به گزارش ۸دی، مقصود از حضور قلب در نماز این است که قلب را خالى گرداند از غیر چیزى که بآن تکلم می نماید یعنى دلش و فکرش مشغول به نماز باشد و حواسش متوجه بکلمات باشد و هر گاه دید فکرش جاى دیگر سیر می کند توجه به نماز کند.

آنچه با روح عبادت سازگار نیست، توجه به مسائل مربوط به زندگى مادى و شخصى است و اما توجه به آنچه در مسیر رضاى خدا است، کاملا با روح عبادت سازگار است و آن را تاکید می کند منافات با حضور قلب ندارد.

بزرگان ما براى تحصیل خشوع و حضور قلب در نماز و سایر عبادات، راه های متعددی همچون: تحصیل معرفت والا به خدا و دنیا، عدم توجه به کارهاى پراکنده و مختلف ، انتخاب محل و مکان خاص برای نماز و سایر عبادات ، پرهیز از گناه، آشنایی به معنی نماز و فلسفه افعال و اذکار آن ، انجام مستحبات نماز و آداب مخصوص و مراقبت و تمرین حضور قلب را بیان نموده اند.

از این روی استاد حجت الاسلام والمسلمین سید عبداللّه فاطمی نیا به نقل از عالم ربانی فیض کاشانی می فرماید: «اگر کسی یک چیز شیرینی خورده است و در اطراف دهان او از ذرّات آن شیرینی باقی مانده و دهانش را نشسته است، در این حال مگس ها می آیند و در اطراف دهان او می نشینند ؛ و هر چه او با دست آنها را دور می کند، دو مرتبه باز می گردند. آن شخص باید دهانش را بشوید تا شیرینی کاملا از بین برود و مگس ها دفع شوند. !»

ایشان می فرماید : «این افکار و خیالات ، مانند همان مگس ها هستند. چون ما با دلهای آلوده به محبت دنیا و زر و زیور آن وارد نماز می شویم، تمام افکار و اندیشه های فراوان که منشا آنها دوستی دنیا و شئون آن است ، بر دل ما هجوم می آورند.»

انتهای پیام/