پایگاه خبری تحلیلی 8دی نیوز
https://www.8deynews.com
تنها مسگر لنگرودی:
مسگری روح تازهای برای بقا می خواهد/ بی رونقی بازار خیلی از مسگران را به به حاشیه راند+ تصاویر
تنها مسگر فعال شهر لنگرود، همچنان دل در گرو هنری دارد که به گفته خودش ریشه در خانواده دوانده بوده و او تنها میراث دار آن است.
به گزارش ۸دی به نقل از لنگرخبر، مسگری یکی از صنایعدستی کهن ایران است. اشیا و ظروف مسی دستساز از زمانهای دور در موزهها قابلمشاهده هستند. پیشینه مسگری در ایران حداقل به پنج هزار سال پیش میرسد و به ظن غالب اولین فلز مکشوفه به دست انسان همین فلز مس بوده و اولین فلزکاران نیز ایرانیان بودهاند.
تنها مسگر فعال شهر لنگرود که بازمانده آخرین نسل از مسگران این شهر است، همچنان دل در گرو هنری دارد که به گفته خودش ریشه در خانواده دوانده بوده و او تنها میراث دار این هنر خانوادگی است.
حجت اله علیپور صفاریان متولد ۱۳۳۴ یکی از مسگران لنگرودی است که کماکان در حال انجام این فعالیت است و حرفهای زیادی برای گفتن دارد.
وی در گفتوگو با خبرنگار لنگرخبر در خصوص فعالیت خود در حرفهی مسگری گفت: مسگری شغل پدری من است و من از کودکی با محیط این شغل آشنا هستم و به پدرم کمک میکردم بعد از سربازی هم حدود ۱۰ سال در کنار پدرم بودم که مدتی بعد پدر فوت کرد.
این هنرمند لنگرودی بابیان اینکه علاوه بر پدرم عمو، پسرعمو و شوهرعمهام هم مسگر بودند که هماکنون هیچکدام در قید حیات نیستند، اظهار کرد: در حدود اوایل دههی شصت با ورود ظروف آلومینیومی به بازار رونق استفاده از ظروف مسی کم شد و شغل مسگری به حاشیهی بازار رفت بنابراین خیلی از مسگران برای کسب درآمد به مشاغل دیگر رجوع کردند.
وی افزود: من و استاد امیر امیری در انزلی محله تنها مسگران این شهر هستیم که در حال حاضر استاد امیری به علت کهولت سن قادر به انجام این کار نیستند.
این مسگر لنگرودی اظهار داشت: مسگری شغلی بسیار پرزحمت، مردانه ولی با درآمد اندک است، به دلیل همین سختی کار، کمتر کسی به سراغ این شغل میآید، خود من در این سالها شاگردانی داشتم که پس از مدتی به دلیل مشقت از کار دست کشیدند و میل به ادامه این حرفه نداشتند.
صفاریان عنوان کرد: بعد از حدود بیست سال یعنی در اوایل دهه ۸۰ به دلیل توصیهی پزشکان مبنی بر استفاده از ظروف مسی مجدداً به این حرفه پرداختم و کارم را در زیر خانهی مسکونیام با امکانات اندک و بر اساس سفارشهای مشتریهایم شروع کردم.
این هنرمند لنگرودی افزود: بعد از مدتی برای ادامهی این کار بهصورت گستردهتر بنا به توصیه و حمایت سازمان میراث فرهنگی ارسال گذشته تقاضای سی میلیون وام از صندوق کارآفرینی امید کردم که پس از ۱۶ ماه تلاش توانستم ۲۰ میلیون تسهیلات دریافت کنم.
صفاریان اظهار کرد: دکهای خربازار روز خریداری نمودم که با اداره دارایی و شهرداری با حمایت نماینده لنگرود در حال گفتگو هستم و انتظار دارم از اینجانب حمایت تا روح تازهای در کالبد این شغل در حال احتضار دمیده شود.
وی گفت: علاوه بر مشقات این حرفه مس خام را از زنجان تهیه میکنم که خود هزینهبر است و در صورت وجود سفارش از جانب مردم آنها را به ظروف دلخواه تبدیل میکنم،
این هنرمند لنگرودی تأکید کرد: با توجه به اهمیت این صنعت که نقش به سزایی در معرفی فرهنگ ایرانی دارد از مسئولان انتظار میرود این شغل در حال انقراض را احیا کنند.
حکایت رحمت اله علیپور صفاریان، حکایت تلخ و آشنایی از هزاران هنرمند است که اگرچه نامهربانی زمانه هنرشان را در معرض فراموشی قرار داده اما عشقی که در دلهایشان ریشه دوانده و برای ماندگاری هنرهای دستی ایرانی می تپد، مانع حرکتشان نشده و همچنان امیدوار به امید روزی نشسته اند که حمایت مسئولان، روح تازه ای باشد بر تن هنرهای در حال فراموشی
در حال حاضر صفاریان یکی از اساتید بازمانده از صنعت مسگری که بهعنوان یکی از صنعتهای قدیمی ایران به شمار میرود است که به دلایل متفاوتی در کنج خانه خود و برای بقای این صنعت میکوشد.
مسگر و مسگری مانند خیلی از حرفه های باستانی و قدیمی ایران زمین در حال فراموشی است و بازارش جز خاطره ای از روزهای گرم و پرجنب وجوش رنگی به رخسار ندارد.
درگذشتهای نهچندان دور نیز در کوزه فروشان فعلی لنگرود، مغازههایی وجود داشت که صدای چکشکاری بر روی مس به گوش جوانان فعلی شهرمان هنوز هم آشنا است ولی امروز جای خود را به مشاغل دیگری دادهاند.
نظرات