شهدا شرمنده ایم که بد میزبانی بودیم. شرمنده ایم که مزار شما آنقدر برایمان اهمیت نداشت که حتی برفش را پارو کنیم. شهدا شرمنده ایم شرمنده ایم که تو گمنام شدی. گمنام شدی که ما میزبانت شویم. اگر گمنام نبودی مادرت، مادری که شاید جایی از این کشور به انتظارت نشسته با دستانی که از دوریت ناتوان شده برفهایت را کنار می زد. با اشک چشمانش که یعقوب وار از دوریت کم نور شده سنگ مزارت را می شست. حال که به جای مادرت ما میزبانت شدیم چه جوابی خواهیم داشت؟! چه طور باید سربلند کنیم. اگر روزی مادرت را دیدیم چه بگوئیم؟! چه طور جلوی قدَ خمیده اش کمر راست کنیم؟! نکند شما دونفر فقط تبلیغی بودید برای ما! نکند فراموش شده باشید ! وای بر ما…