به گزارش ۸دی، به نقل از «لاهیجان»، شهروندی با اشاره به محرومیت های شهر و بخش رودبنه نوشت: در شرایطی که شهر ششصد و چهل هزار نفری رشت در سال ۸۷ و بموجب اصلاحیه تعریف کلانشهر ها در شورای در شورای عالی شهرسازی و معماری ، در زمره کلانشهرهای غیررسمی ایران قرار گرفته و همزمان در شهرستان های مختلف استان شاهد ترکیب جمعیت ساکن روستاها و تبدیل دهستان ها به شهرهای جدید هستیم، رودبنه تنها شهر در بخش غیر مرکزی لاهیجان به دلیل قرار گرفتن در زیر سایه شهر مرکزی ، بی فروغ و منزوی وا نهاده شده است.
این شهر با حدود ۳۵۰۰ نفر جمعیت، کیلومترها از مسیر رویایی اتوبان بام سبز به دریا نیز دور افتاده است، اما تنها ده کیلومتر آنسوتر و پنجاه و اندی سال پس از جدا شدن شهر لنگرود از شهرستان لاهیجان ، ماشین شهرسازی لنگرود، پیوسته به خلق شهر های اقماری کومله ، اطاقور ، شلمان ، چاف و چمخاله مشغول بوده و گوی سبقت را از شهرستان مادر ربوده است.
به استناد آمار موجود ، علی رغم لزوم برخورداری شهر ها از حداقل جمعیت ۳ هزار و پانصد نفری ، اطاقور دارای ۱۸۰۰ نفر و شهر دوپاره چاف و چمخاله نیز ۱۸۱۴ نفر جمعیت ساکن دارد.
بر همین منوال شهر رانکوه املش با ۲ هزار و ۲۰۰ نفر و لیسار تالش با ۳ هزار و ۲۶۰ نفر و پره سر رودبار با یکهزار و ۴۰۰ نفر در سالهای اخیر تاسیس گردیده اند.
اما جذابترین مورد این پرونده می تواند به شهر لولمان اختصاص یابد. تصور بفرمایید که روستای لولمان بواسطه موقعیت جغرافیایی خود که بر سر راه مواصلاتی مرکز استان به تمام شهرستان های شرق گیلان واقع گردیده با محاسبه آمار پراکنده جمعیت افرادی که هر یک به واقع در خانه های خود در روستاهای دور از هم سکونت دارند ، بعنوان روستا شهر شناخته شده و واجد جمعیت ۱۴ هزار نفری نفری شده است.
هدف نگارنده از مطلب حاضر ، اصرار بر تولید و ازدیاد شهرهای ساختگی و تغییر نام روستاها به شهر نخواهد بود. بلکه هدف اتخاذ موضع فعال و مسوولانه از جانب مدیران ارشد شهرستان و نگاه آینده بینانه به سرنوشت همه لاهیجانیان است. همه کسانی که وفادار و امیدوار به امید رونق مسکن و ماوای خود ، همچنان منتظر ورود جاذبه ها و امکانات شهری به روستای خود هستند.
بی شک بی توجهی به آرزوهای مردم روستا موجب متروکه شدن روستاها شده و یا آنان را به آغوش پرمهر شهرستان های مجاور سوق می دهد. آیا زمان آن نرسیده که مدیران شهرستان اقدام به ایجاد شهری جدید در فاصله ۱۵ کیلومتری مرکز شهرستان و ادغام جمعیت و بافت روستاهای شیرجوپشت، بارکوسرا، بالارودپشت، ارباستان و نوشر نمایند.
شهری جدید که بر سر راه مواصلاتی شهر های لنگرود ، چاف و رودبنه واقع گردیده و بعنوان گلوگاه اقتصادی روستاهای شمال لاهیجان به اتوبان بام سبز – دریا نیز مماس باشد.
نام این شهر هر چه باشد و مرکز آن به هر یک از روستاهای مذکور نزدیکتر باشد ، لاهیجان علاوه بر این شهر به یک شهر ساحلی در کناره دریای کاسپین و در جوار منطقه آزاد تجاری لاهیجان نیز نیاز خواهد داشت و شاید بتوان با ادغام لیالستان و دیزبن شهر توریستی کوچکی را در شرق لاهیجان متصور شد.
این رویا شاید بتواند بخش مهمی از مطالبات امروز ما و نیز لاهیجانی بزرگ برای آینده فرزندان ما باشد.

پایان پیام/