به گزارش ۸دی، به اعتقادات بسیاری از کاشناسان حوادث و رخدادهای این روزهای آسمان سیاست ورزی در کشور، خبر از اولین دولت چهار ساله پس از پیروزی انقلاب اسلامی می دهد.

یکی از نشانه هایی که می توان برای تایید درجه‌ی اعتبار و حتمی الوقوع بودن این خبر به آن استناد کرد عملکرد اصلاح طلبان یعنی همان حامیان و سهم خواهان اصلی دولت در دو انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ و مجلس شورا و خبرگان ۹۴ است که  این روزها از رقیب سنتی خود  اصولگرایان پیش افتاده و به منتقدین جدی و داعیه دار عبور از دولت امید تبدیل شده اند.

در همین راستا محمدرضا تاجیک مشاور رئیس جمهور و رئیس «مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری» در دوران خاتمی در پاسخ به این پرسش که عده‌ای معتقدند دولت روحانی در مقایسه با دولت اصلاحات عقلانی‌تر عمل می‌کند. آیا اعتدال به معنای عقلانی عمل‌کردن است؟ می‌گوید: این ادعا بنیانی ندارد؛ تجربه یک‌سال گذشته نیز نشانی از این شناسه و تمایز ندارد./شرق

حسین مرعشی سخنگوی حزب کارگزاران نیز در گفتگو با روزنامه‌ی اعتماد لب به انتقاد از روحانی گشود و گفت: “ما سیاست‌های کلی آقای روحانی را تایید می‌کنیم اما در عرصه‌ی سیاست داخلی همه‌ی سیاست‌های دولت را تایید نمی‌کنیم. ما منتقد وزارت کشور بوده و هستیم. تاکید می‌کنم که ما حامی آقای روحانی هستیم اما در عرصه سیاست داخلی کاملا زاویه انتقادی داریم.”

انتقادات اصلاح طلبان به حدی شد که مغز متفکر اصلاحات سعید حجاریان در گفت‌وگویی با روزنامه اعتماد درباره سیاست اصلاح‌طلبان در قبال دولت روحانی متذکر شد: “فعلا باید با دولت همکاری داشته باشند اتحاد با دولت روحانی باید علنی و انتقاد از آن به صورت مخفی باشد.” و سپس از جمله ای تهدید آمیز علیه رئیس دولت یازدهم استفاده کرد: ” اگر اصلاح‌طلبان نباشند روحانی هم وجود نخواهد داشت.”

البته بسیاری از کارشناسان عرصه ی سیاست از همان ابتدا بر این اعتقاد بودند و عده ای نیز بعدها اعتراف کردند که همراهی و سهم خواهی اصلاح طلبان در انتخابات ۹۲ از روحانی از سر ناچاری و فقدان مهره ی قوی برای تصدی پست ریاست جمهوری است.

«امیر محبیان» روزنامه‌نگار، دبیر کل حزب نواندیشان ایران اسلامی و استاد فلسفه غرب در همین خصوص  می گوید: ” اصلاح‌طلبان هم اگر از روحانی حمایت می‌کنند از سر ناچاری است چون گزینه‌ای ندارند. شما نمی‌توانید آقای خاتمی یا یک اصلاح‌طلب دیگر را بیاورید حالا به هر دلیل؛ چون ممکن است احساس کنید که نتوانند از فیلترها عبور کنند. یعنی فرق ما با شما این است که ما نمی‌توانیم دولت روحانی را یکپارچه رقیب اصلاح‌طلب بدانیم اما اصلاح‌طلبان مجبورند از آقای روحانی حمایت کنند به دلیل اینکه گزینه دیگری ندارند.”/شرق

صادق زیباکلام، فعال مشهور اصلاح طلب نیز در مورد دلیل اصلی حمایت اصلاح طلبان از روحانی اظهار داشت: “اصطلاح رحم اجاره‌ای – از ابراهیم اصغرزاده – عنوان شده است، به این معنا که اصلاح‌طلبان برای اینکه امکان و توان به دنیا آوردن نوزاد خود را ندارند، باید از ظرفیت روحانی استفاده کنند یا ازعنوان نرمالیزاسیون – از سعید حجاریان – استفاده شده است که معنایش این است چون اصلاح‌طلبان در حال حاضر امکان خیز برداشتن به سوی قدرت را ندارند بنابراین بهتر آن است که فعلا همراه دولت آقای روحانی باشند تا امکان تشکیل دولتی اصلاح‌طلب فراهم شود.”/یادداشت

با این توضیحات اکنون می توان گفت مانور عبور از دولت نیز نتیجه حساس شدن شامه‌ی تیز اصلاح طلبان به این واقعیت است که دولت امید پس از سه سال و چند ماه عدم موفقیت و کاهش چشمگیر محبوبیت در میان مردم لاجرم دولتی مستعجل خواهد بود. از این رو غنیمت شمردن فرصت، امری عقلایی است!

