به گزارش سرویس وبلاگستان ۸دی، مبنا در آخرین بروزرسانی خود نوشت:

در باب توافقات ژنو حرف های گفته و ناگفته بسیار است. ما اما این جا با وجود وارد بودن نقدهای جدی به متن توافقنامه، به هیچ عنوان قصد زیر سوال بردن تلاش های دیپلماتیک هیئت مذاکرات هسته ای و دیگر دست اندرکاران را نداریم. کاری هم به این نداریم که تفاوت آن چه رئیس محترم جمهور در باب توافقات «مرقوم داشته اند» با آن چه مقامات آمریکایی ملفوظ داشته اند، از زمین تا آسمان است. کاری هم به این نداریم که متن توافق نامه آن چنان مبهم و تفسیرپذیر بوده است که بلافاصله پس از همان توافق به قول برخی تاریخی، این تفاوت دیدگاه های آشکار دو طرف رخ نمایاند.

البته از طرفی کماکان در انتظار شنیدن «جزئیات محرمانه» ی مذاکرات هستیم. واضح تر بگویم، منظورم همان جمله ی معروف دوره های قبل مذاکرات است که در کنفرانس های خبری آقای ظریف و خانم اشتون، با کمی مبالغه، به تعداد سانتریفیوژهای ایران، تکرار شد! از طرفی هم که رهبر معظم انقلاب، درست قبل از مذاکرات اخیر، اعلام کردند که در «جزئیات مذاکرات» دخالت نمی کنند و در عین حال به لزوم پایبندی به خط قرمزها تأکید دارند. این وسط هنوز این واژه ی پر رمز و راز «جزئیات» ذهن ما را مشغول داشته است. به نظرم با مبرهن شدن این جزئیات، مسائل بسیاری حل می شود و تکلیف ما البته روشن! که بالأخره ملت جشن بگیرند یا عزاداری کنند؟! عده ای در ماتم از دست رفته ها مرثیه می خوانند و عده ای در فضای مبهم دستاوردها و بعضاً دستاوردپنداشته ها، عروسی گرفته اند!

ما در این جا اما نه زانوی غم بغل می گیریم و نه دست روی دست می گذاریم و ملامت می کشیم و خوش می باشیم که در طریقت ما کافریست ظلم پذیرفتن! نه تنها ظلم پذیرفتن که حتی برداشتن گام اول برای پذیرش ظلم آخر! هرچند آن چه تا کنون رخ داده برای مورد قضاوت جامع قرار گرفتن، مستلزم زمان است و ما هم برچسب فریبکاری به نمایندگانمان در مذاکرات نمی زنیم. از طرفی برخی هم با پروپاگاندای رسانه ای خویش هر کسی را که قصد هورا کشیدن برای ماوقع را ندارد، خارج از جرگه ی ملت ایران می پندارند! که چطور است که بعد از تحمل آن همه بدبختی و فلاکت در دولت قبل، اکنون زبان به مدح و ستایش این توافقات به اصطلاح ناجی ملت نمی گشایید؟! چون به هر حال برخی آقایان، گذشته را یک سره عصر فنا و زوال می دانند و احتمالاً این همه دستاورد را که بروند سر میز مذاکره درباره اش معامله کنند، در همین صد روزی که از عمر این دولت فخیمه می گذرد به دست آورده اند! یکی نیست به بعضی ها بگوید که آخر اگر رویه ی دولت هشتم در مذاکرات هسته ای قرار بود توسط تیم مذاکره کننده ی سابق هم پیگیری شود که الان آقای ظریف احتمالاً باید بر سر میز مذاکره، به جای اورانیوم بیست درصد و تأسیسات فردو و اراک و… بر سر نان و پنیر و گردو معامله می کرد!

علی ایّ حال، امروز، حرف ما این است که توافقات اخیر بیش از این که مستلزم جشن گرفتن باشد، نیازمند درس گرفتن است. آزمودن دشمنی است که تا به حال به انحاء مختلف، متکبرانه و منافقانه، دشمنی خود را ثابت کرده است و هر چند آزموده را آزمودن خطاست ولی تا زمانی که افراد فراموشکاری هستند که هنوز هم با گذشت بیش از سی سال از انقلاب، به لبخند دشمن امید دارند، چاره ای جز این نیست. این هم یک تجربه ی دیگر است. ما مذاکره می کنیم تا حجت بر بعضی ها تمام شود. ما مذاکره می کنیم، توافق شد، شد. نشد اما دیگر برای برخی اهالی فراموشکار نظام اسلامی بهانه ای باقی نمی ماند. چون به هر حال، این ظرفیت انقلاب اسلامی است که به فرزندانش، از نوع خلف و ناخلف، فرصت می دهد، لعلّهم یعقلون! و در این میان، داوری برتر از تاریخ قادر به قضاوت نخواهد بود:

داوری عادل تر از تاریخ در تاریخ نیست

نور هرگز در شب ظلمت نمی گردد هلاک

ما هنوز بر این عقیده ایم که «هسته ای، خاکریز اول ماست.» آری، با همان ادبیات جبهه ها. هرچند حالا دیگر بعضی ها این نوع ادبیات را نمی پسندند و آن را کهنه می پندارند، اما این نظر ماست که حقیقت را در این ادبیات یافته ایم. ما از امام آموخته ایم که از بر زبان آوردن آن چه که ابرقدرت ها نمی پسندند، ترسی به دل راه ندهیم. چه برخی بخواهند و چه نخواهند، هسته ای، خرمشهر عصر من است. این را آن ها که پایبند به تئوری شاذ چرخیدن چرخ کارخانه ها در کنار سانتریفیوژها هستند، نمی فهمند. خرمشهر را نمی توان رها کرد تا بقیه ی شهرها حفظ شوند. خرمشهر، برای دشمن دروازه تمام شهرهاست. خرمشهر، همان خاکریز اول است.

این جملات اما، به معنای نادیده گرفتن تلاش های مسئولین مربوط نیست. این ها انتظاراتی است که برای ادامه ی موفقیت آمیز مذاکرات، از تیم مذاکره کننده می رود. همه ی ما به همان میزان که این توافقات با آن چه که رئیس جمهور محترم، مرقوم داشته اند، مطابقت داشته باشد، تلاش های هیئت مذاکرات هسته ای و دیگر دست اندرکاران را درخور تقدیر و تشکر می دانیم و در عین حال، هرگز از شاخص خط مستقیم حرکت که همان ایستادگی در برابر زیاده خواهی هاست، چشم نخواهیم پوشید.