به گزارش ۸دی، چند روزی به انتخابات ریاست جمهوری مانده بود و به همراه عده ای از دانشجویان در شلوغ ترین میدان شهر با مردم صحبت می کردیم. حرف از موضوعات روز و انتخاب درست بود. از انتظارات مردم که برآورده نشده بود و باید توسط مسئولین شنیده بشود، اما…
در میان صحبت های ما، دختر بچه ای تقریبا هشت ساله به همراه مادرش جلو آمد و گفت: اگر به آقای “ایکس” رای بدهید، همه ی ما را اعدام میکند!
در یک لحظه تمام آگاهی مردم، تلاش و صحبت های مان را بی فایده دیدم. تعجبم را پنهان کردم و با لبخند گفتم: عزیزم، عده ای از آدم های بد آمده بودند تا پدر و مادرها  و ما را اذیت کنند و آقای ایکس جلوی آن ها را گرفت! مثل آقای پلیس که جلوی آدم های بد را می گیرد و از آدم های خوب مراقبت می کند.

دختربچه مصمم تر از قبل سری به نشانه ی تکذیب تکان داد… به سمت مادرش برگشتم که با لبخند به ما نگاه می کرد، از حالت تعجب من، ذکر کرد که این ها را در مدرسه یاد می گیرد و همچنان می خندید!
نمی دانم! شاید بتوان از آن معلمین و مادرانی که بدون آگاهی یا آگاهی ناقص باعث گمراهی فرزندان خودشان می شوند، گذشت. اما از مسئولینی که برای کسب چند رای بیشتر، گذشته ای که در آن دخیل بوده اند و اتفاقا باید جز افتخاراتشان باشد را وارونه جلوه می دهند، نمی توان گذشت.

این دوست نماهایی که به مظلومیت دهه ی شصت دامن زده اند. به شهدا و افرادی که تضمین کننده ی امنیت این کشور و مردم بوده اند دهن کجی کرده اند و مردم عادی و بی گناهی که بر اثر ترور و بمب گذاری های منافقین منفور و معلوم الحال به شهادت رسیده اند را از تاریخ حذف کرده اند.

یا این آقایان در دهه شصت همچون بعضی ها بدور از دغدغه ی مردم و جنگ  در آمریکا و انگلیس به تحصیل مشغول بودند و بی خبرند!! یا از روی عمد جای شهید و جلاد را عوض می کنند و فرزندان ما را از تاریخ واقعی کشور محروم می کنند. در هر صورت اینها حق الناس هایی است که با هیچ توبه ای رفع نخواهد شد.
مگر می شود فرزندان ما از عملیات مهندسی منافقین از سال ۶١ بی خبر باشند!؟ عملیاتی که هدف آن ترور مردم عادی بوده است. مگر می شود ماجرای شهادت مظلومانه ی شهید بهشتی، شهید رجایی و دیگر شهدا را بدانند و از اعدام منافقینی که حتی حاضر به توبه نبوده اند، ناراحت بشوند! چرا باید مانع آگاهی فرزندانمان بشویم و قدرت توانایی تشخیص دشمن را از آن ها سلب کنیم!؟ در واقع ما قدرت دفاع را از آنها گرفته ایم…
این عدم آگاهی از تاریخ، دامن دهه ی هشتادی ها و نودی های مظلوم تر را خواهد گرفت… دامن فرزندانمان که به خواست عده ای قرار است در بی خبری، دغدغه های متفاوتی نسبت به کشورشان داشته باشند. اصلا تعجب نکنید اگر این خواسته ها  در سند ۲۰۳۰ هم مطرح شده باشد، حذف تاریخ و فرهنگ شهادت طلبی و جایگزینی آن با دغدغه های جنسیتی…
ببخشید که مسائل را به هم ربط می دهم اما موضوع مهمتر از کسب چند رای است! اعتقادات و تاریخ را می خواهند از فرزندان ما بگیرند و ملتی که تاریخ نداند و از آن عبرت نگیرد، محکوم به تکرار آن است…
اتفاقات مجلس و حرم امام در چند روز گذشته تلنگری بود تا کمی فضای دهه ی شصت یادآوری شود. فضای ملتهبی که باعث شد مردم  بیشتر از قبل با جان و دل قدر مدافعان حرم و نیروهای امنیتی را بدانند. هرچند در این بین باز هم عده ای منافق و معاند از هیچ تلاشی برای مسموم سازی فضا دریغ نکردند.

هرچند مردم ایران اتفاقات بزرگتری را با بصیرت گذرانده اند که این ترقه بازی ها نهایتا جز جوک های تلگرامی شان باشد! اما این اتفاق می تواند آغازی باشد برای آگاه سازی فرزندان مان و روایت اتفاقات و ناملایماتی که بر این مردم و کشور گذشته است.

فرزندان ما باید بدانند سایه ی جنگ و نا امنی با سازش و مذاکره با آمریکا و دیگر کشورها رفع نمی شود! بلکه امنیت با آگاهی، مقاومت، اعتقاد، پیشرفت و اتکا به توان داخلی تامین خواهد شد…

انتهای پیام/