به گزارش ۸دی، به نقل از لنگرخبر، مهدی کوچک پور (عضو انجمن جامعه شناسی ایران) در جدیدترین یادداشت خود در خصوص فساد در جامعه نوشت.
در زمانه ای زندگی میکنیم که انتشار پرتکرار اخبار فسادهای گوناگون در سطوح و شقوق گوناگون،به موضوعی عادی برای ایرانیان تبدیل شده است!! و چه نامعمول و نامعقول است این نامعمول معمولی شده!!. فساد مقوله ماهیتا تلخ و زهرآگینی است که اینک تلخی و نیشترش به طعمی گس و ملس گراییده و گاه حتی بواسطه تکرارهای بی پایانش و ثمرات ثمین و پر ارج برای مرتکبانش,به عاملی جهت بخش در برنامه ریزیها و آینده بینی های نوجوانان و جوانان این کهن بوم و مردمان از دیرباز پاک آیینش،تبدیل شده است!!. شک نکنیم که اگر این درد مهلک را درمان نجوییم،کلیت هستی جامعه و حاکمیت موجود را که به بهایی گزاف مستقر گردیده است را به پرتگاه تلاشی می برد و با عقابی سخت تادیبمان میکند.

انکارها و پندارها و گفتارهای ناراست نیز بکارمان نمی آید و نه تنها دردی درمان نمی کنند،بلکه سیر سقوط را تسریع می نمایند! به هوش باشیم و از این بیش به خطا نرویم و فی المثل خطاگران را ذخیره انقلاب ندانیم، حتی اگر پینه های جبینشان،سجاده نشین زهدشان بنمایدشان!!! زیرا که زهدشان اگر زهد بود حقوقهای نجومی و املاک کهکشانی نمی بلعیدند و این همه های ناچیز! را سهم خود از خوان انقلاب نمی دانستند!! براستی این همه تواضع برای اعتماد به این قوم آیا کافی نیست؟! (آنچنانکه بانویی در سفره خانه ای که گویا قرار بود ”عصاره فضیلت های مردم” باشد،به کرات میفرمود؟!).
آری آری این است حال و روز اکنون ما! و چون چنین است تا بیش از آنکه وخامت حالمان افزونتر نگشته به حکم عقل گردن بنهیم و تدبیری کنیم.به خود آییم و با انکار پلشتیهای واقعی موجود،خود نفریبیم.
”باید کاری کرد” تنها نسخه فراروی ماست.اگر در روایی آنچه آمد با نگارنده هم داستانید،برای تحقق ایده ”باید کاری کرد” شما هم وطن خوبم چه ایده ای در سر دارید؟ فرض کنید شما در موضع و موقعیتی قرار بگیرید که قرار است برای مقابله با فساد فراگیر حاکم بر جامعه امروز ایران،راه حلی را برگزینید. در این صورت شما برای سوال کدام راه حل را برای فسادستیزی در ایران فعلی، کارآمدتر میدانید؟ کدام یک از گزینه های سه گانه زیر را برمی گزینید؟ آیا برای اثبات صحت دیدگاه خود دلیل یا دلایل قانع کننده ای دارید؟

الف) معتقدم هرگونه اصلاحی باید از راس هرم قدرت،یعنی از حکومت و حاکمیت آغاز گردد، زیرا اولا بیشترین فسادها از درون بخشهای مختلف حاکمیت و ار میان حکام هستند و نه از بطن جامعه و از میان مردم عادی;
ثانیا وفق فرمایش معصوم، مردم بر مرام حکام خود میروند.یعنی رواج صلاح و فلاح و یا فساد و فحشا در معنای عام خود در هر جامعه ای از حکام آن جامعه شروع میشود و بعد در جامعه تسری می یابد، بنابراین اگر قصد اصلاح جامعه فساد زده ای در سر داریم،راه صواب آن است که این اصلاح را از حکومت و حاکمان شروع کنیم.با اصلاح حکومت و سازوکارهای حکومتی، جامعه نیز به تبعیت از امرای خود اصلاح میگردد.و اگر علیرغم حاکمیت صالح، اقلیتی از مردم بر بیراهه روی و فسادورزی مصر باشند،حاکمیت صالح با پشتوانه قوانین کارآمد، حمایت مردمی و مشروعیت برآمده از سزاواری و صلاح و درستکاری خود،با آنها مقابله میکنند.
ثالثا حکومت ناصالح نه میتواند و نه میخواهد با فساد و پلشتی مقابله نماید، به همین دلیل موثرترین راه برخورد با مفاسد را اصلاح راس قدرت و حکومت میدانم.

