به گزارش ۸دی، در زمان امیر المومنین امام علی علیم السلام مسلمانانِ کوفه نه تنها به دید مثبت به ایرانیان نمی‌نگریستند، بلکه به آن حضرت اعتراض می‌کردند، که چرا با ایرانیان رفتار مهربانانه دارد، و لذا آنها به گونه ای از این رفتار حضرت، سوء استفاده می کردند.

علامه مجلسی به نقل از الغارات می نویسد:

عباد بن عبد اللّه اسدى گوید: روز آدینه‌اى در مسجد نشسته بودم و على (ع) بر منبرى ساخته از آجر سخن مى‏‌راند و صعصعه بن صوحان هم در آنجا بود. اشعث به مسجد آمد پاى بر سر مردم مى‏‌نهاد و پیش مى‏‌رفت. پس گفت: یا امیر المؤمنین این موالى سرخ روى بر ما غلبه یافته‌اند و تو خود مى‏‌بینى‏.

و ابن صوحان گفت: امروز معلوم خواهد شد که عرب را چه پایه و منزلت است‏؟

علی(ع) در حالی که خشمگین بود فرمود:

«چه کسى مرا از کیفر دادن به این مردم ستبراندام (شکم گنده) که تا نیمروز بر بستر خود مى‏‌غلتند معذور مى‌دارد در حالى که قومى‏ براى شب‏ زنده ‏دارى از بستر خود پهلو تهى مى‏‌کنند؟ مرا مى‌گویى که آنان را طرد کنم و از ستمکاران گردم»

سپس این گونه ادامه داد:

قسم به آن که دانه را شکافت و آدمی را آفرید از محمد(ص) شنیدم که می‌فرمود: به خدا قسم آنان شما [عربها] را خواهند زد تا به دین بازگردید همچنان که شما ایشان را در آغاز مى‏‌زدید تا به دین در آیند.

مغیره ضبّى گوید: على (ع) به موالى علاقه مى‏‌ورزید و به آنان مهربان بود ولى عمر از آنان بیزار بود و دورى مى‏‌کرد.

در این جا امیرمؤمنان نه تنها از ایرانیان دفاع می‌کند، بلکه آنان را از حافظان اسلام دانسته، که روزی به خاطر بازگرداندن عربها به اسلام با آنها درگیر خواهند شد و در این کار خود موفق خواهند بود؛ یعنی تجدد اسلام از طریق ایرانیان است. امام علی(ع) ملاک احترام به ایرانیان را تلاش آنها به خاطر خدا و پاسداری از اسلام ذکر کرده است.

سفینه البحار، ج ۲، ص ۶۹۳؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۲۰، ص ۲۸۴؛ بحارالانوار، ج ۴۱، ص ۱۱۸

منبع: رهیافته