اندر حکایت سخنرانی رییس جمهور محترم در جمع روسای دانشگاهها چند مطلب قابل تامل است:

نکته اول این است که ایشان در باب نقد در مورد توافق نامه ژنو مطلبی را مطرح کردند که همه را یاد خصوصیات سرهنگی انداخت و چگونه منتقدان یک اقدام مشترک مهم را بی سواد خواندند.

آقای روحانی با داشتن سابقه امنیتی و استفاده از افراد امنیتی در کابینه خود برخلاف ادعای خود که من سرهنگ نیستم عمل نموده و اینگونه با دیکتاتوری تمام با منتقدان خود برخورد می کنند.

مسئله ای که قابل تامل است ایشان از دانشگاه تقاضای فراجناحی دارد اما چگونه است که وزیر ارشاد از مسئولین جناحی و باسابقه فتنه استفاده و حذف نیروهای ارزشی را دستور کار خود قرار می دهند و تغییرات عجولانه در روسای دانشگاه ها و اعزام هیئت های بازرسی غیر کارشناسانه را در وزارتخانه راه می اندازند.

به نظر می رسد آْنچه در توافق نامه ژنو و اظهارات مقامات مذاکره کرده بدست می آید این است که چگونه است توافق نامه صورت گرفته آنقدر مبهم است که هر طرف از ظن خود شده یار من اظهار نظر می کند و هر طرف طرف دیگر  را به این بیان متهم کرده که اظهاراتشان مصرف داخلی دارد.

حال سوالی که از رییس جمهور محترم باید پرسید چگونه در مورد توافق نامه ای که اولا هنوز برای نمایندگان مجلس که نمایندگان و عصاره ملت هستند ابهاماتی وجود دارد و بخشهایی از آن شفاف نیست و حتی آقای ظریف حاضر نیست بعضی از قسمتهای مذاکره را توضیح دهد و با محرمانه اعلام کردن شانه خالی می کند راجع به آن و اظهار رضایتی صورت گیرد و ایران را پیروز کامل توافق نامه دانسته و تئوری برد برد را مطرح کرد.

نکته دیگر این است که چگونه است ایشان تحمل انتقاداتی را که به متن مذاکره وجود دارد، مورد نکوهش قرار داده و طوری وانمود می کند که گویا هیچ اشکالی در امضای این توافق صورت نگرفته. توافق و مذاکره ای را که در آن نه از نظرات کارشناسی سازمان انرژی اتمی و نمایندگان مجلس بهره ای وجود ندارد.

جامعه دانشگاهی و اساتید اولا ضمن اظهار حمایت از اصل مذاکره طبق دستورات مقام معظم رهبری با رعایت خطوط قرمز در نظر ایشان به رییس جمهور محترم توصیه می کند که با اینگونه ادبیات که در شان فضای دانشگاهی نیست راه هرگونه انتقاد را نبسته و به منظور ارزیابی و موشکافی توافق نامه و کمک به تیم مذاکره کننده مطالب را شفاف با فرماندهان جنگ نرم مطرح نمایند.

مهدی مطلوبی