به گزارش ۸دی، همزمان با ماه مبارک رمضان متنی منتسب به صادق هدایت در شبکه های اجتماعی دست به دست به می شود که ضمن ایجاد تردید در رعایت قوانین اسلام درباره روزه خواری، دین اسلام را در عمل دینی جدای از کمک به مستمندان معرفی کرده است:

متن شبهه:
جلوی گرسنه های بیچاره در طول سال هر چقدر غذا بخوریم مشکلی ندارد اما جلوی آن روزه دارانی که خودشان خواسته‌ اند غذا نخورند نباید چیزی بخوریم!!   / صادق هدایت

پاسخ:

?اول: چه کسی گفته است که غذا خوردن جلوی گرسنگان اشکال ندارد. اتفاقا در دین اسلام این  کار مشکل اساسی دارد. دین اسلام می گوید تو باید از روزی خودت انفاق کنی:
یَاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا بَیْعٌ فِیهِ وَلَا خُلَّهٌ وَلَا شَفَاعَهٌ وَالْکَافِرُونَ هُمْ الظَّالِمُونَ(۲۵۴)
اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از آنچه به شما روزى داده‏ایم، انفاق کنید! پیش از آنکه روزى فرا رسد که در آن، نه خرید و فروش است (تا بتوانید سعادت و نجات از کیفر را براى خود خریدارى کنید)، و نه دوستى (و رفاقتهاى مادى سودى دارد)، و نه شفاعت؛ (زیرا شما شایسته شفاعت نخواهید بود.) و کافران، خود ستمگرند؛ (هم به خودشان ستم مى‏کنند، هم به دیگران). سوره بقره آیه ۲۵۴

? دوم: قرآن کریم یکی از بیشترین چیزهایی که بر آن تأکید دارد انفاق به مستنمندان است:
?«مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فى‏ سَبیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّهٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فى‏ کُلِّ سُنْبُلَهٍ مِائَهُ حَبَّهٍ وَاللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشآءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ* اَلَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فى‏ سَبیلِ‏اللَّهِ ثُمَّ لا یُتْبِعُونَ مآ أَنْفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ».
«مَثَل کسانى که مالهاى خود را در راه خدا انفاق مى‏کنند، مَثَل دانه‏اى است که هفت خوشه برویاند و در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر کس که بخواهد چند برابر مى‏کند و خدا وسعت بخش داناست. کسانى که مالهاى خود را در راه خدا انفاق مى‏کنند، آنگاه پشت سر انفاق کردن خود، منّت و اذیّت نمى‏کنند، پاداش آنها نزد پروردگارشان است و نه ترسى بر آنهاست و نه آنها اندوهگین مى‏شوند». سوره بقره آیه ۲۶۱

قرآن تأکید دارد که انقاق باید بدون منت باشد و اگر با منت باشد انفاق شما باطل است:
الَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ ثُمَّ لاَ یُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُواُ مَنًّا وَلاَ أَذًى لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ  آیه ۲۶۲ سوره بقره
کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى‏کنند، سپس به دنبال انفاقى که کرده‏اند، منت نمى‏گذارند و آزارى نمى‏رسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است؛ و نه ترسى دارند، و نه غمگین مى‏شوند.

در قرآن کریم تأکید شده است اگر انفاق نکنید بهتر از انفاق کردن همراه با منت گذاشتن است:
قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَمَغْفِرَهٌ خَیْرٌ مِّن صَدَقَهٍ یَتْبَعُهَآ أَذًى وَاللّهُ غَنِیٌّ حَلِیمٌ  آیه ۲۶۳ سوره بقره
گفتار پسندیده (در برابر نیازمندان)، و عفو (و گذشت از خشونتهاى آنها)، از بخششى که آزارى به دنبال آن باشد، بهتر است؛ و خداوند، بى‏نیاز و بردبار است.

همچنین خداوند کریم در قرآن می فرمایند صدقات خود را با منت و ریا باطل نکنید:

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تُبْطِلُواْ صَدَقَاتِکُم بِالْمَنِّ وَالأذَى کَالَّذِی یُنفِقُ مَالَهُ رِئَاء النَّاسِ وَلاَ یُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَیْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْدًا لاَّ یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِّمَّا کَسَبُواْ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ آیه ۲۶۴ بقره

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! بخششهاى خود را با منت و آزار، باطل نسازید! همانند کسى که مال خود را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى‏کند؛ و به خدا و روز رستاخیز، ایمان نمى‏آورد؛ (کار او) همچون قطعه سنگى است که بر آن، (قشر نازکى از) خاک باشد؛ (و بذرهایى در آن افشانده شود؛) و رگبار باران به آن برسد، (و همه خاکها و بذرها را بشوید،) و آن را صاف (و خالى از خاک و بذر) رها کند. آنها از کارى که انجام داده‏اند، چیزى به دست نمى‏آورند؛ و خداوند، جمعیت کافران را هدایت نمى‏کند.

و آیات بسیار دیگری که که در قرآن بر انقاف تأکید دارند.

در پایان باید یادآور شد که صادق هدایت در انحراف فکری معروف است و انتشار سخنان وی تنها ایجاد شبهه و تردید در افکار مذهبی جوانان می کند و باید از انتشار سخنان هر چند به ظاهر درست وی نیز خود داری کرد.

یکی از دردهای صادق هدایت، بی‌هدفی، بی آرمانی و اعتقاد نداشتن به خدا بود. اگر هدایت می‌توانست در زندگی برای خود پناهگاهی بیابد تا به هنگام درد‌ها و رنج‌هایش به آن پناه ببرد، هیچ‌گاه این گونه فکر نمی‌کرد. اگر او از ایمان و آرمانی والا برخوردار بود تا او را از رنج‌های تنهائی و بی‌پناهی نجات دهد به پوچ‌گرائی متمایل نمی‌شد. و در نتیجه، دست به خودکشی نمی‌زد. وی روشن‌فکری است که دریافت درستی از دین و مذهب ندارد و شناختش از دین‌‌ همان خرافات و بیراهه‌هایی است بعضی از عوام از خدا دارند. اگر هدایت بینش درستی از دین داشت، کارش به مرگ با گاز نمی‌کشید و خود را نمی‌کشت. قرآن دراین باره می‌فرماید: «لاتقتلوا انفسکم ان الله بکم رحیما» [نساء / ۲۹] خود را نکشید که خداوند نسبت به شما رئوف و مهربان است.»