهجه به این قشنگی، تن صدا به این زبری و گرمی، چرا میخواهیم تقلید کنیم؟چرا چشممان به پایتخت است؟ چرا خواسته یا ناخواسته پایتخت را در همه ابعاد نماد رشد و ترقی میدانیم؟ چرا ارزشمند بودن فرهنگ خودمان را باور نداریم؟ چرا با دو ترم تهران درس خواندن لهجه مان میپرد؟ چرا در مکالمات روزانه با همکارانمان سعی در لفظ قلم صحبت کردن داریم؟

?باور کنیم بومی حرف زدن بی کلاسی نیست اگر هم باشد پس کلاس چیز احمقانه ای است. البته لفظ قلم حرف زدن گاهی اقتضائاتی دارد. اما نه تا این حد که شورش را در آوردیم.