به گزارش ۸دی، در روزهای اخیر شنیده شده که قرار است تندیس محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت در رشت ساخته و نصب شود! به همین بهانه، مطلب زیر که به قلم خسرو معتضد در باب چاپلوسی و تملق گویی، مرداد ۱۳۹۰ در “قدس آنلاین” منتشر شده است باز نشر می شود:

چاپلوسی حتی اگر به سمبل تعارف و خوشامد هم باشد، فعل ناپسندی است. چاپلوسی بخشی از دروغ است.

چاپلوسی در ساده ترین شکل خود در شخص مافوق اگر زیرک ترین و هوشیارترین افراد نیز باشد، اثر می گذارد.

خوشامدگویی حتی اگر از سر حسن نیت باشد، به مذاق فرمانروای خردمند نمی نشیند.

به یاد بیاوریم که حضرت علی ابن ابی طالب(ع) در قبال خوشامدگویی های بیش از اندازه اخم می کرد.

به یاد بیاوریم که امیرکبیر شاعری مانند «قاآنی» را که شعری در وصف او سرده و او را عادلی متقی خوانده بود که جانشین ظالمی شقی شده است، چگونه از درگاه خود راند.

به یاد بیاوریم امام خمینی(ره) چگونه آن سخنوری که شاید از سر کمال اعتقاد، ایشان را تالی امام زمان(ع) خوانده بود، سرزنش کرد و به او هشدار داد که آن گونه سخن نگوید.

به یاد بیاوریم چند هفته پیش (مرداد ۱۳۹۰) آیت ا… خامنه ای، رهبر حکیم انقلاب چگونه آن نماینده مجلس را که از ایشان تجلیل بیش از اندازه متعارف کرده بود، نکوهش کردند و گفتند که این گونه سخنان هم برای اینجانب و هم برای مردمان و هم برای شما بد و ناپسند است، اما متأسفانه گاهی برخی شاید هم ناخواسته کلماتی بر زبان می رانند که به نفع مدیران عالی نیست.

من بارها امتحان کرده ام که بسیاری از بلند پایگان کشور چندان خواهان شنیدن سخنان اغراق آمیز نیستند، چون شنیده اند تملق و چاپلوسی چه بر سرگذشتگان آورده است.

من چند ماهی در انگلستان بوده ام. این کشور پر از تقدیس ها و مجسمه های مشاهیر و سیاستمداران و جنگجویان و دریانوردان و کاشفان و هنرمندان است، اما حتی یک مجسمه از یک فرد زنده در جایی نصب نشده است. ملکه الیزابت دوم که از سال ۱۹۵۲ تاکنون ۲۰۱۱ م حدود ۵۹ سال است ملکه بریتانیاست، حتی صاحب یک مجسمه نیست؛ زیرا در اروپا کسی اعتقاد ندارد مجسمه صاحبان قدرت یا سیاستمداران یا دانشمندان و یا هنرمندان در زمان حیات آنها نصب شود. فقط پس از فوت و با ارزشیابی ها و شور و مشورتهای طولانی است که تندیسی از فرد خدمتگزار نصب می شود. مقایسه کنید با دوران پیش از انقلاب اسلامی که ۵۰۰ مجسمه از رضاشاه و ۷۰۰ تا ۸۰۰ مجسمه از محمدرضا شاه در شهرها و میدانها و پادگانها و باشگاه ها و دانشگاه ها و صندوق پس انداز بانک ملی نصب بود، ولی اکنون یک دانه از آنها دیده نمی شود.

به نظر من، بهترین راه برای جلوگیری از چاپلوسی اخم، در هم کشیدن و ابراز ناخشنودی کردن است که خوشبختانه هم رهبری حکیم … به جای اینکه از خوشامدگویی و چاپلوسی ها خوشحال و خندان شوند، چهره عبوس کردند و گویندگان را از گفته های آن چنانی زینهار دادند و بر حذر داشتند. اگر همه ما این کار را بکنیم و نشان دهیم که از چاپلوسی خوشمان نمی آید، اخلاق اجتماعی ایرانیان بهبود می یابد و بازار تعارفات، سخت بی رونق می شود.

انتهای پیام/