به گزارش ۸دی، حالا دیگر با قطعیت می‌توان گفت تنها چیزی که می‌تواند میلیون‌ها ایرانی را ۲۱۰ دقیقه پای تلویزیون نگه دارد، مناظره انتخاباتی است. ۲۱۰ دقیقه پر از استرس، هیجان، رفت و برگشت، افشاگری و البته حرارت را پشت سر گذاشتیم و الان  که یک روز از ماجرا  گذشته، راحت‌تر می‌توانیم نگاهی بیندازیم به «درس‌های مناظره». آنچه در ادامه می‌خوانید، اصول  شش‌گانه‌ی استخراجی خبرگزاری دانشجوست از ۲۱۰ دقیقه مناظره داغ شش نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری. اصولی که می‌توانند در هر رقابتی مورد استفاده قرار گرفته و مانع شکست شما مخاطب عزیز شوند.

یکم: در انتخاب «ضربه‌گیر» دقت کنید

ضربه‌گیر هم مثل هر جنس دیگری در بازار انواع دارد. مرغوب و نامرغوب، ایرانی و چینی، گران و ارزان. هنر اینجاست که آدم ضربه‌گیرش را متناسب با نیازش تهیه کند و هر ضربه‌گیری را انتخاب نکند. فی‌المثل باید مراقب بود ضربه‌گیر از خود آدم جذاب‌تر نباشد و طوری نشود که رقبای آدم وسط صحنه رقابت، بیش از خودتان به ضربه‌گیرتان توجه کنند. این باعث می‌شود در دراز مدت، مثلا پس از گذشتن یکی دو ساعت، کلاً دیگر کسی به اصل قضیه توجه نکند و همه بروند سراغ به‌به و چه‌چه کردن از ضربه‌گیر. یک لحظه خودتان را بگذارید جای «فرد مورد نظر»، حاضرید چنین وضعیتی را تحمل کنید؟ دوست دارید ضربه‌گیرتان از خودتان بیشتر دیده شود و عده‌ای آن را به شما ترجیح بدهند؟ انصافاً دوست دارید؟

دوم: تابلو نباشید

اینکه آدم پیش از ورود به هر کارزاری، نقشه و برنامه داشته باشد البته چیز بسیار خوب و کاملاً متینی است، اما اینکه هنوز یک ساعت از آغاز رقابت نگذشته، همه چیز را بریزیم روی داریه بعید است اتفاق خوبی به نظر برسد. به عنوان مثال اگر شما از هفته‌ها قبل با «رئیس»تان بسته‌اید که وسط رقابت، او فقط نگاه کند و شما با رخصت گرفتن از محضر انورشان، به دفاع از ایشان بپردازید؛ لزومی ندارد این را وسط کارزار به ملت بگویید و سرور‌تان که حالا قرار است مثلاً رقیب‌تان باشد را «رئیس ما» خطاب کنید. سعی کنید حتی اگر فاقد شخصیت مستقل هم نیستید، مستقل به نظر برسید و محض شک نکردن ِ رقبا هم که شده، یکی دو بار از رئیس‌تان هم سوال بپرسید و جواب هر سوالی را با «ما در دولت خودمان….» آغاز نکنید.

سوم: گذشته خودتان را به خاطر بیاورید

برای «فراموشی» دلایل متعددی در منابع پزشکی ذکر شده که خب اینجا مجال پرداختن به آنها نیست. اما اگر دچار فراموشی هستید از حضور در صحنه‌های رقابتی، خاصه عرصه‌هایی که ذهن پویا و حافظه قوی لازم دارند، پرهیز کنید. اگر هم دچار این مشکل نیستید، سعی کنید پیش از آغاز رقابت، یک بار هم که شده مهم‌ترین جملات و رئوس دغدغه‌های خود را مرور کنید تا در صحنه رقابت به لکنت و ناتوانی نیفتید. مثلاً سعی کنید وعده‌های خود برای ایجاد اشتغال، حل مشکلات در n  روز و غیره را حتماً یک بار قبل از رقابت با آشنایانتان به مرور بنشینید. برای این کار، مطالعه رئوس مطالب مطروحه توسط حضرت‌تان در سایت‌های رسمی خودتان  اکیداً توصیه می‌شود. خلاصه طوری رفتار کنید که آخر بازی مجبور نشوید سند ادعای قدیمی خود را از رقیبتان بگیرید و یک نگاهی بهش بیندازید.

چهارم: قبل از هر کاری اول فکر کنید

مردم جهان از لحاظ «فکر و کار» به دو دسته قابل تقسیم هستند. دسته اول کسانی که اول فکر کرده و بعد کاری را انجام می‌دهند، دسته دوم بالعکس. ترجیحاً و منطقاً آدم باید تلاش کند از دسته اول باشد و در همین راستا، اکیداً توصیه می‌کنیم پیش از هر گونه تقدیر و تشکر و اهدای جایزه، نسبت به «تقدیرشونده»آگاهی و اطلاعات لازم را بدست آورید که اگر پس فردا وسط رقابت یکی آمد و گفت:«شما از این آقایی که مفسد بود تقدیر کردید.» بتوانید یک طوری و به یک نحوی مساله را جمع کنید.

پنجم: به ارتباط میان حرف‌هایتان توجه کنید

این نکته مهم را باید در نظر داشت که هرچیزی که می‌تواند حمله به رقیب محسوب شود، الزاماً کمکی به حال ما نخواهد کرد. مثلاً اگر بحث در حوزه ازدواج است  و شما به ناگاه تصمیم بگیرید نقش ِ از دیوار بالارفتن ِ یکی دیگر را به حضور رقیب‌تان در صحنه و در نهایت به موضوع اشتغال و در نهایت‌تر به موضوع ازدواج مرتبط کنید؛ هیچ نتیجه مثبتی دریافت نخواهید کرد. بنابراین بکوشید در کشف  ارتباط میان آنچه می‌خواهند و آنچه می‌گویید دقیق باشید. برای تمرین بیشتر، بازگشت به کتاب بنویسیم ِ مقطع ابتدایی و انجام تمریناتی که با «پسر گلم؛ مفاهیم مرتبط را به هم وصل کن» آغاز می‌شوند را توصیه می‌کنیم.

ششم: رسم پهلوانی را فراموش نکنید

آخر آخرش، این رقابت‌ها فراموش می‌شوند و رفاقت‌ها هستند که باقی می‌مانند. پس سعی کنید با هم دوست باشید و به  یکدیگر محبت کنید. این وسط حواس‌تان به آنهایی هم باشد که احتمالاً با هزار امید و آرزو نشسته‌اند و رقابت جذاب شما را تماشا می‌کنند. بعد از رقابت هم ترجیحاً از اتاق‌هایتان بیرون بیایید، توی اتاق ماندن آخر عاقبت خوشی ندارد. این را می‌توانید از کسی بپرسید که رقابت دیشب را با نگاه‌های مات و چهره پراسترس و دست‌های لرزان ترک می‌کرد.