ب) اساسی ترین اقدام برای پیرایش دامن یک اجتماع از نحوست و نجاست فساد را شروع اصلاح در اندیشه ها و باور عمومی جامعه و درونی کردن صلاح گرایی و فساد ستیزی در هویت و وجدان عمومی جامعه میدانم، زیرا فقط در این صورت است که حاکمان صالح و کارآمد بر مسند مسوولیت می نشینند و بر مسیر صلاح میروند،از آن رو که هم خود ضمیری آگاه و وجدانی فسادگریز دارند و هم آنکه خود و عملکرد خود را در هر لحظه در معرض نظارت آگاهانه مردم و نهادهای مردم نهاد و سازوکارهای مردمی می بینند.) مطبوعات و رسانه ها و احزاب و….).
از همین رو اصلاح فراگیر و عام را مقدم بر اصلاح حاکمیت و حکومت میدانم، ضمن آنکه اصلاح جامعه توسط حکومت صالح را (اگر شدنی باشد) روندی غیر دموکراتیک می بینم،در حالیکه اصلاح حکومت توسط جامعه را فرایندی مردم سالارانه و آزاد میدانم.

ج) از آنجا که شرط حتمی تحقق هر دو راهکار قبل گفته، افزایش آگاهی و احساس مسوولیت و وظیفه شناسی و حق خواهی فراگیر در سطح جامعه می باشد،و نیز از آنجا که چنین آگاهی و صلاح خواهی باورمندانه و درونی شده ای،هم در سطح جامعه و هم در سطح نخبگان حکومتی خودبخود و بدون ایفای نقش روشنگرانه و هدایتگرانه روشنفکران راستین ،مستقل و نیک اندیش، حادث نمی گردد و حاصل نمی آید به همین  دلیل حیاتی ترین اقدام و راه حل را نه در اصلاح جامعه از مسیر حکومت صالح و نه از طریق استقرار حکومت و سازوکارهای حکومتی سزاوار و شایسته توسط مردم، بلکه از راه ایفای نقش و خیزش شجاعانه و مسوولانه روشنفکران حقیقی برای آگاهی بخشی به خواص حکومتی و عموم مردم میدانم.به دیگر عبارت دیگر تحقق دو ایده #اصلاح جامعه توسط حکومت مصلح# و #اصلاح حکومت فساد گریز بواسطه اراده مردم# ابتدا به ساکن و بدون نقش آفرینی روشنگرانه روشن بینان و اندیشمندان حقیقی،قابلیت تحقق ندارد. به همین دلیل گزینه انتخابی من در پاسخ به سوال بهترین راهکار برای مقابله با فساد فراگیر در جامعه اکتون ایرانی، عبارت است از:

حضور روشنفکران در عرصه آگاهی بخشی و هدایتگری افکار عمومی و راهنمایی ارشادی برای متولیان امر حکومت.
عزیز هموطنم: آنچه که آمد شرح مبسوط راهکارهای سه گانه ایست که نگارنده برای مقابله با بلیه فساد فراگیر در جامعه در معرض داوری و انتخاب شما قرار داده است. توقع دوستانه اینجانب آن است که یادداشت حاضر را با دقت و نقادانه بخوانید و با عرضه دیدگاههای خود در فرایند کنکاش راه حل برای اوضاع نامطلوب حاکم بر ایران عزیزمان،مشارکت فرمایید.

و سر انجام کلام بازپسین:
با توجه به گزینه ای که برای سوال مهم موضوع این مباحثه،انتخاب کردید،لطفا مشخص کنید که شما خود را در کدام یک از موقعیت ها و مواضع زیر می بینید؟
۱ _ در موضع بخشی از حاکمیت که نیازمتد اصلاح می باشد؟
۲ _ در جایگاه  احدی از آحاد جامعه که به روشنگری و دستگیری نیازمند است؟
۳ _ در جایگاه روشنفکر صاحب اندیشه و صالحی که روشنگری در باره جامعه و کمک راهنمایانه به حاکمیت و مردم را در مسیر بهبود اوضاع نابسامان موجود را رسالت خطیر خود میدانید؟
در صورتی که ضروری میدانید در اظهار نظرهای ارسالی برای خود اسم رمز تعریف نمایید تا بتوانید با فراغ خاطر بیشتری دیدگاههای خود را تبیین بفرمایید. بدیهی است که اینجانب به نیز امانتدارانه نظرات شما را وفق خواست خودتان و به شکلی که مورد تایید شما باشد، منتشر خواهم کرد.
مهدی کوچک پور، عضو انجمن جامعه شناسی ایران

انتهای پیام/

منبع: مهدی کوچک پور