اما آنچه این روزها تحلیل گران و اتاق های فکر جناح ها و گروه ها را به خود مشغول داشته معرفی یک چهره‌ی جایگزین برای ریاست جمهور فعلی در انتخابات سال ۹۶ است. کدام چهره آنقدر از اقبال عمومی و محبوبیت در میان مردم برخوردار است یا می تواند این محبوبیت را کسب کند که در انتخابات ۹۶ پیروز میدان باشد؟ و یا رئیس دولت تدبیر و امید با چه ترفندی می تواند چهار سال دیگر بر این مسند تکیه زند؟

در میان اصولگرایان فعلا صحبت از سه گزینه محتمل است و هنوز به نظر نمی رسد که اتحادی بر سر یک گزینه واحد شکل گرفته باشد و عمده ترین مشکل سر راه آنها این مسئله است که هم بتوانند به آن گزینه اعتماد کنند و هم قابلیت رای آوردن نیز در او وجود داشته باشد.

در نگاه اول محمود احمدی نژاد نخستین گمانه به نظر می رسد که البته محتمل ترین و همچنان مقبول ترین چهره – علی رغم همه کاستی های دولتش – به شمار می‌رود به ویژه آنکه با سفرهای پرشور و پراقبال استانی و شهرستانی اش تمایل حضور مجدد خود را در عرصه انتخابات ریاست جمهوری علناً به نمایش گذاشته است.

اما از طرفی عده ای از کارشناسان جریان اصولگرایی او را قابل اعتماد نمی دانند و در برخی موارد اعلام کرده اند حتی انتخاب روحانی را به او ترجیح می دهند.

دومین گزینه محتمل محمد باقر قالیباف رقیب جدی رئیس دولت تدبیر و امید در انتخابات ۹۲ است که با فاصله کمی پیروزی را به حسن روحانی واگذار کرد.

شهردار فعلی تهران همچنان یکی از مهمترین گمانه های رسانه ها و کارشناسان جریان اصلاحات به عنوان نماینده‌ی جناح رقیب برای حضور در انتخابات ۹۶  است و به همین جهت همواره مورد هجمه و حمله‌ی تبلیغاتی، تخریب شخصیتی و عملکردی جبهه رسانه ای جناح رقیب یعنی اصلاحات است.

سعید جلیلی گزینه‌ی سوم گمانه زنی ها است که فعلا علی رغم تمام تبلیغات و شایعه سازی ها هیچ اقدام یا سخنی که حاکی از تمایلش برای حضور در انتخابات باشد نشان  نداده است.

اصلاح طلبان اما در برزخ به سر می برند، از یک سو در بسیاری از موارد با روحانی اختلاف نظر دارند و از سوی دیگر انتخاب گزینه ای اصلاح طب  که  هم بتواند تایید صلاحیت شود و هم احتمال رای آوردنش بالا باشد بسیار سخت است.

در این رابطه شنیده شده است که برخی شخصیت های ارشد حزب کارگزاران که خود را پدرخوانده اصلاح طلبان می دانند از «اسحاق جهانگیری» به عنوان کاندیدای مورد نظر خود در انتخابات ریاست جمهوری آینده نام می برند و از معاون اول روحانی خواسته اند که خود را برای دور بعد انتخابات آماده کند./سوک

شرایط عبور از روحانی تا حدی جدی شده است که آیت‌الله موسوی تبریزی از اعضای سرشناس جبهه از محمدرضا عارف به عنوان گزینه‌ی احتمالی که به گفته‌ی وی حتی ممکن است روحانی به نفعش‌ کنار برود، یاد کرد و گفت که دولت روحانی اصلاح‌طلب نیست./فرهنگ

از سوی دیگر غلامعلی دهقان، سخنگوی حزب اعتدال و توسعه در پاسخ به این سؤال که در جریان اصلاحات چه کسانی شرایط کاندیداتوری برای انتخابات ۹۶ را دارند، می‌گوید: در جریان اصلاحات همچنان آقای عارف یک گزینه‌ی مطرح است. آقای ظریف هم از وزن سیاسی قابل سیاسی ای برخوردار است اما چون شما درباره‌ی سخنگوی دولت سوال کردید، باید بگویم که آقای دکتر نوبخت شخصیتی نجیب، تحصیل کرده است و از آنجا که با اقشار جامعه هم در تماس است می‌تواند یکی از گزینه‌های مطلوب ما باشد./تسنیم

به زعم برخی تحلیل گران گزینه ی غیر از ریاست جمهوری فعلی تنها می بایست یک “شجاع دل ” باشد که هم جرأت حضور در عرصه انتخابات را داشته باشد و هم مهم تر ، آن قدر باید شجاع و بی مهابا باشد که بخواهد وارث تمام ناکامی ها و بحران های اقتصادی و سیاسی و البته فرهنگی! بجا مانده از دولت های گذشته از جمله  مهمترین آنها “برجام” باشد.

انتهای پیام/