بخش اول؛ ماجرای مشهد مال

در مذمت مصرف‎گرایی و استفاده از کالای خارجی روضه‌ کم نخواندند ولی وقتِ عمل خیلی‌ها پای اسمِ آیفون و آدیداس و بقیه‌ی اسم‌هایِ از این دست، پای‌شان سست می‌شود و دلشان غنج می‌رود که خب شاید حق هم دارند. قرار این نوشته این نیست که در مورد خریدن و نخریدن این برندها حرف بزند. حرف اینجاست که شما میروی حرم حالا خودت رو به هزار زحمت به ضریح می‌رسانی و دوهزار تومن می‌اندازی داخل ضریح یا می‌روی دفتر نذورات پنج هزار تومن ده هزارتومن می‌دهی و یک کاغذ به عنوان رسید می‌گیری که عکس حرم دارد و اثبات می‌کند که شما نذرت را ادا کرده‌ای و انفاق کرده‌ای؛ یک بابای بعضِ من شما هم که دستش به دهنش می‌رسد شماره حساب می‌گیرد و پول می‌ریزد به حساب، یکی از ما بهترون هم فلان قدر باغ، فلان قدر زمین وقف امام رضا می‌کند. بعد شما حساب کن این دوهزار تومن دوهزار تومن‌های ما و انفاق و وقف کردن‌های باقی جمع که بشود، می‌شود فلان‌قدر تومن که با توجه به ما نذورات بده‌ها و پول داخل ‌ضریح بندازها عدد کمی هم نیست. بعد یک مدیر کج سلیقه‌ای بردارد در راستای یک پروژه سودآور اقتصادی برود بلوار سجاد (شما نمیدونی، ما هم نرفتیم ولی ظاهراً از اون جاهای خوب مشهد باشه) با شراکتِ فلان بانک یک زمینِ بزرگ بخرد و یک پاساژ یا به قول جدیدتری‌ها یک “مال” بسازد اسمش را بگذارد “مشهدمال” و کرور کرور قیمت هر مغازه‌اش باشد  و پیش پیش هم قرار می‌گذارند که این‌جا اسمش که خارجی است پُر هم بشود از همین برندهای خارجی!

حرف الان این نیست که اصلا “مشهدمال” ساخته بشود یا نشود، ولی خدایی پول “مشهدمال” را باید از همین پنج هزارتومن ده هزارتومن ما و نذر و وقفِ بقیه بدهند؟ زائر به زحمت خودش را رسانده به مشهد برای زیارت، شاید حتی به زور خودش را رسانده به ضریح پول انداخته داخل ضریح که “مشهدمال” بسازند؟ “مشهدمالی” تا سال بعد و سال‌های بعدتر از عمرش اگر گذرش دوباره به مشهد بخورد ، به “مشهدمال” نمی‌خورد؟

آستان قدس از سال گذشته و از وقتی که سیدابراهیم رئیسی آمد و متولی آن شد، از پروژه‌ی مشهد مال جدا شد، عطای سودآور بودنش را با کرم امام رضا علیه السلام عوض نکرد و بجای مشهد مال، بازارچه‌های کوچکی کنار حرم ساخت تا به عنوان نمایش‌گاه دائمی برای عرضه‌ی محصولات مشهدی‌ها و اطراف مشهد‌ی‌ها باشد تا سفره نه برای برندها که برای همین مردم خودمان پهن شده باشد.

علی امین

انتهای پیام/