به گزارش ۸دی، پاکبانان در گفتگو با خبرنگار هفته نامه  راه ۵۷ از حقوق معوقه ی چندین ماهه و عدم پرداخت بیمه گفتند. یکی از کارگران از اخراج کودکش از مهد بخاطر عدم پرداخت شهریه می گفت و دیگری از فرزند بیمارش.  از زحماتی که پاکبانان در ساعات مختلف شبانه روز می کشند و حقوق هایی که همیشه دیر میشود.
درست در زمانی که کارگران شهرداری از مشکلات شان می گفتند، شهرداری رشت اقدام به برگزاری همایشی جهت تقدیر از جامعه پزشکی نمود.
شهردار رشت بدون هیچگونه ارتباط و التزام سازمانی ای، با بودجه و امکانات شهرداری، برای سفید پوشان همایش تقدیر برگزار می کند اما صدای نارنجی پوشان به جایی نمی رسد!
اوضاع زمانی غیر قابل تحمل می شود که  “ثابت قدم” برای مدیران و نزدیکان خود در شهرداری، پاداش های میلیونی پرداخت میکند  و وقتی با انتقاد رسانه ها مواجه می شود بدون هیچگونه توضیحی درباره تبعیض بین مدیران با کارکنان زحمتکشی همچون پاکبانان می گوید: (برای مدیران) به (پاداشی) شدیدتر و بیشتر از این موارد، قائل هستم!
این مبنای تفکری است که حاضر می شود حقوق سه ساله ی یک پاکبان شهرداری را به یکباره و به عنوان پاداش به یک مدیر و حتی راننده‌ی اختصاصی مدیر! بپردازد اما حقوق  ناچیزِ کارگران پرداخت نشود و یا با تاخیرهای چند ماهه همراه باشد.
به نظر می رسد سیستم شهرداری رشت، از نظام جمهوری اسلامی مستقل است!
مدیریت طاغوتی می گوید یک مدیر برای اینکه بتواند سالم کار کند باید پول داشته باشد. حقوق کم، راندمان کاری اش  را کاهش می دهد و ممکن است موجب دست درازی او به بیت المال شود!  اما وقتی پاداش های کلان و مدیریت شده دریافت کند، هم تقوایش افزایش پیدا میکند و هم با خیال آسوده به مباحث مدیریتی می پردازد!
مدیریت طاغوتی می‌گوید مدیران اشخاص استثنایی ای هستند و مسولیتشان سخت و طاقت فرساست! پس باید حقوق و پاداش چندده میلیونی بگیرند، اما کارگران، مشتی بدبخت اند که به واسطه ی نبود شغل، مجبورند حقوق های اندک و با تاخیر را تحمل کنند.
مدیریت طاغوتی می‌گوید خزانه برای حدود دومیلیارد تومان پاداش به مدیران شهرداری، پول دارد، اما برای یک و نیم میلیارد تومان حقوق معوقه ی حدود ۵۰۰ کارگر مستضعف، خالیست!
مدیریت طاغوتی می‌گوید پاداش ۱۵ میلیون تومانی به راننده ی شهردار پرداخت شود اما حقوق ۷۰۰ هزار تومانی کارگر شهرداری با تاخیر چندماهه در اما و اگر های اداری گم شود!
مدیریت طاغوتی می‌گوید “صفدرها” ذخیره انقلابند و کارگرها باید از همان حقوق کم و تاخیرهای متمادی ممنون باشند!
آیا ثابت قدم‌ها خروجی مدیریتی ۴ دهه انقلاب اسلامی‌اند یا امثال شهید خالداران که زیر توپ و تانک با حداکثر کارایی و راندمان، از دو هزار تومان حقوق، هزار تومان را برای نیازهای خانواده برمیداشت و الباقی را به بیت المال باز می گرداند؟
آیا “ثابت قدم”‌ها خروجی همان تفکر “شهید چمران” اند که حاضر نبود در گرمای اهواز کولر اتومبیل را روشن کند و بفکر بیت المال و همدردی با رزمندگان بود؟
آیا رفتار بعضی از مسئولین فعلی با رفتار و تفکر شهدایی مانند حاج حسین خرازی مطابقت دارد که وقتی به او گفتند پتو نداریم
رفت و بدون پتو خوابید و سربازانش صبح فهمیدند او فرمانده آنها بوده؟ آیا همکنون مدیریت انقلابی و مردمی بر اکثر ادارات و شهرداریها غالب است یا نیروهای خدوم و متعهد و انقلابی به حاشیه رانده شده اند؟
صحبت بسیار است و مجال اندک. مسلما زندگی اشرافی مدیران و دریافت حقوق‌های نجومی نامشروع و نامتعارف، مانع از تلاش آنان برای حل مشکلات جامعه خواهد شد و فرصت‌های خدمت‌رسانی به مردم را تلف خواهد کرد.
حضرت امام خمینی رحمت‌ا… علیه چقدر زیبا در ارتباط با سپردن مسئولیت‌های کلیدی به راحت‌طلبان بی‌درد هشدار داده و فرموده‌ بود: «آنهایی که در خانه‌های مجلل، راحت و بی‌درد آرمیده‌اند و فارغ از همه رنج‌ها و مصیبت‌های جانفرسای ستون محکم انقلاب و پابرهنه‌های محروم، تنها ناظر حوادث بوده‌اند و حتی از دور هم دستی بر آتش نگرفته‌اند، نباید به مسئولیت‌های کلیدی تکیه کنند که اگر به آنجا راه پیدا کنند، چه بسا انقلاب را یک شبه بفروشند.”
مقابله با این جریان مدیریت اشرافی و رانت‌خوار بوروکراتیک را باید به یک مطالبه ی فراگیر ملی و مردمی و تمامی نیروهای انقلابی بدل کرد و مبارزه با غده ی سرطانی مدیران اشرافی بوروکرات ـ تکنوکرات رانت‌خوار طبقه سرمایه‌دار نئولیبرالیست حامی آن‌ها را از همین‌جا آغاز کرد و تداوم بخشید.

منبع: شماره‌ی شانزدهم هفته نامه راه ۵۷

انتهای پیام/